Ας μιλήσουμε για την επιτακτική ανάγκη ευαισθητοποίησης του λαού, προς εξοπλισμό της χώρας.

Δε χωρά καμία αμφιβολία αγαπητοί φίλοι, πως ο πόλεμος και η απειλή του πολέμου αποτελούν απολύτως θεμιτά πολιτικά εργαλεία, τουλάχιστον για τα κράτη εκείνα, που δεν ηθικολογούν περί της διεθνούς νομιμότητας και της παύσης των εθνικών ανταγωνισμών, από τη ασφάλεια του βορειοατλαντικού τους περίγυρου και αντ’αυτού προάγουν και προασπίζουν δυναμικά και σταθερά τα εθνικά τους συμφέροντα.

Και ποιο άλλωστε καλύτερο παράδειγμα, από τη συνεχόμενη επιθετικότητα, ως και πολεμική εμπλοκή της γείτονας, σε κάθε ευκαιρία και αδυναμία, που εμφανίζει ανταγωνιστική, και όχι μόνο, χώρα της.

Η συνεχόμενη επίθεση και επί της ουσίας ήττα της χώρας μας, που συνιστά η ανεμπόδιστη πλεύση της ερευνητικής νηοπομπής του Όρουτς Ρέις άνωθεν της υφαλοκρηπίδας της νήσου Μεγίστη και σε ύδατα, που διεκδικούμε υποτιθέμενα ως μέρος της αποκλειστικής οικονομικής μας ζώνης, μας θυμίζει με οδυνηρό τρόπο, πως «αν θέλεις ειρήνη, να ετοιμάζεσαι για πόλεμο».

Και όταν λέγω ετοιμασία, δεν εννοώ προφανώς τα εξοπλιστικά μπαλώματα, που διατυμπανίζονται συνεχόμενα από το σύστημα εξουσίας της χώρας.

Προφανώς είναι θετική η οποιαδήποτε απόκτηση, έστω και περιορισμένου αριθμού σύγχρονων οπλικών συστημάτων, πόσο μάλλον μετά από μακρά εξοπλιστική ανυδρία. Η Ελλάς όμως, και εφόσον φυσικά επιδιώκει να επιβιώσει και, γιατί όχι, να επικρατήσει στρατηγικά στον αγώνα δρόμου με την Τουρκία, θα πρέπει να διατηρεί τουλάχιστον μία ποιοτική υπεροχή ως προς τη δύναμη αποτροπής της, έναντι της τελευταίας· κάτι, που με βάση τους κολοσσιαίους συγκριτικά τουρκικούς εξοπλισμούς, μεταφράζεται σε επένδυση δεκάδων δισεκατομμυρίων ευρώ στις επόμενες δεκαετίες.

Η Πολεμική Αεροπορία χρειάζεται άμεσα την αγορά σε επαρκείς αριθμούς, μαχητικού 4.5ης και προτιμότερα 5ης γενιάς, προς αντικατάσταση των δεκάδων αποσυρόμενων παλαιότερων Εφ-16, Εφ-4 και Μιράζ 2000 και διατήρηση ενός στόλου τουλάχιστον 140 σύγχρονων μαχητικών έναντι των 200-220 της γείτονας· όπως φυσικά και την ανανέωση και γιγάντωση του στόλου μη επανδρωμένων αεροσκαφών της, που μόνο αμελητέο κόστος δεν έχουν πλέον.

Το Πολεμικό Ναυτικό έχει οξεία ανάγκη αντικατάστασης των γηρασμένων φρεγατών τύπου S και παράλληλης απόκτησης σύγχρονων φρεγατών πολλαπλού ρόλου, προς διατήρηση μιας οροφής τουλάχιστον 10-12 κύριων μονάδων επιφανείας, έναντι του όλο και αυξανόμενου αριθμού φρεγατών και κορβετών του εχθρού.

Ο Στρατός εν τέλει χρειάζεται και θα χρειαστεί πάσης φύσεως υλικό, από άρματα, ΤΟΜΑ και ΤΟΜΠ, ως και την πλήρη ανανέωση του ατομικού εξοπλισμού, προς αντιμετώπιση των χιλιάδων νέων τεθωρακισμένων, που θα εισάγει σε υπηρεσία ο Τουρκικός Στρατός στην επόμενη δεκαετία.

Καταλαβαίνετε λοιπόν, πως οι προθέσεις αγοράς δύο φρεγατών ή 10-20 μαχητικών, είναι σταγόνες στον ωκεανό του εξοπλιστικού ανταγωνισμού με τη γείτονα, που δεν πρόκειται παρά να καθυστερήσουν την πλήρη ανατροπή του στρατιωτικού ισοζυγίου στην περιοχή και τη δυναμική αναθεώρηση της εθνικής μας κυριαρχίας από πλευράς Τούρκων.

Θα με ρωτήσετε εύλογα, «μα υπάρχουν τα χρήματα αυτά, ώστε να δαπανηθούν για την αγορά όπλων;».

Θα ήμουν βλαξ προφανώς, αν αρνιόμουν τη σταθερά δύσκολη δημοσιονομική κατάσταση της χώρας. Δε μπορώ όμως από την άλλη, να μη φρίττω με τις αδιανόητες, για κράτος εν κρίσει, δαπάνες της ελληνικής πολιτείας προς κοινωνικούς και ανθρωπιστικούς υποτιθέμενα σκοπούς-επιδότηση γύφτων και λαθρομεταναστών-, το ατελείωτο φαγοπότι ως προς τον εφοδιασμό των κρατικών υπηρεσιών-ζίμενς, νοβάρτις κτλ.-και την αθεράπευτη φοροδιαφυγή και φοροαποφυγή στη χώρα και να μην υπολογίζω αντίστοιχα πόσες ακραία αναγκαίες αγορές οπλισμού θα μπορούσαν να γίνουν κάθε χρόνο, με οριακές και μόνο εξοικονομήσεις, όπως επίσης και με γενναίες δωρεές Ελλήνων ευεργετών, που δυστυχώς μοιάζουν ανύπαρκτοι, ως προς την άμυνα της χώρας.

Τα χρήματα λοιπόν υπάρχουν, ακόμη και σε αυτήν την ημιθανή ελληνική οικονομία. Η διάθεση και ουσιαστικά οι προτεραιότητες των κυβερνήσεων και των εκλογέων τους, είναι εκείνες που φαντάζουν προβληματικές.

Ο ελληνικός λαός απλούστατα έχει μάθει να απαξιεί την άμυνα της χώρας, μπροστά στην ευμάρεια και ευκολία του και αυτό το πνεύμα αντανακλάται προφανώς και στην αξία και εκτίμηση της στρατιωτικής δωρεάς. Ένα από τα αποτελέσματα φυσικά, δεκαετιών υλισμού, ηδονισμού και διεθνιστικής κατήχησης, που δεν πρόκειται ποτέ να ανατραπεί και να ακυρωθεί με επιπλέον αναφορές στις ίδιες λανθασμένες και αυτοκτονικές αντιλήψεις.

Δεν είναι δυνατόν ο ελληνικός λαός να πειστεί προς εξοπλιστικές θυσίες, πόσο μάλλον να τις επιβραβεύει, εφόσον οι κυβερνήσεις του ανάγουν κάθε εμπλοκή με τη γείτονα στον αδιάφορο διεθνή παράγοντα και τη διφορούμενη γερμανοκίνητη Ε.Ε.· αποκλείοντας δηλαδή νομοτελειακά οποιαδήποτε μονομερή στρατιωτική δράση ή απειλή και μηδενίζοντας κατά τον τρόπο αυτό, την αξία των ενόπλων δυνάμεων!

Ούτε φυσικά θα απαιτήσει ποτέ ο ίδιος ο ελληνικός λαός τη θωράκιση της χώρας, εφόσον νυχθημερόν γαλουχείται στην ηττοπάθεια και στην αποδοχή ουσιαστικά, της πρόωρης στρατηγικής νίκης της γείτονας και το μονόδρομο της ευρωπαϊκής δορυφοροποίησης!

Προκειμένου το ελληνικό κράτος να συνεχίσει αποφασιστικά τον εξοπλιστικό αγώνα με την Τουρκία, θα πρέπει οι πολίτες του να αντιληφθούν την πραγματική φύση και ταυτότητα του εχθρού, που δεν είναι άλλος από τον τουρκικό λαό και τη συνεχή γιγάντωσή του και όχι φυσικά η παροδική και εκλεγμένη από εκείνον κυβέρνησή του·

να απογαλουχηθούν από τις φαντασιακές προσεγγίσεις περί διεθνούς δικαίου και αλτρουισμού στις εξωτερικές υποθέσεις της χώρας, που απλούστατα είναι ακραία ακατάλληλες για τον στρατηγικό και καθόλου αλτρουιστικό μας περίγυρο·

και να εκτιμήσουν και πάλι τα οφέλη της εθνικής αυτονομίας και ανεξαρτησίας, παρά τη δουλοπρεπή και προσωρινή ασφάλεια, δια της συνεχόμενης υποχώρησης έναντι των πάντων.

