Μήνας: Σεπτέμβριος 2020

Οι απελπισμένοι Δημοκρατικοί δε θέλουν άλλο ντιμπέιτ.

Για να καταλάβετε πόσο απελπισμένοι είναι οι Δημοκρατικοί ως προς εικόνα και το ποιόν του υποψηφίου τους, δεν έχετε παρά να ακούσετε τις σημερινές εκκλήσεις των αχυρανθρώπων τους στα συστημικά μίντια, προς μη συμμετοχή Μπάιντεν στα επόμενα ντιμπέιτ, με τη δικαιολογία της αγένειας Τραμπ και ενώ παρεμπιπτόντως ο γεροΤζο είναι εκείνος που τον έβριζε συνεχόμενα.

Κοινώς και επί της ουσίας, θαρρούν πως πέτυχε το στόχο του με το να βγει ζωντανός και άνευ νέου ανευρύσματος από τηλεμαχία με τον Τραμπμαστερ και συνεπώς μπορεί πλέον να κρυφτεί οριστικά στο υπόγειο μέχρι τις εκλογές, χωρίς να ξαναδώσει αφορμές με την ανοιακή συμπεριφορά του.

Φορ δε φέστιβαλς και ΓΤΠ.

Η Συμφωνία των Πρεσπών πρέπει να ακυρωθεί.


Περί του βιασμού της 20χρονης στη Θεσσαλονίκη από Πακιστανούς.

Το μόνο που χρειάζεται να σχολιάσει κανείς ως προς τον ομαδικό βιασμό της 20χρονης στη Θεσσαλονίκη λαθροεπενδυτές, είναι πως αυτός δε θα είχε συμβεί ποτέ, αν η Ελλάς και η Ευρώπη συνολικά δεν ήταν ξέφραγο αμπέλι και δεν επέτρεπαν σε σεξουαλικά αρπακτικά από τον Τρίτο Κόσμο να έρχονται και να εγκαθίστανται κατά μάζες εδώ.

Όλα τα άλλα είναι περιττά.

Και επειδή προφανώς κάθε μουλτικούλτης μπετόβλακας θα απαντήσει πως βιαστές είναι και Έλληνες, να του πείτε πως ο όποιος βιασμός από Έλληνα δε δικαιολογεί τη μαζική εισαγωγή νέων βιαστών.

Τέρατα ανοησίας.

Η Συμφωνία των Πρεσπών πρέπει να ακυρωθεί.


Η ανάλυση του πρώτου ντιμπέιτ Τραμπ-Μπάιντεν.

Ας μιλήσουμε για το πρώτο ντιμπέιτ μεταξύ του Προέδρου Τραμπ και του Τζο Μπάιντεν.

Καταρχάς και ιδίως για εξωτερικό μη Αμερικανό παρατηρητή, η οπτική και η εμφάνιση ήταν σαφώς υπέρ Τραμπ. Για τον μέσο Έλληνα, που δεν έχει ακούσει σχεδόν τον Μπάιντεν, πόσο μάλλον να τον βλέπει να βγαίνει από το υπόγειο του-καθώς του αποκρύπτεται συστηματικά από τα εδώ ελληνόφωνα φερέφωνα του Σι Εν Εν- η εμφάνιση Μπάιντεν θυμίζει ανοιακό τρόφιμο γηροκομείου και οργισμένο και κακομοίρη ηλικιωμένο θείο. Σίγουρα πάντως, όχι δυναμικό και συγκροτημένο διαχειριστή πυρηνικού οπλοστασίου και διαπραγματευτή έναντι του Πούτιν και του Σι Ζι Πινγκ…

Στον μέσο Αμερικανό όμως, που είναι πλέον εξοικειωμένος με τα όπτικς και τις συμπεριφορές των δύο υποψηφίων, θα προκαλούσε εντύπωση μόνο μία κατάρρευση, σαλιάρισμα ή και νοητική διάλειψη του Τζο Μπάιντεν, η οποία άλλωστε αποτελεί και το κύριο παραπολιτικό θέμα των εκλογών.

