Η κίνηση της Αυστραλιανής κυβέρνησης προς ακύρωση της γιγάντιας παραγγελία συμβατικών επιθετικών υποβρυχίων γαλλικής σχεδίασης και προτίμησης αντ’ αυτού πυρηνοκίνητων αμερικανικής και αγγλικής τεχνολογίας θέτει σαφώς καίρια ερωτήματα και απορίες.

Είναι προτιμότερη στρατιωτικά η επιλογή αυτή;

Δε χωρά καμία αμφιβολία πως η επιλογή της πυρηνοκίνητης σχεδίασης αυξάνει κατά πολύ την ακτίνα δράσης και την αυτονομία του μελλοντικού υποβρυχιακού στόλου της Αυστραλίας, που έτσι θα συμβάλλει όχι μόνο στην άμυνα της δικής της θαλάσσιας ζώνης, αλλά και στη συγκράτηση της γιγαντούμενης ναυτικής ισχύος της Λαϊκής Βοθροκρατίας. Που βέβαια σημαίνει κατά βάση την προώθηση της αμερικανικής πολιτικής έναντι της τελευταίας, αλλά παράλληλα και μία σημαντική ενίσχυση της αυτονομίας της Αυστραλίας έναντι της Κίνας.

Πως επηρεάζει το διπλωματικό και δυνητικά οικονομικό αυτό πατατράκ τη Γαλλική Προεδρία;

Με βάση τις αχαλίνωτες πραγματικά συνεχόμενες και δυναμικές αντιδράσεις μεγάλου μέρους του Γαλλικού λαού κατά της οικονομικής δυσπραγίας, της αντιμετώπισης του κινεζοιού, και της πολιτισμικής και εθνικής πολτοποίησης της χώρας, μάλλον ομιλούμε για μία ήττα ταφόπλακα των πιθανοτήτων επανεκλογής του Μακρόν. Πόσο μάλλον αν δε συνοδευθεί από ρηξικέλευθες κινήσεις σε νατοϊκό επίπεδο, προς ικανοποίηση της φοβερής ματαιοδοξίας και μεγαλομανίας του γαλλικού λαού και πολιτικού συστήματος.Που φαντάζει όμως απίθανο με βάση της γεωπολιτικές ισορροπίες διεθνώς τη στιγμή αυτή και τις ιδεολογικές αγκυλώσεις της γαλλικής ηγεσίας.

Ομιλούμε για το επερχόμενο τέλος του Ατλαντισμού και τη σταδιακή απαγκίστρωση των Η.Π.Α. από την Ευρώπη;

Μάλλον ομιλούμε καταρχάς για τη ρεαλιστική μετατόπιση ισχύος και ενδιαφέροντος των Η.Π.Α. στην περιοχή του κόσμου που επί της ουσίας θα κρίνει την παγκόσμια ηγεμονία, που συνεχίζεται σταθερά από την εποχή Ομπάμα και εντατικοποιήθηκε επί Τραμπ, και δευτερευόντως για την περιχαράκωση προκαταρκτικά της αγγλοσαξονικής σφαίρας ως ενιαίου μπλοκ εξουσίας έναντι της ανάδειξης όλο και περισσότερου ενός πολυπολικού κόσμου. Οι Η.Π.Α. προφανώςθα παραμείνουν εκτός συγκλονιστικού απροόπτου για πολλά χρόνια επικυρίαρχες της άοπλης αναλογικά Ε.Ε., και παρά τις συνεχόμενες προσπάθειες του Βερολίνου να παίξει διπλό παρασκηνιακό και πλέον και φανερό παιχνίδι με τη Μόσχα.

Βέβαια πρέπει πάντα να έχουμε υπόψη μας, πως όλα τα παραπάνω όπως και κάθε τι άλλο αναφορικά με τις Η.Π.Α. σχετίζεται και με την διπλωματική ικανότητα διαχείρισης εχθρών και συμμάχων και την επιβολή του σεβασμού στην αμερικανική ισχύ, που δυστυχέστατα για αυτές και τη Δύση, βρίσκονται στα χέρια ενός ανθρώπου με γεροντική άνοια.

Η Συμφωνία των Πρεσπών πρέπει να ακυρωθεί.

Είναι το πρόβλημα ο ίδιος ο κινεζοϊός;

Όχι! Καθότι τούτος ήρθε για να μείνει!

Είναι δεδομένο και πλήρως αποδεκτό πλέον, πως η νόσος αυτή θα βάλλει σταθερά και περιοδικά την ανθρωπότητα, όπως αντίστοιχα και η εποχική γρίπη, με ένα μεγαλύτερο και πρόσθετο προφανώς ρίσκο ως προς την υγεία του πληθυσμού. Είναι δε ολοφάνερο, πως όποιο μέτρο και αν λαμβάνουμε ως προς την αντιμετώπιση της ασθένειας, αυτή καταφέρνει σταθερά να προσβάλλει μέρος του πληθυσμού σε κάθε εποχή της εμφάνισης και έξαρσής της, με χαρακτηριστικότερο προφανώς παράδειγμα τη βρισκόμενη μόνιμα σε καραντίνα Αυστραλία.

Είναι το πρόβλημα τα πάσης φύσεως εμβόλια και η μαζική λήψη τους από τον πληθυσμό;

Όχι! Καθότι γίνεται ήδη εμφανές πως προσφέρουν μερική μόνο προστασία!

Οι πειραματικές γονιδιακές θεραπείες, που κακώς ονομάζονται εμβόλια, πέραν του γνωστού πλέον ρίσκου των θρομβώσεων σε νεαρούς άρρενες και των άγνωστων μακροπρόθεσμων συνεπειών για την υγεία των εμβολιασμένων-που είναι ακριβώς ο σκοπός των μακροχρόνιων δοκιμών κάθε νέου εμβολίου-εκ του αποτελέσματος δεν εμποδίζουν επαρκώς τη μετάδοση της νόσου-όπως δείχνουν οι συνεχόμενες νέες επιβολές μέτρων σε χώρες όπου υπάρχει τεράστια πλειοψηφία εμβολιασμένων, όπως η Χιλή και το Ισραήλ-ούτε κυρίως καλύπτουν τους εμβολιασμένους από νέες φονικότερες μεταλλάξεις του ιού, που πιθανότερα μάλιστα θα προκύπτουν από τους ίδιους (βλέπε νόσος του Μάρεκ).

Είναι το πρόβλημα οι ”αρνητές” του κινεζοϊού;

Όχι! Η ύπαρξη τους συνιστά ένδειξη υγείας στις κοινωνίες μας!

Φανταστείτε πόσο συνειδησιακά νεκρή και δυστοπική θα ήταν η κοινωνία μας, αν το σύνολο του πληθυσμού δεν αμφισβητούσε στο ελάχιστο την οποιαδήποτε κυβερνητική πολιτική και κυρίως κάθε μονόπλευρο και μονοδιάστατα προβαλλόμενο αφήγημα, όπως εκείνο με το οποίο βομβαρδιζόμαστε νυχθημερόν από όλους τους διαύλους του δημόσιου λόγου και μάλιστα κατόπιν κρατικής επιχορήγησης! Φανταστείτε επίσης τον τεχνοκρατικό εφιάλτη που συνιστά η μονομερής και νομοτελειακή αποδοχή της οποιασδήποτε επιστημονικής θεωρίας, χωρίς κανένα περιθώριο αμφισβήτησης αυτής-που αποτελεί άλλωστε την ουσία της επιστημονικής διαδικασίας-και με την άτεγκτη δαιμονοποίηση του κάθε λελογισμένου αντιρρησία! Να θεωρείτε ευτυχές που υπάρχουν συνάνθρωποι σας, που δεν επιλέγουν το δρόμο της ευκολίας, της δημοφιλίας και της μηδενικής αντιπαράθεσης!

Χάρη σε ανθρώπους σαν και αυτούς, δε ζούμε ακόμη σε σπηλιές και δέντρα, και υπό φαραωνικούς δεσπότες!

Ποιο είναι λοιπόν το πρόβλημα, το ουσιώδες θέμα και ζήτημα του μόνιμου εφιάλτη που βιώνουμε;

Μα προφανώς η αδιέξοδη και ατελέσφορη προσπάθεια μηδενισμού ενός νομοτελειακού ρίσκου για την ύπαρξη μας, που συνιστά ο κινεζοιός!