Πως θα γίνει αυτό, εφόσον οι πολιτικές και πνευματικές μας ελίτ, είναι φορείς και οπαδοί κάθε ενδοτικότητας και διεθνιστικής φαντασίωσης;

Προφανέστατα δια της εκλογής νέου πολιτικού προσωπικού, με ανάλογη αντιδραστική διάθεση. Όπως ισχύει άλλωστε και για κάθε άλλο εθνικό πρόβλημα, του οποίου η αντιμετώπιση είναι θεμελιακά αντίθετη με την κοσμοθεωρία των κυβερνώντων.

Μέχρι τότε, ας ελπίσουμε πως το σύστημα θα αντιληφθεί και θα εκτιμήσει το ίδιο το συμφέρον και την μακροημέρευση του και θα πράξει ότι μπορεί, ώστε να αποφευχθεί η επερχόμενη εθνική καταστροφή, που νομοτελειακά θα οδηγήσει στην κατάρρευσή του.

Οψόμεθα.

Η Συμφωνία των Πρεσπών πρέπει να ακυρωθεί.

Ας μιλήσουμε για τη διάθεση μειοδοσίας ως προς τα κυριαρχικά μας δικαιώματα.

Όπως λογικά θα έχετε αντιληφθεί αγαπητοί φίλοι, τον τελευταίο καιρό και με αφορμή ιδίως την πρόσφατη πανωλεθρία της χώρας μας στο Καστελόριζο, αυξάνονται ανησυχητικά οι οι σειρήνες, προς συνομιλίες και διαπραγματεύσεις με την εθνική εχθρά.

Το πιο ανησυχητικό όμως της υπόθεσης, είναι πως τη διάθεση και ίσως και πρόθεση αυτή, μοιράζεται και η κυβέρνηση του τόπου, όπως ξεκάθαρα επαναλαμβάνει ο ίδιος ο Πρωθυπουργός της χώρας, δια συνεχόμενων αναφορών και προσκλήσεών του στη γείτονα.

Ανακύπτει λοιπόν αυτομάτως και λογικότατα η απορία, ποιος ο στόχος και ο σκοπός της ενδεχόμενης διαπραγμάτευσης και ακολούθως, αν οι περιστάσεις ευνοούν την ολοκλήρωση και επίτευξη του στόχου αυτού.

Καταρχάς, αν ο σκοπός είναι απλά η επίλυση των προβλημάτων μας με την Τουρκία με οποιοδήποτε κόστος και στη βάση μιας αλτρουιστικής και μη ανταγωνιστικής στάσης ως προς τον περίγυρο μας, τότε προφανώς οποιαδήποτε συγκυρία φαντάζει απολύτως ταιριαστή για το συγκεκριμένο σκοπό. Πόσο μάλλον μια περίοδος συνεχόμενης επιθετικότητας της Τουρκίας και νευρικότητας ημών, οπότε και μπορούν να ταυτιστούν και να αλληλοκαλυφθούν η διεθνιστική αυτοκτονικότητα με το φόβο.

Χωρίς βέβαια αυτό να σημαίνει, πως το αποτέλεσμα ενός τέτοιου διαπραγματευτικού πνεύματος, θα είναι θετικό και ευκταίο για την Ελλάδα, όπως έδειξε και η πρόσφατη και ανάλογη ”διαπραγμάτευση” για τη Συμφωνία των Πρεσπών.

Αν από την άλλη ο σκοπός είναι η απλή εξαγορά της ησυχίας μας, μέσω της ικανοποίησης κατά το δυνατό των ληστρικών διαθέσεων των Τούρκων, τότε αυτό προφανώς πρέπει λογίζεται ως κρατική αυτοχειρία, που δεν πρόκειται να ανακόψει την τουρκική επιθετικότητα, παρά μάλλον θα την ενισχύσει, καθώς θα παραχωρήσει στην Τουρκία περαιτέρω εχέγγυα προς γιγάντωση της και φυσικά θα καταστήσει δεδομένη την μελλοντική υποχωρητικότητα μας, σε κάθε ανάλογη απαίτηση των γειτόνων.

Αν τελικά και όπως ελπίζουμε ως νοήμονες και πατριώτες Έλληνες, ο σκοπός είναι η μέγιστη δυνατή εμπέδωση και αναγνώριση των κυριαρχικών μας δικαιωμάτων, τότε καταφανέστατα ομιλούμε για τη χειρότερη δυνατή χρονική στιγμή!

Γιατί πολύ απλά, σερνόμαστε στην τράπεζα των διαπραγματεύσεων υπό καθεστώς εχθρικής πίεσης, και κυρίως, κατόπιν υποχώρησής μας ως προς το κύριο αντικείμενο των ενδεχόμενων συνομιλιών, που δεν είναι άλλο από την Α.Ο.Ζ. του Καστελόριζου!

Και περί αυτού δε χωρά καμία αμφιβολία, όση φαντασιόσκονη και να σας ρίχνουν τα σταλινοκάναλα της χώρας!

Τουρκικό ερευνητικό σκάφος, με τη συνοδεία του μισού τουρκικού στόλου, έπλεε ανεμπόδιστα επί δύο εβδομάδες και έκανε συνεχόμενα σεισμική έρευνα σε ύδατα διεκδικούμενα από την Ελλάδα και άνωθεν της υφαλοκρηπίδας της νήσου Μεγίστη!

Η Τουρκία δηλαδή, φέρθηκε φανερά και πανηγυρικά, ωσάν η θαλάσσια αυτή έκταση να αποτελεί δική της αποκλειστική οικονομική ζώνη και η Ελλάς το μόνο που έπραξε σε ανταπόδοση, ήταν να διαλαλήσει και να διατυμπανίσει διεθνώς, πως δε μπορεί η ίδια να νουθετήσει τη γείτονά της και επί της ουσίας να επιβάλλει τα κυριαρχικά της δικαιώματα!

Και κράτος που δε συνοδεύει τις απαιτήσεις του με την ισχύ του, και ακόμη χειρότερα, αφήνει ατιμώρητη την ένοπλη αμφισβήτηση αυτών, είναι απίθανο να επιβάλλει το μέγιστο δυνατό των κυριαρχικών του δικαιωμάτων σε επίσημες διαπραγματεύσεις!

1+1=2.-

Θα μου αντιτείνουν βέβαια ”ρεαλιστές”, πως άλλο χωρικά ύδατα και άλλο Α.Ο.Ζ.. Άλλο εθνική κυριαρχία και άλλο κυριαρχικά δικαιώματα.

Δε θα διαφωνήσω. Όπως όμως δε θα διαφωνήσουν και εκείνοι θαρρώ, πως η αποκλειστική οικονομική εκμετάλλευση μιας θαλάσσιας ζώνης, μεταφράζεται άτυπα και εμμέσως σε προβολή ισχύος και κυριαρχίας, όπως και ότι το απώτατο άκρο της ελληνικής Α.Ο.Ζ. και ουσιαστική η απώλεια αυτής, θα έχει τραγικές συνέπειες ως προς τη θαλάσσια συνέχεια του Ελληνισμού.

Σε όσους δε έχουν διάθεση ”δίκαιης” συναλλαγής και μοιρασιάς με τον εθνικό εχθρό, θα τους πω, πως όταν ο Τούρκος φανεί δίκαιος και αποχωρήσει από την Κύπρο, αναγνωρίσει τη γενοκτονία του Μικρασιατικού Ελληνισμού και τηρήσει στο ακέραιο τη Συνθήκη της Λωζάννης, τότε και μόνο τότε θα φανώ ”δίκαιος” απέναντι του!

Καταληκτικά λοιπόν-και εφόσον φυσικά υπάρξουν επίσημες διαπραγματεύσεις σε αυτήν την περίοδο εντάσεων και υποχώρησης-οδηγούμαστε με μαθηματική ακρίβεια σε εθνική μειοδοσία, η οποία βάσει των περιστάσεων και στάσεων, δε φαντάζει απίθανο να είναι και προσχεδιασμένη ή έστω αποδεκτή από τις πολιτικές μας ελίτ.

Οψόμεθα.