Από την άποψη αυτή λοιπόν, ο Τζο Μπάιντεν μάλλον βγαίνει σχετικά αλώβητος από το πρώτο ντιμπέιτ, καθότι μπόρεσε να έχει τις περισσότερες φορές συνεκτικές απαντήσεις, αν και όχι ιδιαίτερα σχετικές με τις ερωτήσεις και ιδίως ειλικρινείς-όπως στη μη καταδίκη των Αντίφα και κυριότερα στο αν θα επεκτείνει αριθμητικά το σώμα του Ανώτατου Δικαστηρίου της χώρας, αλλάζοντας έτσι τις ισορροπίες του-. Μάλλον δε, ”έχασε τη μπάλα” όταν στριμώχτηκε από τον Πρόεδρο ως προς τα πάρτι εκατομμυρίων του γιου του Χάντερ, από αποδεδειγμένα ντιλ και εκβιασμούς με Ρώσους και Κινέζους ολιγάρχες.

Είναι όμως τιμητικό για εκείνον, πως εν αντιθέσει με κάθε πρότερο υποψήφιο των Δημοκρατικών, δεν προσπαθεί να ικανοποιήσει τους πάντες και κάνει μάλλον σαφές, πως ο μέσος Αμερικανός πρέπει να αναμένει φοροκαταιγίδα σε περίπτωσης νίκης του…

Σημαντική εντύπωση παρεμπιπτόντως, προκάλεσαν οι συνεχείς ύβρεις του Τζο στον Πρόεδρο και η επίμονη αποφυγή οπτικής επαφής με αυτόν, που μάλλον αποτελούν ακραία αποτυχημένη τακτική εμφάνισής του ως κυριάρχου…

Ο Πρόεδρος από την άλλη, αν και σαφώς ανώτερος και στην ουσία των απαντήσεων και κυρίως στο ύφος και την άνεσή του, δεν κατάφερε να ”στριμώξει” αποφασιστικά τον αντίπαλο του, παρά τις πλείστες ευκαιρίες που του δόθηκαν. Ο Ντόναλντ Τραμπ, κατά την προσφιλή του συνήθεια, παρασυρόταν συνεχόμενα σε αυτοσχέδιους μονολόγους και δεν εξέθετε τις άπειρες αντιφάσεις του Τζο και των Δημοκρατικών. Επίσης, εμφανίστηκε αδύναμος ως προς τις ερωτήσεις περί κλιματικής αλλαγής, της καταδίκης υποτιθέμενων Λευκών τρομοκρατικών οργανώσεων και της εμφάνισης της φορολογικής του δήλωσης· κάτι όμως που μπορεί να ερμηνευθεί και ως μη θέληση υποταγής στην πολιτική ορθότητα, για την οποία άλλωστε ξεχωρίζει σταθερά.

Ως προς τον συντονιστή της συζήτησης στο υποτιθέμενα φιλοτραμπικό, αλλά επί της ουσίας εταιρικό συστημικό Φοξ, Κρις Γουάλας, αυτός, όπως προβλεπόταν από τους υποψιασμένους βάσει και της συνεχόμενα αμφίθυμης στάσης του απέναντι στον Πρόεδρο, είχε ρόλο μάλλον ρόλο βοηθητικού αντιλογητή του Προέδρου, καθώς τον διέκοπτε συνεχόμενα και εν τη ρήμει του λόγου και παράλληλα δεν πίεζε ανάλογα τον Τζο Μπάιντεν ως προς τις κύριες προσωπικές μομφές έναντι αυτού, το σκάνδαλο δηλαδή στο οποίο εμπλέκεται ο γιος του και φυσικά την κατάσταση της υγείας του-σημειωτέο πως έχει αρνηθεί να κάνει τεστ νοητικής ικανότητας προ των εκλογών…-. Συμπεριφορά που καταδεικνύει άλλη μία φορά, πως το Φοξ αποτελεί ελεγχόμενη αντιπολίτευση ή καλύτερα προσπάθεια μετριασμού και ελέγχου της αντιδραστικής μερίδας του αμερικάνικου λαού.

Καταληκτικά και ιδίως για τους οπαδούς των δύο υποψηφίων, το ντιμπέιτ είναι να σαν να μην έγινε ποτέ.