Και σε αυτήν ακριβώς την παγίδα έχουν πέσει όλες σχεδόν οι κυβερνήσεις του Κόσμου, μεταξύ αυτών και η δική μας!

Είτε λόγω της φοβερής τρυφηλότητας και του δοξαζόμενου κυριολεκτικά συναισθηματισμού των μεταπολεμικών γενεών, είτε λόγω της ακραίας υπερβολής και της αέναης τάσης προς το δράμα των βοθρομέσων, είτε λόγω της απίστευτης κυριαρχίας στο σύγχρονο νου που ασκεί η αυθεντία της ”κανονικής” επιστήμης, είτε λόγω όλων των παραπάνω, οι δυτικές ιδίως κυβερνήσεις έταξαν στους λαούς τους την πάση θυσία οριστική εξάλειψη ενός ρίσκου για την υγεία τους, που σε άλλες πιο λελογισμένες εποχές θα φάνταζε απολύτως αποδεκτό και διαχειρίσιμο.

Και στη βεβιασμένη, κατά βάση, αυτή απόφαση και πολιτική τους, έκαναν τα επιπλέον λάθη, να βάλουν ακόμη περισσότερο νερό στο μύλο του τρόμου, προκειμένου να δικαιολογήσουν τη δρακόντεια και ανελεύθερη πολιτική τους, και κυρίως να αναθέσουν τη διαχείριση της κρίσης σε ”κανονικούς” επιστήμονες, που μόνο στόχο έχουν την εξασφάλιση της υστεροφημίας τους, δια του περιορισμού κατά το δυνατό των βραχυπρόθεσμων ανθρώπινων απωλειών, χωρίς καμία ουσιαστικά αναφορά και έγνοια για τα δυσβάσταχτα μακροπρόθεσμα βάρη της όλης αυτής πολιτικής.

Η δε δική μας κυβέρνηση, ζώντας με τη ψευδαίσθηση της θαυματουργής κυριολεκτικά ελάχιστης θνησιμότητας του πρώτου κύματος της νόσου στη χώρα, επένδυσε ακόμη περισσότερο επικοινωνιακά στην υποτιθέμενη ικανότητά της να ”μηδενίζει” τη νόσο, με αποτέλεσμα να εκτίθεται συνεχόμενα λόγω των νέων και φυσιολογικά πιο θανατηφόρων επελάσεων αυτής, χωρίς μάλιστα να διαθέτει τους οικονομικούς πόρους άλλων πλουσιότερων δύσμοιρων κρατών και λαών, προκειμένου να συντηρεί το θέατρο αυτό του παραλόγου!

Και πως προσπαθούν λοιπόν οι κυβερνώντες μας να ξεφύγουν από τις απραγματοποίητες υποσχέσεις τους;

Αποδεχόμενοι και διακηρύσσοντας τη νομοτέλεια της κατάστασης και του πρόσθετου διαχειρίσιμου ρίσκου;

Όχι φυσικά! Δεν έχουν το στομάχι και την αξιοπρέπεια για κάτι τέτοιο!

Απλούστατα, βρίσκουν συνεχόμενα, και θα βρίσκουν μέχρι νεωτέρας, αποδιοπομπαίους τράγους για τη φυσιολογική και αναπότρεπτη διάδοση και δράση της νόσου, ακόμη και με τον κίνδυνο της διαίρεσης του λαού και της περιθωριοποίησης των αντιφρονούντων, ωσάν νέων Εβραίων του Τρίτου Ράιχ!

Πρώτα έφταιγε η μη απόλυτη και ατελείωτη χρήση της μάσκας!

Μετά, έφταιγε ο μη ολοκληρωτικός εγκλεισμός των πάντων στα σπίτια τους!

Τώρα και κυρίως το φθινόπωρο, θα φταίγουν οι μη έχοντες λάβει τις πειραματικές γονιδιακές θεραπείες, που υποτιθέμενα έχουν καταστήσει ασφαλείς, όσους δεν αποδέχονται το επιπλέον ρίσκο στην ύπαρξη τους!!!

Και όλα αυτά, ενώ θα μπορούσαν κάλλιστα να καμουφλάρουν την αναδίπλωσή τους, διοχετεύοντας-και δικαιολογημένα και δίκαια μάλιστα-το ενδιαφέρον της κοινής γνώμης στις ευθύνες του Λαϊκού Βοθροκρατικού καθεστώτος της Κίνας, που προφανέστατα έχει προκαλέσει εν πολλοίς το παγκόσμιο αυτό χάος και οδύνη, και θα έπρεπε-και θα μπορούσε-, να αποζημιώσει συνολικά την ανθρωπότητα, για ότι της έχει προκαλέσει.

Καταληκτικά, η μόνη λύση για το αδιέξοδο της αντιμετώπισης του κινεζοιού είναι ένα σοβαρός και ισότιμος δημόσιος διάλογος ως προς το ρίσκο για την υγεία, που είμαστε διατεθειμένοι ως λαός να αποδεχθούμε στην ύπαρξη και την κανονικότητας μας.

Αλίμονο στους απαθείς.

Η Συμφωνία των Πρεσπών πρέπει να ακυρωθεί.

Ας μιλήσουμε για το κίνημα ”μι του”.

Το κίνημα και η ρητορική ”μι του” είναι τουλάχιστον ελαττωματικά και υποκριτικά.

Η λογική πλάνη στην οποία αυτά στηρίζονται, είναι πως επειδή κυρίως γυναίκες είναι θύματα σεξουαλικής κακοποίησης ή παρενόχλησης, η κοινωνία, ως αποτέλεσμα αυτού, είναι μισογυνική.

Που σημαίνει πως είτε οι άνδρες είναι εκ φύσεως σεξιστές-με το οποίο συμφωνούν πολλές φεμινίστριες 38ου κύματος-, είτε η κοινωνία μας είναι δομημένη έτσι, ώστε να προωθεί την ”εκμετάλλευση” των γυναικών.

Εφόσον λοιπόν ισχύει το δεύτερο, τότε προφανώς πρέπει να κρίνουμε το πνεύμα που διακατέχει την τελευταία.

Το οποίο όμως εκ των πραγμάτων δεν είναι δυνατόν να θεωρείται πατριαρχικό, καθ’ότι εκείνο που διακρίνει την Πατριαρχία ως προς τις γυναίκες και γενικότερα τις έμφυλες σχέσεις, είναι η συζυγική πίστη, η καταδίκη της πορνείας και της μοιχείας και η απαξίωση κάθε έκφυλης και ηδονιστικής συμπεριφοράς και στάσης ζωής, έστω και με καταπίεση των ελευθέριων ”πνευμάτων” μεταξύ ημών.

Δεν υπάρχει ούτε μία σύγχρονη πατριαρχική κοινωνία-βλέπε ισλαμική-που να κανονικοποιεί ανάλογες συμπεριφορές, παρά μάλλον τις διώκει άτεγκτα.
Και δεν υπήρξε προφανώς ποτέ ανεχόμενη τέτοιες στάσεις η πρότερη παραδοσιακή χριστιανοκεντρική ελληνική.

Οι φεμινίστριες λοιπόν, και εφόσον ήταν δίκαιες, θα έπρεπε να κρίνουν το πραγματικό πνεύμα της κοινωνίας μας, που δεν είναι άλλο από την αμφισβήτηση κάθε παραδοσιακής δομής, την ασύστολή σεξουαλική χειραφέτηση γυναικών και ανδρών, την εκθήλυνση των ανδρών προστατών τους και την πάση θυσία επίτευξη της ευμάρειας.

Που σημαίνει προφανώς την καταδίκη του ίδιου του κινήματός τους και της συνολικής μηδενιστικής κουλτούρας στην οποία υπάγονται.

Και εφόσον λογικότατα δε θα καταδικάσουν ποτέ την κοσμοθεωρία τους, απλούστατα αναπαράγουν το ψευδές πατριαρχικό αφήγημα και βαθαίνουν ακόμη περισσότερο το χάσμα των δύο φύλων που έχουν καλλιεργήσει.