Η Συμφωνία των Πρεσπών πρέπει να ακυρωθεί και η συμφωνία για το Καστελόριζο να μην υπογραφεί ποτέ!

Ας μιλήσουμε για τη συνεχόμενη μιντιακή απόκρυψη του μισελληνισμού των Τούρκων.

Μην πέφτετε συνεχόμενα στην παγίδα των μέσων παραπληροφόρησης και των συστημικών πολιτικών της χώρας, ως προς τον Πρόεδρο της γείτονας!

Δεν είναι δικτάτορας! Δεν είναι κληρονομικός μονάρχης! Δεν είναι σουλτάνος και χαλίφης!

Είναι νόμιμα και συνεχόμενα εκλεγμένος Πρόεδρος και πρότερα Πρωθυπουργός της Κοινοβουλευτικής Δημοκρατίας της Τουρκίας! Και μάλιστα, επιζών και νικητής, καθολικά σχεδόν αποδοκιμασμένου από τον τουρκικό λαό, στρατιωτικού πραξικοπήματος!

Που σημαίνει, πως η πλειοψηφία του τουρκικού λαού προτιμά και τιμά τις επεκτατικές και ανθελληνικές πολιτικές του, όπως άλλωστε και των υπόλοιπων κύριων κομμάτων της τουρκικής Βουλής, που συναγωνίζονται την Κυβέρνηση και την Προεδρία, ως προς τις ακραία ανθελληνικές και επεκτατικές ρητορικές.

Και αυτός ακριβώς είναι ο λόγος για τον οποίο το μιντιακό ιδίως σύστημα της χώρας μας, σχετίζει κάθε τι συγκρουσιακό, ως προς τις σχέσεις των δύο χωρών, με έναν αλλαζόνα και μεγαλομανή υποτιθέμενα ”σουλτάνο” και όχι με τη διαχρονική και σταθερά αναθεωρητική πολιτική της γείτονας: ώστε να μη νοήσει ο ελληνικός λαός, πως ο λαός της γείτονας είναι ορκισμένος εχθρός του και διεκδικών το ζωτικό του χώρο και συνεπώς να αποφεύγεται συνεχόμενα μια εκ των πραγμάτων και εκ της ανάγκης, ανταγωνιστική αφύπνιση και ανάταξη των Ελλήνων.

Με απλά λόγια, να ελπίζουμε ως Έλληνες σε μία απλή αλλαγή προσώπων την τουρκική Εξουσία, που υποτιθέμενα θα επιτρέψει στους φαντασιακά φίλους λαούς να συνυπάρξουν εν αρμονία και καλή γειτονία και η οποία παράλληλα θα δικαιολογεί την καμουφλαρισμένη πίσω τον ιδεαλισμό του Διεθνούς Δικαίου, μόνιμη υποχωρητικότητα των ελληνικών κυβερνήσεων.

Ωσάν να έχουν πάψει οι χαώδεις πολιτισμικές διαφορές μεταξύ Τούρκων και Ελλήνων!

Ωσάν να έχει υπάρξει αμοιβαία προσπάθεια επούλωσης πληγών αιώνων!

Και ωσάν οι σχέσεις των κρατών και των εθνών να προκύπτουν από ιδεαλισμούς και ψευδοανθρωπισμούς και όχι από τα σταθερά συμφέροντα αυτών!

Μην ακούγετε τις σειρήνες της ηττοπάθειας και του ”ρεαλισμού”.

Ο εχθρός είναι οι Τούρκοι, όχι ο Ερντογάν!

Η Συμφωνία των Πρεσπών πρέπει να ακυρωθεί.

-Έχουμε 200 καινούργια κρούσματα!

-Και λοιπόν;

-Μα δεν άκουσες τι σου είπα;! 200 συνάνθρωποι μας διαγνώστηκαν με κορωνοιό!

-Σε άκουσα πολύ καλά. Σε ρώτησα και εγώ λοιπόν, τι σημαίνει αυτό.

-Μα χρειάζεται επεξήγηση;! Δεν καταλαβαίνεις πως αυτό είναι καταστροφικό;!

-Όχι, δεν το καταλαβαίνω. Γιατί πολύ απλά δε μου λέγει κάτι ένας αποκομμένος από οποιοδήποτε πλαίσιο αναφοράς, αριθμός. Πόσο μάλλον όταν αυτός αφορά ιώσεις και όχι το αποτέλεσμα ιώσεων. Γνωρίζεις σε τι μεταφράζεται ο αριθμός αυτός ως προς την υγεία και ευζωία του πληθυσμού;

-Μα οι άνθρωποι αυτοί αρρώστησαν με κορωνοιό! Δε φτάνει αυτό, ώστε να ανησυχούμε;

-Προφανώς κάθε ίωση και ασθένεια συνανθρώπων μας, αποτελεί αιτία προβληματισμού όλων μας. Προκειμένου όμως αυτές να αποτελούν μόνιμη αιτία συνολικής κινητοποίησης, αντίδρασης και εν τέλει και εκ των πραγμάτων πανικού των πάντων, θα πρέπει οι ιώσεις αυτές να μεταφράζονται σε συγκεκριμένη και προφανώς σημαντική θνησιμότητα. Γνωρίζεις πόσοι από αυτούς τους νέους 200 ασθενείς θα καταλήξουν;

-Όχι.

-Θα σου πω εγώ. Ελάχιστοι. Ίσως ούτε καν μετρούμενοι στα δάχτυλα του ενός χεριού. Και αυτοί ,κατά πάσα πιθανότητα, όντες υπερήλικες, πάσχοντες από παράλληλα και πολλαπλά χρόνια νοσήματα.

-Μα πως μπορείς να είσαι τόσο αναίσθητος ως προς την ανθρώπινη ζωή; Πως μπορείς και τη κατατάσσεις βάσει ηλικίας;!

-Το ίδιο αναίσθητος με εσένα, ως προς κάθε άλλη και μάλιστα πιο δεδομένη και εντατική αιτία θανάτων στην κοινωνία μας. Δε φαντάζομαι να πανικοβάλλεσαι ανάλογα για τους υπερπολλαπλάσιους νεκρούς στη χώρα μας, κατά το ίδιο χρονικό διάστημα, από πλείστες άλλες αιτίες; Ως προς την ηλικία και τη γενικότερη υγεία των νοσούντων και φυσικά νεκρών, αυτή προφανέστατα λογίζεται ως σημαντική, για τη θεώρηση αυτών. Δε χρειάζεται να είσαι ακραίος υλιστής και ωφελιμιστής, για να θεωρείς πιο σημαντική την υγεία των νεότερων, έναντι εκείνων, που βρίσκονται στο λυκόφως της ζωής τους.

-Μα εδώ ομιλούμε για ακραία μεταδοτική νόσο! Οι 200 αυτοί, μπορεί να έχουν ήδη μεταδώσει τη νόσο σε διπλάσιους ή και περισσότερους ανθρώπους και αυτοί με τη σειρά τους σε ακόμη περισσότερους!

-Το γνωρίζω. Για αυτό άλλωστε και εγώ υποστήριξα πλήρως την πρώτη καραντίνα στη χώρα, καθ’ότι ήμαστε πλήρως απροετοίμαστοι και άσχετοι ως προς τον κινεζοιό. Εν αντιθέσει όμως με τότε, πλέον γνωρίζουμε τα αποτελέσματα της νόσου-ακόμη και σε καταστάσεις μηδενικής ή έστω ελάχιστης καραντίνας-, έχουμε οργανώσει τις πολιτείες μας και ιδίως τα συστήματα υγείας μας και κυρίως ζούμε σε κοινωνίες ακραία κινητοποιημένες, ως προς τη αυτοσυντήρηση και τον αυτοέλεγχο των πολιτών τους. Μπορώ λοιπόν και δε πανικοβάλλομαι τόσο εύκολα, πόσο μάλλον, με πολύ μικρότερες πλέον εξάρσεις της επιδημίας.

-Μα τι είναι αυτά που λέγεις! Δε βλέπεις πόσο αυξάνονται συνεχόμενα τα κρούσμα και οι νεκροί διεθνώς;!

-Καταρχάς, με αφορά κυρίαρχα και πάνω από όλα, το τι συμβαίνει στην Ελλάδα. Και αυτή, επί της ουσίας, δε χρειάζεται να ανησυχεί ιδιαίτερα, ως προς το τι συμβαίνει στο εξωτερικό, εφόσον διατηρεί τα σύνορα της κλειστά ή έστω ακραία ελεγχόμενα. Τώρα ως προς την αύξηση των κρουσμάτων και νεκρών διεθνώς, αυτή οφείλεται ξεκάθαρα και με την εξαίρεση των Η.Π.Α., στην καθυστερημένη εξάπλωση της νόσου στον αναπτυσσόμενο και Τρίτο Κόσμο, όπου και κατοικεί το μέγιστο μέρος των 7.800.000.000 κατοίκων του Πλανήτη. Ας προσπαθούμε και εμείς οι ίδιοι και παρά την μισθωμένη κινδυνολογία των μέσων παραπληροφόρησης, να θέτουμε τους αριθμούς στο σωστό πλαίσιο αναφοράς.