Ο Πρόεδρος Τραμπ δεν κατάφερε ”νοκ άουτ” η έστω ”νοκ ντάουν” του αντιπάλου του και ο Τζο Μπάιντεν κατόρθωσε να μην καταρρεύσει, που όμως ήταν το ζητούμενο για εκείνον.

Το δεύτερο ντιμπέιτ αναμένεται μακράν πιο ενδιαφέρον και ζωηρό, πόσο μάλλον εφόσον οι αντίπαλοι έχουν πλέον σαφή γνώση των αδυναμιών της άλλης πλευράς.

Οψόμεθα.

Ζήτω ο γκοντ Έμπερορ.

Η Συμφωνία των Πρεσπών πρέπει να ακυρωθεί.


Αντάρτικο Λάιβ 29/9/20 – Αλληλεγγύη Και Υποστήριξη Στην Αρμενία Χθες!


Η στιγμή που ο ΣΚΑΪ πρέπει να παραδεχθεί την αντιτουρκική στάση Τραμπ.

Απλά απολαυστικά τα σάλια των βοθροκάναλων και ιδίως του ΣΚΑΙ ως προς την επίσκεψη Πομπέο στην Ελλάδα-και όχι στην Τουρκία…-.

Εκείνο δε που είναι εντελώς γελοίο, είναι το γεγονός, πως όσες αναφορές στις θετικές δηλώσεις και κινήσεις των Αμερικανών, γίνονται με πλήρη αποκλεισμό αναφορών στον Πρόεδρο Τραμπ.

Ωσάν ο κ. Πομπέο, ο κ. Πάιατ και κάθε άλλος αξιωματούχος των Η.Π.Α. λειτουργεί μόνος του και όχι κατά εντολή του Πρόεδρου τους.

Σας θεωρούν τόσο ηλίθιους δηλαδή, ώστε να σας λέγουν σοβαρά, πως ο Πρόεδρος είναι τουρκόφιλος, αλλά η πολιτική της κυβέρνησης του αντιτουρκική.

Απλά ΓΤΠΚ και φορ δε φέστιβαλς.

Υποκριτές και καρακιόζηδες δημοσιογράφ.

Η Συμφωνία των Πρεσπών πρέπει να ακυρωθεί.


Τι Πραγματικά Συμβαίνει Στην Αρμενία.

Ας μιλήσουμε για τα αίτια της σύγκρουσης στον Καύκασο.

Η Αρμενία και το Αζερμπαϊτζάν βρίσκονται λοιπόν για πολλοστή φορά στα πρόθυρα του πολέμου.

Μήλον της Έριδος η αρμενόφωνη ορεινή περιοχή του Ναγκόρνο-Καραμπάχ, η πρότερα τμήμα της Σοβιετικής Δημοκρατίας του Αζερμπαϊτζάν-μία από τις πολλές εθνοδιχαστικές εδαφικές αλχημείες της Σοβιετίας-και νυν και μετά τον αζεροαρμενικό πόλεμο του 1988-94, η τύποις ανεξάρτητη και μη αναγνωρισμένη Δημοκρατία του Αρτσάχ, αλλά επί της ουσίας τμήμα της Αρμενίας.

Μία κατοχή εδάφους, που μπορεί να φαντάζει ιστορικά και πολεμικά δίκαιη, εντούτοις και λόγω ακριβώς της φύσεως του Διεθνούς Δικαίου, ενισχύει σαφέστατα τα αιτήματα ανάκτησης του χαμένου.

Όχι βέβαια πως κάτι τέτοιο συγκινεί και κινητοποιεί προς συμβιβασμό τους Αρμένιους, οι όποιοι έχοντας βαθιά χαραγμένη την εμπειρία της τουρκικής ”τιμής” και της ουσιαστικής αδιαφορίας του διεθνούς παράγοντα απέναντί τους, λειτουργούν ξεκάθαρα αυτοσυντηρητικά και ρεαλιστικά, εμμένοντας στις θέσεις τους και εξοπλιζόμενοι κατά το δυνατό και σύμφωνα με τις πενιχρές οικονομικές τους δυνατότητες.