Που ίσως όμως αποτελεί ευκαιρία για εμάς να επανεκτιμήσουμε τις παραδοσιακές πατριαρχικές μας αξίες.

Ίσως δηλαδή, ο κίνδυνος χαρακτηρισμού της κάθε στάσης μας απέναντι σε γυναίκες, ως σεξιστικής, να μας οδηγήσει εκ των πραγμάτων σε αναθεώρηση του τρόπου με τον οποίο προσεγγίζουμε αυτές και ανάλογα να εξαναγκάσουμε και εκείνες σε μία ηθική ”συστολή” και επανεκθήλυνση.

Ίδωμεν.

Η Συμφωνία των Πρεσπών πρέπει να ακυρωθεί.

Ας μιλήσουμε για την ”προεκλογική” αντιπαλότητα Μακρόν-Ερντογάν.

Καταρχάς και εκ των πραγμάτων και παρά τις ρητορικές υποστηρίξεις κάποιων κυβερνήσεων, η όποια αντιπαλότητα έναντι της Τουρκίας δεν εκδηλώνεται ως κύρωση-ούτε καν της ίδιας της Γαλλίας- και συνεπώς είναι άνευ ουσίας για την ελληνοτουρκική αντιπαράθεση.

Όχι βέβαια πως δεν είναι θετική η όποια καλλιέργεια αντιτουρκικής διάθεσης οπουδήποτε στον Κόσμο και ιδίως στη Γαλλία.

Άλλο τα ευχολόγια όμως των βοθροκάναλων και κάθε γκρούπι της Κυβέρνησης που δικαιολογεί την ατελείωτη ελληνική υποχώρηση, τάζοντας κυρώσεις της ΕΕ που δεν έρχονται ποτέ και άλλο η πολιτική πραγματικότητα των γερμανοτουρκικών συναλλαγών…

Τώρα, ως προς τη δημοφιλία των δύο Προέδρων, αυτή προφανώς αυξάνεται εκατέρωθεν. O μουλτικούλτι Γάλλος Πρόεδρος εμφανίζεται με ακραία καθυστέρηση και ξεκάθαρη ψηφοθηρική διάθεση ως αντιισλαμιστής, ανταγωνιζόμενος προφανώς τη κ. Λεπέν και ο Τούρκος σταθερά ως ο μόνος ηγέτης-υπερασπιστής του Ισλάμ, που είναι άλλωστε και το κύριο κριτήριο εκλογής του στην Τουρκία.

Μια τόνωση της Προεδρίας Ερντογάν όμως, με διπλό και αμφίθυμο αποτέλεσμα για εμάς.

Από τη μία η Τουρκία απομακρύνεται ακόμη περισσότερο πολιτισμικά από τη Δύση. Από την άλλη όμως ο Τούρκος Πρόεδρος εμφανίζεται έναντι της κυρίαρχα ισλαμόστροφης και εθνικιστικής τουρκικής κοινής γνώμης ως μόνος αντίπαλος της ”κακής Δύσης” και συνεπώς ενισχύεται συνολικά στην εφαρμογή της όποιας πολιτικής του και έναντι της Ελλάδος.

Εν τέλει και ίσως σημαντικότερα για εμάς τους Έλληνες συντηρητικούς και Ορθόδοξους, θα πρέπει να γίνει κατανοητό, πως ο χλευασμός του Σαρλί Εμπντό και συνολικά της γαλλικής καθεστωτικής φιλελέ τάξης, απευθύνεται και στη χριστιανική πίστη, η οποία ουκ ολίγες φορές έχει γελοιοποιηθεί ανάλογα έως και χειρότερα στην ευρωπαϊκή αυτή χώρα, χωρίς την παραμικρή προφανώς βίαιη αντίδραση πιστών στον Κύριο ανά τον Κόσμο και ιδίως την υποτιθέμενα καθολική, αλλά ουσιαστικά άθεη Γαλλία.

Καταληκτικά ας αναρωτηθούμε, γιατί εμείς αποδεχόμαστε τόσο εύκολα το μηδενισμό της πίστης μας και όχι αποκλειστικά, το γιατί αντιδρούν κατά τόσο έντονο τρόπο οι Μουσουλμάνοι στο μηδενισμό της δικής τους.

Η Συμφωνία των Πρεσπών πρέπει να ακυρωθεί.

-Κατάφερε να εκλεγεί Πρόεδρος της νεοταξικής Υπερδύναμης και παρά τη ξεδιάντροπη και ολοφάνερη αντίσταση ολόκληρου του συστήματος εξουσίας αυτής.

–Είναι ελεγχόμενη αντιπολίτευση.

-Αποχώρησε άμεσα ως Πρόεδρος από το ανούσιο και πανάκριβο για το δυτικό κόσμο, Σύμφωνο των Παρισίων για το Κλίμα.

–Και λοιπόν; Εμείς είμαστε ακόμη σε αυτό.

-Ανέστειλε την μετανάστευση από ισλαμικές χώρες και εν τέλει από όλο τον Κόσμο.

–Ήδη έχουν αλλάξει οι φυλετικές δημογραφικές ισορροπίες στις Η.Π.Α.. Δεν κάνει καμία διαφορά η πολιτική του.

-Χτίζει το τείχος, με αυτό να έχει φτάσει τα 370 μίλια.

–Είχε πει πως θα το χτίσει όλο!

-Βομβάρδισε το Χαλιφάτο πίσω στη Λίθινη Εποχή.

–Απλά ήταν άχρηστο πλέον για τους Αμερικανούς.

-Δεν ξεκίνησε κανέναν νέο και καταστροφικό πόλεμο ως Πλανητάρχης και μειώνει συνεχόμενα την παρουσία των Η.Π.Α. σε υπαρκτές συγκρούσεις.

–Αυτό είναι κακό, καθ’ότι οι Αμερικανοί δεν είναι παρεμβατικοί εκεί που το χρειαζόμαστε.

-Απαγορεύει τους διαφυλικούς στο στράτευμα και καθορίζει ως δύο τα δηλούμενα φύλα στο αμερικανικό Δημόσιο.

–Ναι. Αλλά δεν προσπαθεί να καταργήσει το γάμο ομοφυλόφιλων στις Η.Π.Α..

-Χλευάζει την μασκολαγνεία και κάθε είδους υπερβολή ως προς την αντιμετώπιση του κινεζοιού και επικροτεί ευθέως προσπάθειες Κυβερνητών και απλών πολιτών, προς επαναφορά της κανονικότητας.

–Γιατί δεν την επιβάλλει σε όλες τις Πολιτείες;

-Είναι ο μόνος ηγέτης στον Κόσμο που ξεμπροστιάζει τη Λαϊκή Βοθροκρατία της Κίνας για την εγκληματική στάση της ως προς τη διασπορά του κινεζοιού παγκοσμίως.

–Προσπαθεί να αποφύγει την ευθύνη για τους Αμερικανούς θύματα της πανδημίας.

-Είχε επιτύχει προ της πανδημίας τους πιο επιτυχημένους οικονομικούς δείκτες των τελευταίων δεκαετών στις Η.Π.Α. και δόμησε εν γένει μία οικονομία με τους ταχύτερους ρυθμούς ανάρρωσης από τα μέτρα για τον κινεζοιό στη Δύση.

–Και εμένα τι με νοιάζει. Εμείς τι κάνουμε;

-Κατάφερε μετά από 30 χρόνια να συνομολογήσει ειρηνευτικές συμφωνίες μεταξύ του Ισραήλ και δύο αραβικών χωρών.

-Αφού είναι όργανό των Σιωνιστών.

-Μα πως είναι σιωνιστής; Αφού δεν κλιμάκωσε περαιτέρω την κρίση με το Ιράν και δεν του επιτέθηκε.

–Τρομοκρατήθηκε από την αντίδραση των Ιρανών.

-Αναδιαπραγματεύτηκε ωφέλιμα για τις Η.Π.Α. πλήθος εμπορικών συνθηκών αυτών με τον υπόλοιπο κόσμο και παρά τις κραυγές και την ατελείωτη κινδυνολογία περί καταστροφής του Διεθνούς Εμπορίου.

-Άρα και η Ελλάς θα εμπορεύεται πιο ακριβά με τις Η.Π.Α..