-Οπότε τελικά δεν ανησυχείς καθόλου για τον κίνδυνο που συνιστά ο κορωνοιός!

-Προφανώς και τον λαμβάνω σοβαρά υπόψη. Καταλαβαίνω όμως, πως αυτός δε μπορεί να καθορίζει αέναα τη ζωή μας και να αναστέλλει μόνιμα κάθε δραστηριότητά μας, στο άκουσμα της παραμικρής αύξησης των κρουσμάτων, ακόμη και των νεκρών λόγω αυτών. Πρέπει επιτέλους να αποδεχτούμε πως η ασθένεια θα προκαλεί ένα δεδομένο και προβλέψιμο αριθμό θανάτων ετησίως. Πρέπει δηλαδή να παύσουμε να αντιμετωπίζουμε τη νόσο ως κάτι έκτακτο, καθώς διαφορετικά δε θα είναι καθόλου έκτακτη η συνολική μας ευμάρεια και ευζωία, λόγω των συνεχόμενων οικονομικών υφέσεων.

Εν τέλει αγαπητέ φοβισμένε μου συνΈλληνα, βρίσκεσαι νοητικά και πρακτικά, μεταξύ της Σκύλλας των ”ειδικών” και δημοσιογράφ, που ηδονίζονται από τον έλεγχο που ασκούν στην ύπαρξη σου, χάρη στον κινεζοιό και της Χάρυβδης των υπερευαίσθητων και ηθικολογικών όχλων των μέσων κοινωνικής δικτύωσης, που έχουν ως πατέρα, μητέρα και λύτη κάθε γρίφου της ζωής τους, την κρατική παρέμβαση και εν προκειμένω αυταρχικότητα.

Κόψε λοιπόν επιτέλους τον ομφάλιο λώρο της νόησής σου και αντιλήψου τα όσα ακούγεις στο κουτί ως προς τον κινεζοιό, ως αυτό που πραγματικά είναι: μία αδρά πληρωμένη, μονομερή και μονόπλευρη αφήγηση της πανδημίας, με αποκλειστικό στόχο, την αποδοχή από εσένα, κάθε αναστολής των ελευθεριών και των οικονομικών σου δραστηριοτήτων, που θα κρίνει απαραίτητη η Κυβέρνηση, προκειμένου να ικανοποιεί τα ακραία φοβικά στοιχεία της κοινωνίας και να μειώνει κατά το δυνατό και προς πολιτικό της όφελος τον άμεσο και εμφανή αριθμό των θυμάτων.

Ως προς τα μακροπρόθεσμα και δυνητικά πολλαπλάσια θύματα της οικονομικής ανέχειας, που αυτή η πολιτική προκαλεί, αυτά ούτως ή άλλως θα ξεχαστούν στο λαβύρινθο των δημόσιων στατιστικών και της μιντιακής συσκότισης.

Η Συμφωνία των Πρεσπών πρέπει να ακυρωθεί.

Ας μιλήσουμε για την απλοχεριά πολλών Ελλήνων έναντι της Τουρκίας.

Απ’ότι θα έχετε παρατηρήσει και εσείς, πληθαίνουν συνεχόμενα φωνές υπέρ μίας δίκαιης υποτιθέμενα συναλλαγής και μοιρασιάς της ΑΟΖ μας με τη γείτονα, εν αντιθέσει προφανώς με τις δικές μας ”μαξιμαλιστικές” και ”μεγαλοϊδεατικές” αντιλήψεις, ως προς τα κυριαρχικά δικαιώματα της χώρας.

Μία άποψη, που αναφέρεται προφανώς στην άνιση σύμφωνα με το πνεύμα της λογικής και ίσως και του διεθνούς εθιμικού δικαίου, μέγιστη θαλάσσια επήρεια, που απαιτούμε και επιδιώκουμε ως κράτος για το Καστελόριζο και εν αντιθέσει και ανταγωνισμό φυσικά, με τη πολύ μεγαλύτερη απέναντι κατεχόμενη μικρασιατική ακτή· και η οποία θα μπορούσε να με βρει σύμφωνο, εφόσον ο συλλογισμός αυτός γινόταν μεμονωμένα και αποστασιωποιημένα από την πραγματικότητα των σχέσεων των δύο χώρων ή ακόμη καλύτερα και πιο πιθανά, εφόσον η τελευταία καταστεί μη ανταγωνιστική και σημαντικότερα δίκαιη.

Κάτι που προφανέστατα δε θα συμβεί ποτέ, όσο η Τουρκία είναι μόνιμα και μονόπλευρα επιθετική και αναθεωρητική, ως προς κάθε πτυχή της εθνικής μας κυριαρχίας και των κυριαρχικών της δικαιωμάτων και κυρίως αδιάφορη, ως και περήφανη, για κάθε πρότερο της έγκλημα, που δηλητηριάζει πνευματικά, αλλά και έμπρακτα τη γειτονία μας.

Λογικότατα και δικαιότατα λοιπόν, όταν η Τουρκία αποχωρήσει από την Κύπρο, όταν αποκαλύψει τους τάφους και τις δολοφονίες αμάχων και αιχμαλώτων σε αυτήν, όταν επιτρέψει στους Κωνσταντινουπολίτες, τους Ίμβριους και τους Τενέδιους να επιστρέψουν στον τόπο τους και τους αποζημιώσει για όσα κακά έπαθαν, όταν αναγνωρίσει τη σφαγή 1.000.000 Μικρασιατών και όταν τέλος πάντων λειτουργήσει ειλικρινώς και μεταμελημένα, ως πολιτισμένο κράτος και λαός, τότε και μόνο τότε, θα αποδεχθώ εγώ μία ”δίκαιη” μοιρασιά.

Μέχρι τότε, θα απαιτώ ως Έλλην και οπαδός της λογικής και της δικαιοσύνης, μηδενική υποχώρηση από τα μέγιστα δυνατά κυριαρχικά μας δικαιώματα και απαιτήσεις και αν διαφωνεί η απέναντι πλευρά, συμφωνία με αυτήν, μόνο στο τέλος του Κόσμου και αν είναι δυνατόν και μετά από αυτό!

Καθώς οτιδήποτε άλλο και με βάση την πάγια και αναλλοίωτη ληστρική στάση της γείτονας, θα αποτελεί απλά επιβράβευση αυτής και σαφέστατη πρόσκληση σε κάθε υπαρκτή, αλλά και νέα διεκδίκηση έναντι της Ελλάδος· όπως άλλωστε θα συμφωνούσε και κάθε εθνομηδενιστής, εφόσον γινόταν αναφορά, σε οποιαδήποτε άλλη υποχώρηση έναντι επιτιθέμενου, πέραν του διπόλου Ελλάδος-Τουρκίας.

Ποτέ ”χουβαρνταλίκια” με την ιδιοκτησία του Έθνους! Πόσο μάλλον όταν αυτά αφορούν τον ορκισμένο εθνικό εχθρό και το πρότυπο κράτος-ύαινα του Πλανήτη!

Να είστε ειλικρινείς με τους άλλους και κυρίως με τον εαυτό σας και να μην συγχέετε την αδιαφορία ή και το φόβο σας, με την ηθική μεγαλοσύνη και ανωτερότητα.

Η Συμφωνία των Πρεσπών πρέπει να ακυρωθεί.

Ας μιλήσουμε για την παραχώρηση μέρους της ΑΟΖ μας στην Αίγυπτο.

Τις τελευταίες ημέρες αγαπητοί φίλοι, είναι η αλήθεια πως ακούμε και βλέπουμε μια ακατάσχετη θριαμβολογία, ως προς τη τμηματική οριοθέτηση της Α.Ο.Ζ. μας έναντι εκείνης της Αιγύπτου.

Θριαμβευτικές αναφορές, που επί της ουσίας έχουν ως επίκεντρό τους την ακύρωση του ”άκυρου” τουρκολυβικού συμφώνου και δευτερευόντως την επέκταση, έστω μερικώς, αλλά θεσμικά και διπλωματικά κατοχυρωμένα, της ελληνικής αποκλειστικής ζώνης.

