Οκ λοιπόν. Πόλεμο δε θέλουμε. Ούτε καν να τον αναφέρουμε στη δημόσια ζωή ως μέσο εκφοβισμού και πολιτικό εργαλείο. Προφανώς αγαπάμε υπερβολικά την τωρινή μας ευμάρεια και ησυχία, για να μπλεκόμαστε σε τέτοιες περιπέτειες.

Όχι βέβαια ότι θα τον αποφύγουμε ούτως ή άλλως και μάλιστα τη στιγμή της μέγιστης αδυναμίας μας.

Ούτε όμως μπορούμε να προσδοκούμε και σε υποστήριξη των ευρωπαίων επικυριάρχων μας προς ευνοϊκή επίλυση των διαφορών μας με τους Τούρκους, καθώς προφανέστατα δεν έχουν σκοπό να διασαλεύσουν τις σχέσεις τους με τους τελευταίους για χάρη μας.

Ε ποια είναι η λύση τότε αγαπητοί συνέλληνες;

Μα προφανέστατα να στηθούμε στα 4 έναντι της Τουρκίας, παραλλάσοντας κατά το δυνατό την υποχώρηση μας ως έντιμη και δίκαιη διαπραγμάτευση, έναντι του πιο άδικου ίσως γείτονα της ιστορίας.

Ας είμαστε ειλικρινείς με τον εαυτό μας.

Ουαί τοις ηττημένοις.

Η Συμφωνία των Πρεσπών πρέπει να ακυρωθεί.