-Μειώνει τη χρηματοδότηση του διεθνιστικού Ο.Η.Ε., αποχώρησε από τον φιλοσινικό και εγκληματικό Π.Ο.Υ. και κηρύττει ατελείωτα την εθνική αυτοσυντήρηση και τη συνέχεια του έθνους-κράτους.

–Έτσι αφήνει άλλες δυνάμεις να κυριαρχήσουν διεθνώς.

-Έδιωξε την Τουρκία από το πρόγραμμα των εφ-35, της επέβαλλε κυρώσεις και δασμούς, ήρε το εμπάργκο όπλων στην Κύπρο και έχει τον Υπουργό Εξωτερικών του να καυτηριάζει μόνιμα την παραβατικότητα της Τουρκίας, μέχρι και να επισκέπτεται μονομερώς την Ελλάδα και την Κύπρο.

–ΝΕ. ΑΛά Ινε ΦΙλοΕρΝΤΟγανιΚοΣ.

-Καταφέρονται ατελείωτα εναντίον του όλα μα όλα τα συστηματικά μέσα παραπληροφόρησης του Πλανήτη και ιδίως τα βοθρώδη και ψευδολάγνα ελληνόφωνα, ενώ ο ίδιος δεν παραλείπει τα ξεμπροστιάζει σε κάθε ευκαιρία ως νεοταξικά και ψευδή.

–Συμφωνώ. Αλλά δεν είναι και πολύ προεδρικός.

-Παρά την έλλειψη κοινοβουλευτικής υποστήριξης και εκείνος και το Υπουργείο Δικαιοσύνης παίρνουν συνεχόμενα μέτρα προς μείωση της παντοδυναμίας και της λογοκρισίας των τεχνολογικών κολοσσών και τους ξεμπροστιάζει συνεχόμενα. Υποστηρίζει δε ο ίδιος κάθε λογοκριμένη φωνή και συνείδηση στο διαδίκτυο, με αποτέλεσμα να λογοκρίνεται ακόμη και ό ίδιος.

–Και λοιπόν; Εγώ ακόμη τρώω μπαν και στράικ.

-Δε γονάτισε έναντι του Μπι Ελ Εμ και αντιθέτως ξεμπροστιάζει συνεχόμενα τους αναρχομπαχαλάκηδες των Η.Π.Α.

–Και γιατί δεν έστειλε τον αμερικάνικο στρατό να τους διαλύσει;

-Τον κυνηγά το παρακράτος των Η.Π.Α. από την εκλογή του κιόλας, κατηγορώντας τον ως πράκτορα των Ρώσων και διεφθαρμένο και όμως αθωώνεται συνεχόμενα και μάλιστα χωρίς να έχει αποκαλυφθεί οτιδήποτε το το παραβατικό για εκείνον.

–Πότε αθωώθηκε;

-Απαγορεύει με διατάγματα την αριστερή και δικαιωματική κατήχηση στο χώρο εργασίας και στην εκπαίδευση.

–Θα τα καταργήσει ο Μπάιντεν μόλις εκλεγεί.

-Αν δεν επανεκλεγεί Πρόεδρος ο Ντόναλντ Τραμπ, ο Δικαιωματισμός και ο Διεθνισμός θα κάνουν πάρτι στις Η.Π.Α. και στο δυτικό Κόσμο συνολικά, με αποτέλεσμα την οριστική ήττα της εθνικής και συντηρητικής αντίδρασης των ευρωπαϊκών και δυτικών λαών συνολικά!

–Σημασία έχει τι θα γίνει με το Ορούτς Ρέις. Θα βομβαρδίσει την Τουρκία;

-Ο Μπάιντεν είναι ανοιακός. Αν εκλεγεί θα κυβερνούν τις Η.Π.Α. οι Κλίντον, ο τουρκόφιλος Ομπάμα και όλο το διεθνιστικό και ξεπουλημένο στο Σόρος, στη Λαίκη Βοθροκρατία και τους Μουλάδες σκυλολόι.

–Καλύτερα. Θα έρθει πιο γρήγορα η ”επανάσταση”.

-Νίπτω τας χείρας μου!

–Μη ξεχάσεις τη μάσκα.

Η Συμφωνία των Πρεσπών πρέπει να ακυρωθεί.

Ας μιλήσουμε για το φαινομενικό αδιέξοδο της εξωτερικής μας πολιτικής.

Καταρχάς και πριν εστιάσουμε στα της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής, ας ξεχωρίσουμε τις δύο βασικές αντιλήψεις ως προς τη φύση των διεθνών σχέσεων.

Από τη μία έχουμε την διαχρονική και πανάρχαια θέση, πως η ισχύς παράγει ”Δίκαιο” και πως πρότερο και ανώτερο από κάθε θεωρητικό ή και πραγματικό συμφέρον την ανθρωπότητας, είναι το ξεχωριστό συμφέρον του έθνους ή όπως αυτό τουλάχιστον ερμηνεύεται από τον εκάστοτε ηγεμόνα του.

Μία ”σχολή” σκέψης παρεμπιπτόντως, που δε κηρύσσει νομοτελειακά τη δράση ενός κράτους παρά ή και αντίθετα από τη καθεστηκυία διεθνή τάξη, αλλά κατά τρόπο κατεξοχήν αυτοσυντηρητικό και εν ανάγκη παρελκυστικό από το διεθνές εθιμικό δίκαιο.

Από την άλλη πλευρά και ενάντια στο συχνά σκληρό αυτό ρεαλισμό, δρα και κυριαρχεί εδώ και ένα σχεδόν αιώνα-με αυτοσυντηρητικά και ιμπεριαλιστικά διαλλείματα προφανώς-ο ιδεαλισμός εκείνων, που επιθυμούν τη μεγαλύτερη δυνατή σταθερότητα της διεθνούς τάξης που εκείνοι έχουν εγκαθιδρύσει και τους ωφελεί, με τη μικρότερη δυνατή επιβολή ”σκληρής” ισχύος στους αντιφρονούντες.

Ένα σύστημα των διεθνών σχέσεων, που παρά την προφανή μονομέρεια του ως προς τα δυτικά κατά βάση συμφέροντα, έχει κατορθώσει να σχηματίσει ένα νομικό πνεύμα και μηχανισμό, που τουλάχιστον αποθαρρύνει αναθεωρητικές και ”παραβατικές” συμπεριφορές στα πλαίσια του ”πολιτισμένου” κόσμου και επιτρέπει μαζικά ειρηνικά αντίποινα στα πλαίσια διεθνιστικών οργανισμών και συνενώσεων κρατών, όχι όμως και νομοτελειακή ”αστυνομική” δράση των τελευταίων.

Με βάση τα παραπάνω και αναφερόμενοι στο δίπολο Ελλάδας-Τουρκίας, είναι ηλίου φαεινότερον, πως η Τουρκία είναι μία δύναμη ρεαλιστική, έως και τυχοδιωκτική και η Ελλάς μία κατά βάση ιδεαλιστική.

Οι γείτονες μας δηλαδή, αν και τυπικά προφασίζονται την τήρηση και το σεβασμό της διεθνούς νομιμότητας και φυσικά εμφανίζονται υπέρμαχοι αυτού, όταν εκείνο ταυτίζεται με τα συμφέροντα τους, προσπαθούν σταθερά να αναθεωρούν διεθνείς συμφωνίες και τάξεις, που εμποδίζουν την μεγέθυνση του ζωτικού τους χώρου. Ποτέ όμως σε βαθμό και έκταση τέτοια, που να επισύρει την άμεση μήνι ενδιαφερόμενων μεγάλων δυνάμεων.

Συνεπικουρούμενοι προφανώς από την αξία που έχουν για το δυτικό σύστημα εξουσίας και το οικονομικό και όχι μόνο εκτόπισμα της χώρας τους, αλλά και έναν έμφυτο και ακραία επιτυχημένο ανατολίτικο και ισλαμικό καιροσκοπισμό, πολύ διαφορετικό από το αλτρουιστικό και φιλελεύθερο διεθνιστικό πνεύμα της Δύσης.