Αφηγήματα, που ούτως ή άλλως είναι αμφισβητήσιμα, τουλάχιστον ως προς το μέγεθος της ελληνικής επιτυχίας, καθώς επί της ουσίας αντιδρούμε σε τουρκικές δράσεις σε χώρο δικό μας συμφερόντων-λιβυκό πέλαγος-και το πράττουμε παράλληλα παραλείποντας επί της ουσίας οποιαδήποτε αιγυπτιακή δέσμευση και κάλυψη ως προς το Καστελόριζο.

Αφήνοντας όμως κατά μέρος τα παραπάνω και αναφερόμενοι αποκλειστικά στο κείμενο της συμφωνίας με την Αίγυπτο, παρατηρούμε δυστυχώς, πως υπάρχει μια συστηματική αποσιώπηση από πλευράς κυβερνητικών και των υποστηρικτών τους, ως και δικαιολόγηση της εμφανέστατης υποχώρησης μας έναντι της Αιγύπτου, ως προς το μέγεθος της ελληνικής ΑΟΖ.

Και όταν λέγω υποχώρηση, δεν εννοώ φυσικά, ούτε συμμερίζομαι ρητορικές περί εθνικής προδοσίας. Προφανώς η Ελλάς δεν παραχώρησε έδαφός της, ούτε εθνική της κυριαρχία, αλλά μέρος των δυνητικών και μέγιστων κυριαρχικών της δικαιωμάτων.

Η Ελλάς δηλαδή, θα μπορούσε να έχει μεγαλύτερη Α.Ο.Ζ. έναντι της Αιγύπτου και τελικά δέχθηκε τον περιορισμό αυτής, προς εξαγορά ουσιαστικά της βοήθειας της αραβικής χώρας, ως προς τους τουρκικούς τυχοδιωκτισμούς στη Λιβύη.

Και περί αυτού δε χωρά καμία αμφιβολία, βάσει των πάγιων θέσεων της ελληνικής πλευράς, ως προς την έκταση των διεκδικήσεων της στις θάλασσές της.

Η Ελλάς καθορίζει η ίδια συνεχόμενα την Α.Ο.Ζ. της, θεωρώντας τον εαυτό της ουσιαστικά μεικτό αρχιπελαγικό κράτος και έτσι παρεμπιπτόντως παλεύει τις απαιτήσεις της γείτονας, ιδίως ως προς το Καστελόριζο.

Και βάσει λοιπόν των αντίστοιχων άρθρων της Συνθήκης για το Δίκαιο της Θάλασσας του ΟΗΕ του 1982 (UNCLOS) για αρχιπελαγικά κράτη, δέχεται η ίδια ως μέση γραμμή μεταξύ αυτής και των όμορων χωρών της, την ίση απόσταση από τις γραμμές που σχηματίζονται από τις βάσεις των ελληνικών νήσων. Έτσι προκύπτουν άλλωστε οι χάρτες με την ελληνική Α.Ο.Ζ., που βλέπετε διαχρονικά.

Τι σας λέγουν οι εορτάζοντες της τμηματικής συμφωνίας;

Πως η Αίγυπτος χαριστικά σχεδόν αναγνωρίζει τη γραμμή 1-2-3 -την ένωση δηλαδή των βάσεων των αντίστοιχων ελληνικών νήσων- και ότι σε αντάλλαγμα πήρε τη γραμμή Α-Β, την πλήρη δηλαδή ευθυγράμμιση των ηπειρωτικών ακτών της. Κοινώς δηλαδή, πως ίσως θα έπρεπε να πάρουν και πρόσθετη θαλάσσια έκταση!

Που σημαίνει βέβαια εν τέλει και προφανέστατα, πως η Ελλάς υποχωρεί από την πάγια θέση για την έκταση της Α.Ο.Ζ. της και κυρίως τον τρόπο καθορισμού αυτής της και δέχεται επίσημα και μόνιμα την απώλεια της δυνητικά ελληνικής, σκιαγραμμένης περιοχής στο χάρτη, καθ΄ότι με βάση τις γραμμές βάσεις 1-2-3 και τη συμφωνημένη γραμμή, προκύπτει μικρότερη από τη μέση απόσταση από την πραγματική αιγυπτιακή ακτή!

Με απλά λόγια, οι Αιγύπτιοι φαίνονται συμβιβαζόμενοι, καθώς δέχονται αυτό που προβλέπει το διεθνές δίκαιο και εμείς κάναμε αυθαίρετη σύμβαση ως προς τη δική τους ακτογραμμή.

Οι Αιγύπτιοι πέτυχαν μεγαλύτερη απόσταση των ηπειρωτικών τους ακτών, από όσο εμείς για τις δικές μας νησιωτικές ακτές.

Και χωρίς μάλιστα να δεσμευθούν νομικά για το Καστελόριζο και έναντι των Τούρκων.

Εκείνοι είναι οι κερδισμένοι της συμφωνίας.-

1+1=2.

Η Συμφωνία των Πρεσπών πρέπει να ακυρωθεί.

Ας μιλήσουμε για την τμηματική οριοθέτηση των Α.Ο.Ζ. Ελλάδας και Αιγύπτου.

Όπως είναι απολύτως λογικό και κατανοητό αγαπητοί φίλοι, καμία ανθρώπινη δράση δε μπορεί να λογίζεται και κυρίως να κρίνεται, εκτός του συνολικού πλαισίου, μέσα στο οποίο λαμβάνει χώρα, καθώς σε διαφορετική περίπτωση αυτό μεταφράζεται σε αποσπασματική και μερική μόνο απόδοση της αλήθειας και της πραγματικότητας.

Έτσι λοιπόν και στην περίπτωση του τμηματικού καθορισμού της ελληνικής θαλάσσιας αποκλειστικής οικονομικής ζώνης, αυτή δε μπορεί να χαρακτηρίζεται αποσπασματικά ως θρίαμβος της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής, χωρίς τη σύνδεση της με την ουσιώδη και συνολική αντιπαράθεση με την εθνική εχθρά και κυρίως τον τελικό στόχο της όλης αυτής εθνικής προσπάθειας, που δεν είναι άλλος από τη διασφάλιση της μέγιστης δυνατής Α.Ο.Ζ.· καθ’ότι προφανώς, ο στόχος της ελληνικής πολιτείας είναι η εκμετάλλευση και η μεγιστοποίηση των θαλάσσιων πόρων της και όχι φυσικά μία ατέρμονη αντιπαράθεση με τους γείτονες της.

Κρίνοντας λοιπόν τη ελληνοαιγυπτιακή συμφωνία, αυτή και με βάση το γενικότερο στρατηγικό πλάνο και πλαίσιο, προφανώς δε λογίζεται ως θρίαμβος, παρά μάλλον ως οριακή υποχώρηση ή καλύτερα ”μπάλωμα”.

Καταρχάς και αναφορικά με την ακύρωση του διαβόητου τουρκολιβυκού μνημονίου, δεν πρέπει να ξεχνούμε, πως η Τουρκία στη Λιβύη, λειτουργώντας ακραία παράτολμα αλλά και επιτυχημένα, έχει δημιουργήσει από το πουθενά ζώνη επιρροής και κυρίως, επιπρόσθετο σημείο πίεσης έναντι της ελληνικής Α.Ο.Ζ..

Ότι και αν πράττει δηλαδή και κυρίως ότι παραχωρεί η χώρας μας, ως προς τα κυριαρχικά της δικαιώματα και για την εξάλειψη της τουρκικής επιρροής και των τουρκικών τετελεσμένων στην περιοχή, αυτό μετριέται νομοτελειακά ως απώλεια της ή στην καλύτερη ως απλή επαναφορά του προηγούμενου status quo.

Η Ελλάς λοιπόν, μπορεί πράγματι να μειώνει σε μεγάλο βαθμό την ισχύ και αναγνωρισιμότητα του τουρκολιβυκού μνημονίου· τούτο όμως έγινε με την παραχώρηση, όχι αμελητέου μέρους της Α.Ο.Ζ. της στη Αίγυπτο, που είναι πολύ αμφίβολο, αν θα γινόταν σε περίπτωση, που δεν υπήρχε το τουρκικό προηγούμενο στη Λιβύη.

Η δε ελληνική υποχώρηση, ως προς την επήρεια της Κρήτης στον καθορισμό της ελληνικής Α.Ο.Ζ., σαφώς και θα έχει μελλοντικές επιπτώσεις στον περαιτέρω καθορισμό της τελευταίας, καθώς τούτο εύλογα θα αποτελεί προηγούμενο για μελλοντική απαίτηση της όμορης Λιβύης, έναντι της Κρήτης.