Στον αντίποδα οι ελληνικές πολιτικές και όχι μόνο ελίτ, τόσο λόγω ηττοπάθειας, όσο κυρίως λόγω νομικής και γενικότερης παιδείας, αποφεύγουν συστηματικά όχι μόνο κάθε ανταγωνιστική πολιτική έναντι της γείτονας, αλλά και τη δυναμική στρατιωτική αντίδραση σε κάθε ανάλογη τούρκικη πρόκληση και εφόσον αυτή δεν αμφισβητεί ευθέως εθνική μας κυριαρχία, περιοριζόμενες αντ’αυτού στη διατυμπάνιση της τουρκικής επιθετικότητας.

Οι κυβερνήσεις μας δηλαδή και δια της υποδειγματικής και αλτρουιστικής τους εναρμόνισης με το διεθνές δημόσιο δίκαιο, προσπαθούν να εμφανίζουν την Τουρκία ως αυτό που πραγματικά είναι, ως δύναμη δηλαδή αναθεωρητική και ληστρική, με την προφανή ελπίδα, πως η στάση της αυτή θα προκαλέσει την αντίδραση του διεθνούς παράγοντα και τη νουθεσία της δια μαζικών οικονομικών αντιποίνων.

Όπου όμως έγκειται και το δίλημμα και το αδιέξοδο ουσιαστικά της όλης αυτής στρατηγικής της χώρας μας. Στο γεγονός δηλαδή, πως προκειμένου οι δυτικές ελίτ να επιβάλλουν το νομικό ιδεαλισμό, τον οποίο δόμησαν προκειμένου να διαιωνίσουν την κυριαρχία τους, θα πρέπει το ζητούμενο να εναρμονίζεται με τα συμφέροντα τους. Σε κάθε διαφορετική περίπτωση, θα κρίνουν κάθε αντιδικία κατά το δοκούν, παραλλάσσοντας την αδιαφορία και υποκρισία τους ως τον αλτρουισμό εκείνο, που δεν επιτρέπει σε άλλες δυνάμεις να αναθεωρούν τη δική τους καθεστηκυία τάξη…!

Και τούτο συμβαίνει και στην τωρινή συγκυρία των παράνομων ή έστω έκνομων(…) σεισμικών ερευνών των Τούρκων άνωθεν της διεκδικούμενης από την Ελλάδα υφαλοκρηπίδας της νήσου Μεγίστη.

Ενώ δηλαδή η Τουρκία μηδενίζει δυναμικά τα κυριαρχικά μας δικαιώματα στην περιοχή και καταστρατηγεί κάθε έννοια διεθνούς συνεργασίας, η Ελλάδα αποφεύγει νομοτελειακά τη δυναμική απομάκρυνση ή και εξουδετέρωση της νηοπομπής του Ορούτς Ρέις , που δε δικαιολογείται βάσει της διεθνούς νομολογίας και αναμένει ως επιβράβευση της αυτοσυγκράτησής της αυτής, τη συνδρομή των ευρωπαίων εταίρων και ιδίως της Γερμανίας.

Καθ’ότι όμως η τελευταία έχει σαφώς πιο ζωτικά συμφέροντα από τη διατήρηση αγαθών σχέσεων με τη γείτονα μας, τελικά απλά μας παραπέμπει και μας εξαναγκάζει σχεδόν να διαπραγματευθούμε εκείνο ακριβώς που επιδιώκουν οι Τούρκοι και το οποίο κατά ουδένα τρόπο δε θα έπρεπε να διαπραγματευτούμε υπό καθεστώς πίεσης, την έκταση δηλαδή της Α.Ο.Ζ. μας.

Με απλά λόγια και λακωνικά, η Ελλάς δε θέλει να διακινδυνεύσει την πολεμική της εμπλοκή για τα κυριαρχικά της δικαιώματα, ούτε όμως απαντώνται, προς το παρόν τουλάχιστον, οι εκκλήσεις βοήθειας στους εταίρους της· με τραγικό και εμφανές αποτέλεσμα, αυτή να ταπεινώνεται ασταμάτητα από την εχθρά της, με την ελπίδα απλά, πως η τουρκική παραβατική συμπεριφορά θα φτάσει στην κρίσιμη εκείνη ”μάζα”, που θα εμπλέξει επιτέλους εναντίον της το δυτικό παράγοντα.

Που και να συμβεί όμως αυτό, μπορεί να είναι πλέον πολύ αργά για την ακύρωση των όσων συνεχόμενων τετελεσμένων δημιουργεί η άλλη πλευρά.

Μία σαφώς αδιέξοδη κατάσταση που δικαιολογεί ίσως μια καλώς εννοούμενη ρεαλιστική στροφή στην εξωτερική μας πολιτική.

Οὐαὶ τοῖς ἡττημένοις.

Η Συμφωνία των Πρεσπών πρέπει να ακυρωθεί.

Ας μιλήσουμε για το χθεσινό ελληνικό διπλωματικό κάζο.

Ενώ ασχολούμαστε και πάλι με τον κινεζοιό, χθες μας έγινε τυπικά και επίσημα γνωστό από τους φίλους και εταίρους μας Ευρωπαίους, πως δε θα υπάρξει απολύτως καμία αρνητική επίπτωση για την Τουρκία για την παράνομη και επιθετική δράση της επί μήνες στις Α.Ο.Ζ. δύο χωρών μελών της Ένωσης-!!!-παρά μόνο ο υποτιθέμενος εξαναγκασμός της σε διάλογο και πιθανή διαπραγμάτευση με την Ελλάδα, για εκείνο εκείνο ακριβώς στο οποίο στοχεύουν οι παράνομες ενέργειες της γείτονας, τη μοιρασιά δηλαδή της ελληνικής Α.Ο.Ζ.!!!

Αυτή λοιπόν ήταν η πολυαναμενόμενη βοήθεια και συμπαράσταση στην Ελλάδα και την Κύπρο, από την Ε.Ε., τη Γερμανία και φυσικά την πολύ αγαπητή στο ελληνόφωνο σύστημα παραπληροφόρησης και την κυβερνώσα παράταξη, γαλλική προεδρία, η οποία απ’ ότι φαίνεται ξεπληρώνει τις επικείμενες αμυντικές συμφωνίες της με τη χώρα μας, με μερικά σχετικά σκληρά ”τιτιβίσματα” στο διαδίκτυο και μία σχετικά σκληρή διακοίνωση της άτυπης συνόδου κορυφής της Μεσογείου.

Άλλη μία δηλαδή από τις μεγάλες διπλωματικές επιτυχίες της τωρινής ελληνικής κυβέρνησης, εκκινώντας από την υπογραφή του διαβόητου και άκυρου τουρκολυβικού μνημονίου-το οποίο και θα πρέπει να ακυρώνουμε απ’ότι φαίνεται επί δεκαετίες-, συνεχίζοντας με τη μη καταδίκη, ούτε καν τη διακοπή της χορηγίας της Τουρκίας για τη Λαθρομετανάστευση, για την άνανδρη πολιορκία των ελληνικών συνόρων με άμαχους υπηκόους τρίτων χωρών, τη μη λήψη κανενός αντιποίνου από τη Διεθνή Κοινότητα για την βέβηλη μετατροπή της Αγίας Σοφίας σε τζαμί, τη μειοδοτική τμηματική οριοθέτηση της Α.Ο.Ζ. με την Αίγυπτο, προς ακύρωση και πάλι του ”άκυρου” τουρκολυβικού μνημονίου, τη μη ουσιαστική επέμβαση καμίας δύναμης του Κόσμου έναντι της παράνομης σεισμικής έρευνας του Ορούτς Ρέις στο Καστελόριζο και φθάνοντας προ κάποιων ημερών στην διπλωματική και ουσιαστικά πολιτική εγκατάλειψη της τουρκόφιλης Αρμενίας έναντι των τουρκικών αρπακτικών.

Δε μπορώ να πω αγαπητοί φίλοι πως νιώθω και ιδιαίτερα νικητής με την όλη αυτή διπλωματική στρατηγική και πορεία, ούτε και πολύ αισιόδοξος βάσει αυτής, για τον υπόλοιπο διπλωματικό βίο της παρούσας κυβέρνησης.

Λαμβάνοντας δε υπόψη το απίστευτο ”ξέπλυμα” της από τα δωροδοκημένα από αυτήν βοθρομέσα της χώρας και ιδίως τις απίστευτες προτάσεις υποχώρησης σε αυτά, από γνωστούς ελληνόφωνους ”λαγούς”, που φθάνουν πλέον ακόμη και στο απίστευτο σημείο της αποστρατιωτικοποίησης των νησιών του Αιγαίου-προς εξωραισμό προφανώς μιας πιο μετριοπαθούς υποχώρησης και ήττας-υποψιάζομαι και καταλαβαίνω πως οδεύουμε σε δεδομένη μειοδοσία, υπό τη μορφή ”συνδιαχείρισης” της Α.Ο.Ζ. μας με τους Τούρκους, ιδίως στοπ Καστελόριζο.

Με ότι αυτό φυσικά συνεπάγεται για τη στρατηγική αξία της χώρας και τη θαλάσσια συνέχειά της με την Κύπρο.

Οὐαὶ τοῖς ἡττημένοις.

Η Συμφωνία των Πρεσπών πρέπει να ακυρωθεί.

Ας μιλήσουμε για το πρώτο ντιμπέιτ μεταξύ του Προέδρου Τραμπ και του Τζο Μπάιντεν.

Καταρχάς και ιδίως για εξωτερικό μη Αμερικανό παρατηρητή, η οπτική και η εμφάνιση ήταν σαφώς υπέρ Τραμπ. Για τον μέσο Έλληνα, που δεν έχει ακούσει σχεδόν τον Μπάιντεν, πόσο μάλλον να τον βλέπει να βγαίνει από το υπόγειο του-καθώς του αποκρύπτεται συστηματικά από τα εδώ ελληνόφωνα φερέφωνα του Σι Εν Εν- η εμφάνιση Μπάιντεν θυμίζει ανοιακό τρόφιμο γηροκομείου και οργισμένο και κακομοίρη ηλικιωμένο θείο. Σίγουρα πάντως, όχι δυναμικό και συγκροτημένο διαχειριστή πυρηνικού οπλοστασίου και διαπραγματευτή έναντι του Πούτιν και του Σι Ζι Πινγκ…

Στον μέσο Αμερικανό όμως, που είναι πλέον εξοικειωμένος με τα όπτικς και τις συμπεριφορές των δύο υποψηφίων, θα προκαλούσε εντύπωση μόνο μία κατάρρευση, σαλιάρισμα ή και νοητική διάλειψη του Τζο Μπάιντεν, η οποία άλλωστε αποτελεί και το κύριο παραπολιτικό θέμα των εκλογών.

Από την άποψη αυτή λοιπόν, ο Τζο Μπάιντεν μάλλον βγαίνει σχετικά αλώβητος από το πρώτο ντιμπέιτ, καθότι μπόρεσε να έχει τις περισσότερες φορές συνεκτικές απαντήσεις, αν και όχι ιδιαίτερα σχετικές με τις ερωτήσεις και ιδίως ειλικρινείς-όπως στη μη καταδίκη των Αντίφα και κυριότερα στο αν θα επεκτείνει αριθμητικά το σώμα του Ανώτατου Δικαστηρίου της χώρας, αλλάζοντας έτσι τις ισορροπίες του-. Μάλλον δε, ”έχασε τη μπάλα” όταν στριμώχτηκε από τον Πρόεδρο ως προς τα πάρτι εκατομμυρίων του γιου του Χάντερ, από αποδεδειγμένα ντιλ και εκβιασμούς με Ρώσους και Κινέζους ολιγάρχες.

Είναι όμως τιμητικό για εκείνον, πως εν αντιθέσει με κάθε πρότερο υποψήφιο των Δημοκρατικών, δεν προσπαθεί να ικανοποιήσει τους πάντες και κάνει μάλλον σαφές, πως ο μέσος Αμερικανός πρέπει να αναμένει φοροκαταιγίδα σε περίπτωσης νίκης του…

Σημαντική εντύπωση παρεμπιπτόντως, προκάλεσαν οι συνεχείς ύβρεις του Τζο στον Πρόεδρο και η επίμονη αποφυγή οπτικής επαφής με αυτόν, που μάλλον αποτελούν ακραία αποτυχημένη τακτική εμφάνισής του ως κυριάρχου…

Ο Πρόεδρος από την άλλη, αν και σαφώς ανώτερος και στην ουσία των απαντήσεων και κυρίως στο ύφος και την άνεσή του, δεν κατάφερε να ”στριμώξει” αποφασιστικά τον αντίπαλο του, παρά τις πλείστες ευκαιρίες που του δόθηκαν. Ο Ντόναλντ Τραμπ, κατά την προσφιλή του συνήθεια, παρασυρόταν συνεχόμενα σε αυτοσχέδιους μονολόγους και δεν εξέθετε τις άπειρες αντιφάσεις του Τζο και των Δημοκρατικών. Επίσης, εμφανίστηκε αδύναμος ως προς τις ερωτήσεις περί κλιματικής αλλαγής, της καταδίκης υποτιθέμενων Λευκών τρομοκρατικών οργανώσεων και της εμφάνισης της φορολογικής του δήλωσης· κάτι όμως που μπορεί να ερμηνευθεί και ως μη θέληση υποταγής στην πολιτική ορθότητα, για την οποία άλλωστε ξεχωρίζει σταθερά.

Ως προς τον συντονιστή της συζήτησης στο υποτιθέμενα φιλοτραμπικό, αλλά επί της ουσίας εταιρικό συστημικό Φοξ, Κρις Γουάλας, αυτός, όπως προβλεπόταν από τους υποψιασμένους βάσει και της συνεχόμενα αμφίθυμης στάσης του απέναντι στον Πρόεδρο, είχε ρόλο μάλλον ρόλο βοηθητικού αντιλογητή του Προέδρου, καθώς τον διέκοπτε συνεχόμενα και εν τη ρήμει του λόγου και παράλληλα δεν πίεζε ανάλογα τον Τζο Μπάιντεν ως προς τις κύριες προσωπικές μομφές έναντι αυτού, το σκάνδαλο δηλαδή στο οποίο εμπλέκεται ο γιος του και φυσικά την κατάσταση της υγείας του-σημειωτέο πως έχει αρνηθεί να κάνει τεστ νοητικής ικανότητας προ των εκλογών…-. Συμπεριφορά που καταδεικνύει άλλη μία φορά, πως το Φοξ αποτελεί ελεγχόμενη αντιπολίτευση ή καλύτερα προσπάθεια μετριασμού και ελέγχου της αντιδραστικής μερίδας του αμερικάνικου λαού.

Καταληκτικά και ιδίως για τους οπαδούς των δύο υποψηφίων, το ντιμπέιτ είναι να σαν να μην έγινε ποτέ.

Ο Πρόεδρος Τραμπ δεν κατάφερε ”νοκ άουτ” η έστω ”νοκ ντάουν” του αντιπάλου του και ο Τζο Μπάιντεν κατόρθωσε να μην καταρρεύσει, που όμως ήταν το ζητούμενο για εκείνον.

Το δεύτερο ντιμπέιτ αναμένεται μακράν πιο ενδιαφέρον και ζωηρό, πόσο μάλλον εφόσον οι αντίπαλοι έχουν πλέον σαφή γνώση των αδυναμιών της άλλης πλευράς.

Οψόμεθα.

Ζήτω ο γκοντ Έμπερορ.

Η Συμφωνία των Πρεσπών πρέπει να ακυρωθεί.

Ας μιλήσουμε για τα αίτια της σύγκρουσης στον Καύκασο.

Η Αρμενία και το Αζερμπαϊτζάν βρίσκονται λοιπόν για πολλοστή φορά στα πρόθυρα του πολέμου.

Μήλον της Έριδος η αρμενόφωνη ορεινή περιοχή του Ναγκόρνο-Καραμπάχ, η πρότερα τμήμα της Σοβιετικής Δημοκρατίας του Αζερμπαϊτζάν-μία από τις πολλές εθνοδιχαστικές εδαφικές αλχημείες της Σοβιετίας-και νυν και μετά τον αζεροαρμενικό πόλεμο του 1988-94, η τύποις ανεξάρτητη και μη αναγνωρισμένη Δημοκρατία του Αρτσάχ, αλλά επί της ουσίας τμήμα της Αρμενίας.