Παράλληλα, η ελληνοαιγυπτιακή συφμωνία δεν ακυρώνει το αμφίρροπο του λιβυκού εμφυλίου και την περίπτωση τελικής επικράτησης της τουρκόφιλης Τρίπολης, με ότι αυτό συνεπάγεται για το μελλοντικό καθορισμό ανταγωνιστικής προς την Ελλάδα και την Αίγυπτο, Α.Ο.Ζ.· ούτε φυσικά την παρεμβατικότητα της Τουρκίας, η οποία σταθερά θα γραπώνεται από το προηγούμενο της υπογραφής μνημονίου με επίσημη κυβέρνηση της Λιβύης, προκειμένου να αμφισβητεί κάθε ελληνικό διακανονισμό.

Ως προς το άλλο κομβικό και εκκωφαντικά απών κομμάτι της συμφωνίας, τη μη αναφορά δηλαδή στο Καστελόριζο, αυτή μόνο αρνητικά μπορεί να κρίνεται για την Ελλάδα· τόσο λόγω της παντελούς έλλειψης διάθεσης της Αιγύπτου να στηρίξει διπλωματικά-πόσο μάλλον πολεμικά-τα ελληνικά δίκαια στην περιοχή, όσο και κυρίως λόγω της αποδοχής ουσιαστικά και έμμεσα από πλευράς Ελλάδας, του αμφισβητούμενου συνολικά της επήρειας της νήσου στην ελληνική Α.Ο.Ζ., που σαφώς και δείχνει τη διάθεση διαπραγματευτικές υποχώρησης ως κάποιου βαθμού της ελληνικής πολιτείας έναντι της τουρκικής· με τραγικά ίσως αποτελέσματα, ως προς τη συνέχεια της ελληνικής με την κυπριακή Α.Ο.Ζ..

Και επειδή αναφέρονται ως παραδείγματα υπεράσπισης της τμηματικής οριοθέτησης, οι αντίστοιχες οριοθετήσεις της Κύπρου με Ισραήλ και Αίγυπτο, καλό είναι να μη συγκρίνουμε και να εξισώνουμε εθελούσια, την παράλειψη δίκαιης και καίριας ελληνικής υφαλοκρηπίδας, με τυπικές και οριακές αποκλίσεις στο τριμερές των Α.Ο.Ζ. Κύπρου-Ισραήλ-Αιγύπτου.

Ομιλώντας λοιπόν ρεαλιστικά, η Ελλάς εξαγόρασε τη διπλωματική υποστήριξη της Αιγύπτου, προς αντιμετώπιση ανύπαρκτης πρότερα απειλής στα νότια σύνορα της, οφειλόμενης εν πολλοίς και στη δική της χρόνια αδράνεια και σε συνδυασμό με την προσωρινή τουλάχιστον εξαίρεση του Καστελόριζου, μάλλον βγαίνει ζημιωμένη στη συνολική οριοθέτηση της Α.Ο.Ζ. της, πιθανώς και στην τελική διευθέτηση με την Τουρκία.

Όπως και να έχει όμως, τουλάχιστον φαίνεται να αντιδρά σταθερά πλέον στον τουρκικό τυχοδιωκτισμό, μη αποδεχόμενη και αρνούμενη προφανώς την στρατηγική της ήττα.

Δεν πανηγυρίζουμε ”μπαλώματα”.

Ούτε όμως και μηδενίζουμε.

Η Συμφωνία των Πρεσπών πρέπει να ακυρωθεί.

Ας μιλήσουμε για την αποδοχή του κινέζικου ιού, ως μέρος της κανονικότητάς μας.

Καταρχάς ας γίνει ξεκάθαρο, πως οι παρακάτω σκέψεις μου, δε στοχεύουν στο μηδενισμό της ύπαρξης και της επικινδυνότητας του Covid19.

Εξαρχής άλλωστε, ήμουν μεταξύ των ελάχιστων σχολιαστών του εξωκοινοβουλευτικού δεξιού χώρου, του τόσο ρέποντα στην αμφιβολία, την αντίδραση και τη συνωμοσιολογία, που υποστήριξα τη λήψη έκτακτων μέτρων περιορισμού των δραστηριοτήτων του πληθυσμού, προς αποφυγή μετάδοσης της νόσου.

Όχι βέβαια ότι μπορούσα τότε να γνωρίζω την αποτελεσματικότητα αυτής της δράσης, πόσο μάλλον τις παράπλευρες επιπτώσεις αυτής.

Δεν είχα δε, την παραμικρή αμφιβολία ως προς τις οικονομικές δυσχέρειες, που θα προκαλούσε μία γενικευμένη καραντίνα, όπως και για το έλλειμμα ελευθερίας, που αυτή θα δημιουργούσε.

Καταλάβαινα όμως, πως με βάση τη μεταδοτικότητα και φονικότητα του ιού και τα ανύπαρκτα τότε μέσα αντιμετώπισής του, η μόνη οδός που φάνταζε λογική, ήταν εκείνη της ατομικής και εν τέλει συλλογικής απομόνωσης.

Κάτι που εκ του αποτελέσματος και τουλάχιστον στην ελληνική περίπτωση, αποδείχθηκε ορθό και σωτήριο.

Η φτωχή Ελλάς, με το παραπαίον και ούτως ή άλλως προβληματικό σύστημα υγείας της, κατάφερε μέχρι στιγμής, να εμφανίσει εκ των μικρότερων δεικτών θνησιμότητας λόγω Covid19 στην Ευρώπη· σε βαθμό μάλιστα τέτοιο, ώστε μέγα μέρος του ελληνικού πληθυσμού, να αμφιβάλλει ως προς την επικινδυνότητα, ως και την ύπαρξη του ιού, απλά και μόνο λόγω των ολίγων αναλογικά θυμάτων του στη χώρα.

Μία επιτυχία, που αν μη τι άλλο και λογικά, μόνο στην άμεση σχετικά επιβεβλημένη καραντίνα στη χώρα, μπορεί να χρεώνεται.

Και ναι, δεν αμφιβάλλω.

Υπάρχουν αρκετές σκιώδεις πτυχές της πανδημίας· πράγμα απολύτως λογικό άλλωστε, εν μέσω κρίσης και ατελείωτης παραπληροφόρησης.

Σαφώς και γεννούν ερωτήματα ως προς τη φονικότητα του κινέζικου ιού, τα αρκετά χαλαρά κριτήρια, ως προς την ταυτοποίηση θανάτων εξαιτίας αυτού.

Σίγουρα επίσης, υπάρχουν ιδιοτελή συμφέροντα και επιδιώξεις ισχύος, που μεγενθύνουν τα αποτελέσματα και τον κίνδυνο της πανδημίας· με χαρακτηριστικότερο φυσικά παράδειγμα, την επίμονη επιβολή καραντίνας στις ελεγχόμενες από τους Δημοκρατικούς Πολιτείες και Δήμους των Η.Π.Α..

Δε χωρά δε αμφιβολία, πως ο ιός έχει εμφανίσει διαφορετικές ως προς τη φονικότητα και μεταδοτικότητά τους μεταλλάξεις και πως μάλλον αυτός έχει μεταδοθεί ασυμπτωματικά, σε αρκετά μεγαλύτερο αριθμό ανθρώπων, απ’ότι αρχικά εκτιμούνταν· με ότι αυτό συνεπάγεται για την αποτελεσματικότητα των μέτρων πρόληψης.

Με βάση όμως το δεδομένα μεγάλο πλέον αριθμό θυμάτων στον Πλανήτη-πολλαπλάσιο εκείνων της εποχικής γρίπης-και τη σαφέστατα μειωμένη θνησιμότητα στην εσώκλειστη επί μήνες Ελλάδα, μπορούμε εν τέλει μάλλον να χαιρόμαστε για τις επιλογές μας· πόσο μάλλον εφόσον αυτές μας ανέλιξαν παράλληλα και ηθικά, λόγω της πρόνοιας και των προσωπικών μας θυσιών, χάριν των γηραιότερων και των πιο αδύναμων μεταξύ ημών.

Λέγοντας τούτα όμως, ποτέ δε κάναμε σύμβαση ως Έλληνες και πολίτες του Κόσμου γενικότερα, πως οι θυσίες μας αυτές θα είναι μόνιμες.

Εξαρχής λογίσαμε την κατάσταση ως έκτακτη και ως τέτοια δικαιολογούσε την αναστολή της κανονικότητας μας· θεωρήσαμε δηλαδή, πως μπορούσαμε να θυσιάσουμε, έστω προσωρινά και έκτακτα, τη συνολική και προσωπική μας ευμάρεια, προς σωτηρία μέρους του πληθυσμού και ορθώς το πράξαμε.

Τι συμβαίνει όμως από τη στιγμή, που η κατάσταση αυτή καθίσταται μόνιμη και ουσιαστικά μόνιμα έκτακτη;

Πως πρέπει να λειτουργούμε και να αντιδρούμε, εφόσον και κατά τα φαινόμενα, ο κινέζικος ιός θα αποτελεί πλέον πάγια εποχική νόσο του ανθρώπινου πληθυσμού;

Δε θα πρέπει πλέον να σχετίζουμε και να συγκρίνουμε τις επιπτώσεις αυτού, με τα αρνητικά αποτελέσματα της μόνιμης προσπάθειας ανάσχεσης του;

Είναι δυνατόν συνολικά το ανθρώπινο είδος, να περιορίζει μόνιμα την οικονομική του δραστηριότητα και με ότι αυτό συνεπάγεται για την ευζωία δισεκατομμυρίων ανθρώπων, χάριν της σωτηρίας της υπέργηρης μειοψηφίας του;

Είναι δυνατόν επίσης, να ανεχόμαστε για τους ίδιους λόγους, το μόνιμο περιορισμό των σκληρά αποκτημένων μας ατομικών μας ελευθεριών και δικαιωμάτων;

Που σταματά η κρατική αυταρχικότητα;

Κάθε φορά που θα εμφανίζεται αύξηση κρουσμάτων και νεκρών του κινέζικου ιού, θα μπορεί η Πολιτεία να επιβάλλει περιορισμό των δραστηριοτήτων μας; Μήπως θα μας επιβάλλει και ετήσιο επαναλαμβανόμενο εμβολιασμό, αποκτώντας πρωτόγνωρο και παράνομο έλεγχο επί του σώματός μας;

Θα ρίξουμε στον κάλαθο των αχρήστων, το ύψιστο επίπεδο ευμάρειας και ελευθερίας στην Ιστορία του ανθρώπου, προκειμένου να περιορίζουμε ατέρμονα μια μόνιμη πλέον αιτία θανάτων, όπως και τόσες άλλες;

Μήπως τελικά αγαπητοί φίλοι, πρέπει να αποδεχθούμε τον κινέζικο ιό ως μέρος της πραγματικότητας και κανονικότητάς μας και όχι ως ρυθμιστή αυτών;

Εύλογα θαρρώ ερωτήματα, που βέβαια, ποτέ δεν πρόκειται να τεθούν σε χρηματισμένα ως προς την κινδυνολογία μέσα παραπληροφόρησης, ούτε και από υποκριτές πολιτικούς, υπηρέτες της ηθικολογίας και του τρόμου όχλων των μέσων κοινωνικής δικτύωσης.

Μπορούμε όμως να τα θέσουμε στον εαυτό μας και συνολικά στην Εξουσία.

Δίκαιος και ισότιμος δημόσιος διάλογος τώρα.

Φτάνει πια με τον μονόλογο των ”ειδικών”.

Η Συμφωνία των Πρεσπών πρέπει να ακυρωθεί.

Ας μιλήσουμε για τη γελοία εκστρατεία συκοφάντησης μου.

Όπως λογικά θα γνωρίζετε πολλοί, τους τελευταίους μήνες μαίνεται μία συστηματική προσπάθεια δαιμονοποίησης και απαξίωσης εμού και όσων άλλων δημιουργών συμμετέχουν στην Conserva, ως προπαγανδιστών, ως και πρακτόρων της Νέα Δημοκρατίας, στον εξωκοινοβουλευτικό δεξιό χώρο και ειδικότερα διαδίκτυο.

Μία μονόπλευρη και κατά βάση επί προσωπικού επίθεση, με κύριο εκφραστή τον ανώνυμο υβριστή, ομιλούντα με το ιδιαιτέρως ταιριαστό ψευδώνυμο Κανένας και τους εξίσου αισχρούς ανώνυμους έφηβους, που αποτελούν κατά βάση το φανατισμένο κοινό του.

Μία επίθεση, που υποτιθέμενα έχει ως αφορμή την προσωπική αντιπαλότητα του συγκεκριμένου ατόμου με τους πρώην συνεργάτες του και νυν ”Νουδούληδες” της Right Society· επί της ουσίας όμως, την προφανή έλλειψη απήχησης του στο δεξιόστροφο κοινό του διαδικτύου και κατά τα φαινόμενα και τις εντολές ακροδεξιών και εθνικοσοσιαλιστικών κύκλων και ομάδων, που ενοχλούνται εξίσου από το συστηματικό διαφωτισμό και αφύπνιση του πειθήνιου ποιμνίου τους.

Επίθεση και στάση παρεμπιπτόντως, από την οποία προφανέστατα δε μπορεί να θεωρείται αποκομμένος και αποστασιοποιημένος, ο οποιοσδήποτε συνεργάτης του συγκεκριμένου συκοφάντη, που συμμετέχει οργανικά στις εκπομπές του, ανεχόμενος ως και επικροτώντας τους τακτικούς χλευασμούς και τις ύβρεις εναντίον μου και των φίλων και συναγωνιστών μου.

Πως ακριβώς αποδεικνύεται υποτιθέμενα, θα αναρωτηθείτε, πως είμαι Νουδούλης;

Δια της αποκάλυψης των στρεβλών ιδεολογικών μου θέσεων και της ταύτισης αυτών με εκείνες της επίσημης Νέας Δημοκρατίας;

Όχι φυσικά!

Πως θα μπορούσε άλλωστε να γίνει κάτι τέτοιο, εφόσον έχω υπάρξει σταθερότατος στις παραδοσιοκρατικές μου θέσεις, τις τόσο αντίθετες σε εκείνες του κυβερνώντος κόμματος;!

Είμαι ξεκάθαρα κατά της Λαθρομετανάστευσης και της αντινατιβιστικής στάσης της ΝΔ·

αποδομώ νυχθημερόν το Δικαιωματισμό και την προφανή αδράνεια της Κυβέρνησης, ως προς την ακύρωση προηγούμενη δικαιωματικής νομοθεσίας·

αρνούμαι τις εκτρώσεις για πάσα σχεδόν δικαιολογία και λοιδορώ τη φοβική στάση της μόνιμα υποκύπτουσας στην Πολιτική Ορθότητα κεντροδεξιάς παράταξης·

προπαγανδίζω την ανταγωνιστική και επιθετική, έναντι της εθνικής εχθράς, εξωτερική πολιτική, αποδομώντας κάθε φοβική και υποχωρητική στάση της Κυβέρνησης·

είμαι σταθερός και μοναχικός σχεδόν κήρυκας της ακύρωσης της Συμφωνίας των Πρεσπών και της πλήρους αδιαφορίας της ΝΔ, ως προς αυτήν·

υπήρξα ακόμη και σταθερός αρνητής της ψήφου για το κυβερνών κόμμα στις περασμένες εθνικές εκλογές και παρά την πάνδημη σχεδόν διάθεση αποπομπής της Αριστεράς από την Εξουσία, με κάθε δυνατό μέσο και ιδεολογική θυσία.

Πως λοιπόν προσπαθεί η ”άλλη” πλευρά, να με ”ξεμπροστιάσει”;

Μα φυσικά με συρραφές αποσπασματικών δηλώσεων μου, όπου από τη μία αρνούμαι και καταδικάζω την αντικρατική βία ακροδεξιών και εθνικοσοσιαλιστών-βλέπε επεισόδια με Αστυνομία στα συλλαλητήρια για το Σκοπιανό και το λιντσάρισμα Αστυνομικών και την πολιορκία στρατοπέδου του Ελληνικού Στρατού στη Λέσβο-και από την άλλη επικροτώ θετικές κινήσεις και πρωτοβουλίες της τωρινής κυβέρνησης-βλέπε απόκρουση τουρκικών επιθέσεων στον Έβρο και το Καστελόριζο και προσπάθεια εκκαθάρισης Εξαρχείων-.

Επιβεβαιώνοντας δηλαδή άθελα και βλακωδώς, πως είμαι οπαδός της ευταξίας και ευνομίας και δεκτικός και θετικός απέναντι σε οποιαδήποτε δράση, που βελτιώνει την πραγματικότητα του έθνους, του κράτους και του λαού!

Πρότυπο δηλαδή Συντηρητικού και Πατριώτη!

Όχι λοιπόν, φίλοι μου.

Προφανώς και δεν είμαι Νουδούλης.