Μία κατοχή εδάφους, που μπορεί να φαντάζει ιστορικά και πολεμικά δίκαιη, εντούτοις και λόγω ακριβώς της φύσεως του Διεθνούς Δικαίου, ενισχύει σαφέστατα τα αιτήματα ανάκτησης του χαμένου.

Όχι βέβαια πως κάτι τέτοιο συγκινεί και κινητοποιεί προς συμβιβασμό τους Αρμένιους, οι όποιοι έχοντας βαθιά χαραγμένη την εμπειρία της τουρκικής ”τιμής” και της ουσιαστικής αδιαφορίας του διεθνούς παράγοντα απέναντί τους, λειτουργούν ξεκάθαρα αυτοσυντηρητικά και ρεαλιστικά, εμμένοντας στις θέσεις τους και εξοπλιζόμενοι κατά το δυνατό και σύμφωνα με τις πενιχρές οικονομικές τους δυνατότητες.

Ούτε όμως έχουν περιοριστεί και οι Αζέροι στους όποιους ιδεαλισμούς του Διεθνούς Δικαίου, παρά εξοπλίζονται συστηματικά και σε πολύ πιο εντατικούς ρυθμούς από τους Αρμένιους, υποβοηθούμενοι προφανώς από τον τεράστιο πετρελαϊκό πλούτο της χώρας τους και της συνεχή δημογραφική και γενικότερη ανάπτυξη της.

Που είναι άλλωστε και ο κινητήριος μοχλός της όλης και η ουσία της όλης αντιπαράθεσης.

Η συνεχής μεγέθυνση δηλαδή του Αζερμπαϊτζάν ως δύναμης και οικονομικού μεγέθους έναντι της φτωχής και ολιγάνθρωπης Αρμενίας, που νομοτελειακά μεταφράζεται σε μετατόπιση και του γεωπολιτικού ”κέντρου βάρους” στην περιοχή, όπως επίσης και σε πιεστική ανάγκη επέκτασης του ζωτικού χώρου των Αζέρων.

Μια κατάσταση, που πέραν των άλλων πολιτισμικών και ιστορικών ομοιοτήτων, αποτελεί σαφέστατη αναλογία και για τη σχέση Ελλάδος-Τουρκίας και ζοφερό ίσως προμήνυμα, για το πως θα καταλήξει η αναπτυξιακή και εξοπλιστική ιδίως ανισορροπία των δύο χωρών, στο όχι και πολύ μακρινό μέλλον.

Με απλά λόγια, οι Αζέροι έχοντας όλο και διευρυνόμενο εξοπλιστικό και δημογραφικό πλεονέκτημα, θα επιδιώκουν όλο και πιο εντατικά την ανάκτηση του Ναγκόρνο-Καραμπάχ, τη στιγμή που οι Αρμένιοι θα εξαρτώνται όλο και περισσότερο από τη ρωσική προστασία και στρατιωτική βοήθεια, προκειμένου να διατηρούν μια οριακή ισορροπία.

Κάτι που μας φέρνει και στο άλλο ουσιώδες κομμάτι της διένεξης, που δεν είναι άλλο από τα διαπλεκόμενα συμφέροντα της Ρωσίας και της Τουρκίας στην περιοχή.

Η Ρωσική Ομοσπονδία, ούσα διάδοχος πολιτικά της Ε.Σ.Σ.Δ., επιδιώκει σταθερά τη διατήρηση και την ανάκτηση εν μέρει της επιρροής της στην ευαίσθητη για την άμυνα της και πλούσια σε μαύρο χρυσό, ταραχώδη περιοχή του Καυκάσου. Και προς το σκοπό αυτό επιδίδεται σε μία σχοινοτενή πραγματικά πολιτική εξισορρόπησης των επιδιώξεων των πρώην Σοβιετικών Δημοκρατιών ή τουλάχιστον εκείνων, που δεν έχουν ξεκάθαρα καταστεί ανταγωνιστικές (βλέπε Γεωργία).

Ανάλογα λειτουργεί και στην περίπτωση του διπόλου Αρμενίας-Αζερμπαϊτζάν, όπου καθόλου συγκρουσιακά δεν αντιλαμβάνεται το δεύτερο, παρά ως απαραίτητο κρίκο της διατήρησης της ειρήνης στην περιοχή και σημαντικό φυσικά οικονομικό εταίρο.

Επί της ουσίας οι Ρώσοι λειτουργούν ως αναγκαίοι προστάτες της Αρμενίας, διατηρώντας έτσι μία σταθερή στρατιωτική παρουσία στο Νότιο Καύκασο και πλησίον της Τουρκίας και παράλληλα προσπαθούν να ισοσταθμίζουν κατά το δυνατό την επιρροή της τελευταίας και κάθε άλλης δύναμης του Κόσμου στο Αζερμπαϊτζάν.

Ισορροπία που οι Τούρκοι λογικότατα προσπαθούν να διαταράξουν, επενδύοντας κύρια στην εθνολογική και πολιτισμική τους συγγένεια με τους Αζέρους και στην πάγια διάθεση τους, εξάλειψης του αρμενικού στοιχείου από την περιοχή, λειτουργώντας παράλληλα και ως σταθερός αποσταθεροποιητής της ρωσικής ισχύος, χάριν δυτικών και όχι μόνο συμφερόντων και σε αντάλλαγμα ίσως και ευνοϊκής στάσης αυτών σε άλλα μέτωπα…

Συν τοις άλλοις, οι Τούρκοι πλέον χρησιμοποιούν τους Αζέρους και ως μέσο πίεσης και συναλλαγής έναντι της Ρωσίας, για το αντίστοιχο τουρκορωσικό μέτωπο στη Συρία. Αποκτούν δηλαδή διαπραγματευτικά χαρτιά-ενόψει πιθανώς και μίας τελικής διαιτησίας του Συριακού Εμφυλίου-για τη διατήρηση των επισφαλών θυλάκων που διατηρούν εντός της συριακής επικράτειας και της προστασίας ειδικότερα του ”αντάρτικου” Ιντλίμπ, απειλώντας τη Ρωσική Ομοσπονδία και με κλιμάκωση του Καυκάσιου συνόρου της.

Ένα ακόμη δηλαδή από τα πολλά επεισόδια της ταραχώδους και επισφαλούς συμμαχίας των δύο χωρών, που ίσως όμως και τελικά ατσαλώνουν τη σχέση τους, μέσω των συνεχόμενων συνεννοήσεων και συμβιβασμών τους.

Εν τέλει δεν πρέπει να αποκλείουμε και την εμπλοκή και υπομόχλευση της αντιπαράθεσης κατά περίπτωση, από πλευράς Η.Π.Α. και δευτερευόντως του Ισραήλ, στα πλαίσια του γενικότερου ανταγωνισμού τους με τη Ρωσία. Ισραήλ δε ειδικότερα που αποτελεί και έναν από τους κύριους προμηθευτές του Αζερμπαϊτζάν και συγκεκριμένα σε υψηλής τεχνολογίας οπλισμό, που δύσκολα παρέχεται από τη Ρωσία, προκειμένου να μη διαταράσσεται αποφασιστικά η ισορροπία.

Όπως και να έχει, ένα είναι σίγουρο. Πως η Ελλάς είναι παντελώς απούσα από μία σύγκρουση που την αφορά άμεσα, καθώς συναρτάται με την ύπαρξη μίας ανταγωνίστριας της Τουρκίας και συνεπώς δυνητικής ελληνικής συμμάχου, που μάλιστα έχει κοινό σχεδόν δόγμα με αυτήν.

Απουσία της χώρας μας, που όπως και στην περίπτωση της απάθειας ως εχθρότητα προς την άλλη και ακόμη μεγαλύτερη εχθρό της Τουρκίας, Συρία, καταδεικνύει την πλήρη έλλειψη στρατηγικού σχεδιασμού του ελληνικού κράτους-αν αυτός υπήρξε ποτέ πριν και την ουσιαστική στρατηγική παραίτηση των ελληνικών πολιτικών και οικονομικών ελίτ έναντι της γείτονας.