Εκείνοι όμως είναι ακροδεξιοί, κήρυκες της αναρχίας από τα Δεξιά και αντιδημοκράτες, κεκαλυμμένοι και ενοχικοί αντισημίτες και νεοναζί, που κηρύσσουν το ανέφικτο πολιτικά και ανάλογα πολεμούν, όποιον κηρύσσει το μετριοπαθή πολιτικό ρεαλισμό και το εφικτό.

Περιθωριακοί και αιθεροβάμονες, που ακριβώς επειδή γνωρίζουν, πως όσα προπαγανδίζουν δεν έχουν καμία εφαρμογή στην πραγματικότητα μας, προσδίδουν ατελείωτο επαναστατικό μεγαλείο στα αφηγήματά τους, προς τέρψιν προφανώς, φαντασμένων και ανώριμων νεανιών.

Επικίνδυνοι, που μόνο δια της απαξίωσης των θεσμών και του έννομου αγώνα και ουσιαστικά της διάλυσης του Κράτους, μπορούν να ελπίζουν στην υλοποίηση των δυστοπικών οραμάτων τους.

Άνθρωποι εν τέλει, που ζουν για την επανάσταση και τον πόλεμο και αδιαφορούν πλήρως για αναλογικές και μετρημένες λύσεις στα προβλήματά μας.

Φοβού τους κήρυκες του εύκολου, αλλά αιματηρού.

Οι ”λύσεις” τους, είναι συχνά χειρότερες των προβλημάτων σας.

Η Συμφωνία των Πρεσπών πρέπει να ακυρωθεί.

Βίντεο: https://www.youtube.com/watch?v=cN8yDT3LwnA

Ας μιλήσουμε για την ακατάσχετη μπουρδολογία, περί σωτήριας επέμβασης Μέρκελ.

Ναι! Είναι γεγονός!

Οι Τούρκοι έβαλαν την ουρά στα σκέλια στο Καστελόριζο και κατευθύνονται πλέον προς τα νότια της Κυπριακής Δημοκρατίας, προκειμένου να σώσουν τα προσχήματα της πολυδιαφημισμένης ναυτικής τους εξόρμησης.

Ένας στόχος σαφώς πιο εφικτός, λόγω της προφανούς αεροναυτικής αδυναμίας της Κυπριακής Δημοκρατίας, αλλά και της μεγάλης απόστασης της περιοχής από τις βάσεις της ελληνικής αεροπορίας και του ελληνικού στόλου· με ότι αυτό σημαίνει για την ικανότητα συγκέντρωσης επαρκών ελληνικών δυνάμεων αποτροπής, έναντι των τουρκικών προκλήσεων στην περιοχή.

Όπως και να έχει όμως, οι Τούρκοι απέτυχαν παταγωδώς στην προσπάθεια έμπρακτης αμφισβήτησης της μεθορίου της ελληνικής και της κυπριακής Α.Ο.Ζ., η οποία και θα δημιουργούσε ακόμη μεγαλύτερο ρήγμα και απόσταση μεταξύ των δύο ελεύθερων άκρων του ελληνισμού.

Και αντί λοιπόν να επικροτούνται και να τιμώνται οι ελληνικές ένοπλες δυνάμεις για την αποφασιστική στάση και άρτια οργάνωση και παράταξη τους, όπως φυσικά και η ελληνική πολιτική ηγεσία για την έγκριση της άμεσης και σύσσωμης κινητοποίησης του στρατεύματος, βλέπουμε και ακούγουμε στα ελληνόφωνα μέσα παραπληροφόρησης, να χρεώνεται η σημαντική αυτή ελληνική αποτροπή στη Γερμανίδα Καγκελάριο!

”Η Μέρκελ απέτρεψε στρατιωτική σύγκρουση Ελλάδος-Τουρκίας!”

Άκουσον άκουσον!

Ωσάν η Γερμανία να έχει την παραμικρή ικανότητα στρατιωτικής εμπλοκής και πίεσης στο Αιγαίο, πέρα από την αύξηση των ελληνικών όρων δανεισμού!

Ωσάν η Γερμανία να έχει επιχειρήσει και να έχει επιτύχει ποτέ πρότερα διαμεσολαβητικό ρόλο σε στρατιωτική κρίση μεταξύ των δύο χωρών!

Ωσάν η Γερμανία να μην ακολουθεί σταθερά παρελκυστική και μάλλον φιλότουρκη πολιτική, όπως έδειξε το πρόσφατο συνέδριο για τη Λιβύη στο Βερολίνο ή η τουλάχιστον χλιαρή αντίδραση της γερμανικής πολιτικής ηγεσίας, ως προς την αισχρότατη ασύμμετρη επίθεση της Τουρκίας στον Έβρο!

Και ωσάν εν τέλει και σημαντικότερα, να μπορούσε ποτέ να υπάρξει περίπτωση στρατιωτικής σύγκρουσης, με τον ελληνικό στόλο εν απουσία και εν αδυναμία!

Αγαπητοί βλακέντιοι και άσχετοι δημοσιογράφ, μπορεί να υπάρξει ποτέ πόλεμος, χωρίς την αποφασιστική αντίσταση του αμυνόμενου;!

Ακόμη και να ενεπλάκη πραγματικά η κ. Μέρκελ προς εκτόνωση της κρίσης, η τελευταία θα μπορούσε να έχει υπάρξει, με τον Τουρκικό στόλο κινούμενο προς το στόχο του άνευ αντίστασης και εμποδίου;!

Όχι! Απλά οι Τούρκοι θα είχαν πράξει τα ίδια όπως και στη θαλάσσια επικράτεια της κυπριακής δημοκρατίας και οι Γερμανοί θα είχαν αναμασήσει κατόπιν εορτής γενικόλογες αναφορές, περί σεβασμού στο Διεθνές Δίκαιο και την ειρηνική συνύπαρξη!

Και τέλος πάντων, γιατί δεν υπάρχει σταθερή και άμεση αντίδραση της γερμανικής καγκελαρίας σε τουρκικές πετρελαϊκές έρευνες σε Α.Ο.Ζ. χωρών της Ε.Ε., παρά μόνο όταν μία από αυτές κινητοποιεί τις ένοπλες δυνάμεις της για πόλεμο;

Αν μη τι άλλο, είναι λογικό και απολύτως προφανές, πως η συνομιλία Μέρκελ-Ερνογάν, μάλλον λειτούργησε σωτήρια για την τουρκική πλευρά, καθώς εκείνη μπόρεσε να βρει ευκαιρία εύσχημης υποχώρηση από την αμυντική θέση που βρέθηκε βόρεια του Καστελόριζου, εμφανιζόμενη ως πιεζόμενη από τη Δύση και καλοπροαίρετη έναντι διαμεσολάβησης τρίτου!

Θα αναρωτηθείτε βέβαια εξαγριωμένοι «μα γιατί τόση μιντιακή δουλοπρέπεια προς το Βερολίνο;»

Καταρχάς πρέπει να αντιληφθούμε, πως ομιλούμε κατά βάση για ανθρώπους με αντίληψη αμοιβάδας, ως προς οτιδήποτε που ξεπερνά την ανάγνωση οτοκιού, οι οποίοι πέραν των άλλων, μάλλον έχουν ενστερνιστεί και οι ίδιοι, τον τρόμο και την ηττοπάθεια έναντι της γείτονας, που καλλιεργούνν επαγγελματικά σε εμάς.

Κυρίαρχα όμως, πρέπει να καταλάβουμε, πως οι ελληνικές πολιτικές και όχι μόνο ελίτ, έχουν επενδύσει πλήρως την ύπαρξή τους, στην ευρωπαϊκή συμπόρευση και ενοποίηση και συνεπώς οποιαδήποτε διαπίστωση, πόσο μάλλον επικρότηση, της ελληνικής άμυνας και αποτροπής, ενέχει τον κίνδυνο αφύπνισης του ελληνικού λαού, ως προς τη δυνατότητα αυτόνομης εθνικής πορείας του και σημαντικότερα ίσως, την ανάγκη σταθερής συντήρησης και εξοπλισμού αξιόμαχου στρατεύματος.

Πρόκειται λοιπόν για επικίνδυνους ευρωλάγνους γραικύλους, που θα μηδενίσουν ακόμη και άμεση στρατιωτική νίκη της χώρας, προκειμένου αυτή να μην ξεφύγει από την τροχιά των Βρυξελλών και του Βερολίνου και ουσιαστικά να μην λειτουργήσει εθνοκεντρικά και αυτοσυντηρητικά.

Μόνο ροχάλα και πτύελο στα φερέφωνα της Γερμανίας!

Ζήτω ο Στρατός!

Ζήτω το Ναυτικό!

Ζήτω η Αεροπορία!

Η Συμφωνία των Πρεσπών πρέπει να ακυρωθεί.