Απαιτείται από χθες άμεση διπλωματική και όχι μόνο στήριξη της φιλικής και αντιτουρκικής Αρμενίας και παράλληλα έμμεση διάρρηξη της στενής σχέσης Τουρκίας και Ρωσίας!

Ζήτω η Αρμενία!

Ζήτω ο Αρμενικός Στρατός!

Η Συμφωνία των Πρεσπών πρέπει να ακυρωθεί.

Ας μιλήσουμε για την ασέβεια και αχαριστία των Λαθρομεταναστών στη Μόρια.

Τις τελευταίες ημέρες, ως γνωστόν, βιώνουμε μια ακόμη, τη χειρότερη ίσως μέχρι στιγμής ανταρσία και στασιασμό στη διαβόητη πλέον δομή φιλοξενίας της Μόριας, σημαδεμένη από πολλαπλούς οργανωμένους εμπρησμούς εντός και εκτός αυτής, λιθοβολισμούς και προπηλακίσεις πυροσβεστών και αστυνομικών και γενικότερα συμπεριφορές παντελώς άσχετες και αταίριαστες σε ανθρώπους υποτιθέμενα ευγνώμονες για τη ηρωική προσπάθεια περίθαλψης τους από την ελληνική πολιτεία και κοινωνία.

Συμπεριφορές και εικόνες, που θαρρώ, που πιστεύω βασικά, πως πλέον καθιστούν εμφανές και πασιφανές, ακόμη και στον πιο αδιάφορο, ακόμη και στον πιο εγκεφαλοπλυμένο και φαντασιόπληκτο λόγω πολυπολιτισμικής προπαγάνδας συμπολίτη μας, πως οι βρισκόμενοι στη Μόρια αλλοδαποί και θα έλεγα και η πλειοψηφία όσων κατακλύζουν απρόσκλητα τη χώρα μας από κάθε γωνιά του Τρίτου Κόσμου, είναι κατά βάση λαθρομετανάστες και όχι πρόσφυγες.

Και γιατί το λέγω αυτό;

Γιατί πολύ απλά δε μπορώ να φανταστώ άνθρωπο με την τελευταία ιδιότητα να έχει τόσο ασεβή και αχάριστη στάση απέναντι στο κράτος και το λαό, που τον φιλοξενεί και επί της ουσίας τον σώνει!

Δε μπορώ να διανοηθώ, πως ένας πρόσφυγας και ιδίως πρόσφυγας πολέμου, ένας άνθρωπος δηλαδή που προσπαθεί να ξεφύγει από τα δεινά του πολέμου και τον ίδιο το θάνατο, που αναζητά απλά μία προσωρινή έστω ασφαλή γωνιά στον Κόσμο για εκείνον και τους δικούς του, να καταστρέφει και να πυρπολεί τη γωνιά αυτή, προκειμένου να εκβιάζει την ελληνική πολιτεία, προς ικανοποίηση ξεκάθαρα ιδιοτελών και υλιστικών συμφερόντων και στόχων!

Και είναι δεδομένο, πως αυτός είναι ο διαχρονικός στόχος των όσων ταραχών γίνονται στη Μόρια. Ο εκβιασμός δηλαδή της επιτάχυνσης των διαδικασιών ασύλου, της μαζικής μεταφοράς των ανθρώπων αυτών στην ηπειρωτική χώρα και τελικά της χορήγησης σε αυτούς των πλουσιοπάροχων-σε σχέση με το μέσο εισόδημα του Έλληνα-παροχών που προβλέπονται από το ελληνικό και διεθνές δίκαιο για τους επιτυγχάνοντες το άσυλο· και ας προσπαθεί το χορηγούμενο από την κυβέρνηση μιντιακό σύστημα, να συνδέσει τις ταραχές με μία υποτιθέμενη ασυνεννοησία ως προς τον κινεζοιό, προκειμένου να καλύψει την κυβερνητική υποχωρητικότητα.

Μια εκβιαστική λοιπόν συμπεριφορά, που προσιδιάζει ξεκάθαρα σε ανθρώπους τυχοδιώκτες και συμφεροντολόγους, σε ανθρώπους δηλαδή που έχουν έρθει απρόσκλητα και παράνομα στην Ελλάδα και την Ευρώπη, προκειμένου να τις απομυζήσουν οικονομικά και όχι φυσικά σε απελπισμένους και ευγνώμονες για τη σωτηρία και ασφάλεια τους πρόσφυγες.

Και πως θα μπορούσαν άλλωστε λογικά, να έρχονται κατά μάζες πρόσφυγες πολέμου στη χώρα μας.

Ένας άνθρωπος που αναζητά κυρίαρχα καταφύγιο από τον πόλεμο στη χώρα, θα επιδιώξει να το βρει όσο πιο κοντά γίνεται σε αυτήν και με τους λιγότερο δυνατούς επιπλέον κόπους!

Δε θα μπει στη διαδικασία ενός επίπονου ταξιδιού χιλιάδων χιλιομέτρων, δε θα δεχθεί τους απειράριθμους κινδύνους που συνεπάγεται το λαθρεμπόριο ανθρώπων και δε θα ξοδέψει χιλιάδες, ίσως και δεκάδες χιλιάδες ευρώ που λογικά δε διαθέτει, προκειμένου να φτάσει στα μακρινά και όλως τυχαίως πλούσια προνοιακά κράτη του ευρωπαϊκού βορρά· εκτός φυσικά και αν ο κύριος στόχος του είναι η άνοδος του επιπέδου της ζωής του και παράλληλα ίσως και η όσο το δυνατόν πιο άεργη και άνετη ύπαρξη του…

Βέβαια όλα αυτά είναι γνωστά σε εμάς τους αντιδραστικούς. Οποιοσδήποτε οριακά υποψιασμένος πολίτης, θα μπορούσε απλά και μόνο μελετώντας τα ίδια τα επίσημα στατιστικά του ελληνικού κράτους και των διεθνών οργανισμών, να διαπιστώσει την πραγματική και ληστρική φύση των τριτοκοσμικών που πλημμυρίζουν την Ελλάδα και τη Δύση.

Χάρη όμως σε συμπεριφορές και εικόνες σαν και αυτές της Μόριας, μπορεί πλέον η αλήθεια να σπα το φράγμα και το απόστημα της συστημικής παραπληροφόρησης και να ”ακουμπά” ακόμη και τον πιο αδιάφορο και ελλιπώς πληροφορημένο Έλληνα.

Θα πρέπει λοιπόν μάλλον να αγαλλιάζουμε με τα όσα συμβαίνουν στη Λέσβο και όχι να απελπιζόμαστε, καθώς αυτά προωθούν σθεναρά την αφύπνιση και την αυτοσυντήρηση του ελληνικού λαού.

Ο ισχυρός και αρνητικός συμβολισμός που δημιουργεί η ασεβής και αχάριστη στάση των Λαθρομεταναστών, αποτυπώνει επί της ουσίας και της πραγματικότητας τους εύλογους φόβους και τα αντιδραστικά μας κηρύγματα, ενδυναμώνει αποφασιστικά την Κυβέρνηση-και εφόσον φυσικά το επιθυμεί-να μετριάσει και γιατί όχι να λύσει μία και καλή το πρόβλημα και τελικά, αλλά όχι ασήμαντα, ξεμπροστιάζει ακόμη περισσότερο τους πάσης φύσεως μουλτικούλτι αναρχοβρωμιάρηδες της χώρας, που μας καθιστούν όλο και πιο σαφές, πως θα δικαιολογήσουν οποιαδήποτε αρνητική συμπεριφορά των λαθρομεταναστών, αρκεί η παρουσία τους να προωθεί σταθερά το στόχο τους· που δεν είναι άλλος προφανώς από την ισοπέδωση της συντηρητικής ελληνικής κοινωνίας και τη δόμηση στα ερείπια της του δυστοπικού μεταμαρξιστικού και αταξικού παραδείσου τους και όχι φυσικά ο αλτρουισμός και η ανθρωπιστική προσφορά σε κάθε υποτιθέμενα κατατρεγμένου του Κόσμου.

Εν κατακλείδι είναι αχάριστοι γιατί είναι λαθρομετανάστες και είναι λαθρομετανάστες γιατί είναι αχάριστοι.

Η Συμφωνία των Πρεσπών πρέπει να ακυρωθεί.