Ούτε όμως έχουν περιοριστεί και οι Αζέροι στους όποιους ιδεαλισμούς του Διεθνούς Δικαίου, παρά εξοπλίζονται συστηματικά και σε πολύ πιο εντατικούς ρυθμούς από τους Αρμένιους, υποβοηθούμενοι προφανώς από τον τεράστιο πετρελαϊκό πλούτο της χώρας τους και της συνεχή δημογραφική και γενικότερη ανάπτυξη της.

Που είναι άλλωστε και ο κινητήριος μοχλός της όλης και η ουσία της όλης αντιπαράθεσης.

Η συνεχής μεγέθυνση δηλαδή του Αζερμπαϊτζάν ως δύναμης και οικονομικού μεγέθους έναντι της φτωχής και ολιγάνθρωπης Αρμενίας, που νομοτελειακά μεταφράζεται σε μετατόπιση και του γεωπολιτικού ”κέντρου βάρους” στην περιοχή, όπως επίσης και σε πιεστική ανάγκη επέκτασης του ζωτικού χώρου των Αζέρων.

Μια κατάσταση, που πέραν των άλλων πολιτισμικών και ιστορικών ομοιοτήτων, αποτελεί σαφέστατη αναλογία και για τη σχέση Ελλάδος-Τουρκίας και ζοφερό ίσως προμήνυμα, για το πως θα καταλήξει η αναπτυξιακή και εξοπλιστική ιδίως ανισορροπία των δύο χωρών, στο όχι και πολύ μακρινό μέλλον.

Με απλά λόγια, οι Αζέροι έχοντας όλο και διευρυνόμενο εξοπλιστικό και δημογραφικό πλεονέκτημα, θα επιδιώκουν όλο και πιο εντατικά την ανάκτηση του Ναγκόρνο-Καραμπάχ, τη στιγμή που οι Αρμένιοι θα εξαρτώνται όλο και περισσότερο από τη ρωσική προστασία και στρατιωτική βοήθεια, προκειμένου να διατηρούν μια οριακή ισορροπία.

Κάτι που μας φέρνει και στο άλλο ουσιώδες κομμάτι της διένεξης, που δεν είναι άλλο από τα διαπλεκόμενα συμφέροντα της Ρωσίας και της Τουρκίας στην περιοχή.

Η Ρωσική Ομοσπονδία, ούσα διάδοχος πολιτικά της Ε.Σ.Σ.Δ., επιδιώκει σταθερά τη διατήρηση και την ανάκτηση εν μέρει της επιρροής της στην ευαίσθητη για την άμυνα της και πλούσια σε μαύρο χρυσό, ταραχώδη περιοχή του Καυκάσου. Και προς το σκοπό αυτό επιδίδεται σε μία σχοινοτενή πραγματικά πολιτική εξισορρόπησης των επιδιώξεων των πρώην Σοβιετικών Δημοκρατιών ή τουλάχιστον εκείνων, που δεν έχουν ξεκάθαρα καταστεί ανταγωνιστικές (βλέπε Γεωργία).

Ανάλογα λειτουργεί και στην περίπτωση του διπόλου Αρμενίας-Αζερμπαϊτζάν, όπου καθόλου συγκρουσιακά δεν αντιλαμβάνεται το δεύτερο, παρά ως απαραίτητο κρίκο της διατήρησης της ειρήνης στην περιοχή και σημαντικό φυσικά οικονομικό εταίρο.

Επί της ουσίας οι Ρώσοι λειτουργούν ως αναγκαίοι προστάτες της Αρμενίας, διατηρώντας έτσι μία σταθερή στρατιωτική παρουσία στο Νότιο Καύκασο και πλησίον της Τουρκίας και παράλληλα προσπαθούν να ισοσταθμίζουν κατά το δυνατό την επιρροή της τελευταίας και κάθε άλλης δύναμης του Κόσμου στο Αζερμπαϊτζάν.

Ισορροπία που οι Τούρκοι λογικότατα προσπαθούν να διαταράξουν, επενδύοντας κύρια στην εθνολογική και πολιτισμική τους συγγένεια με τους Αζέρους και στην πάγια διάθεση τους, εξάλειψης του αρμενικού στοιχείου από την περιοχή, λειτουργώντας παράλληλα και ως σταθερός αποσταθεροποιητής της ρωσικής ισχύος, χάριν δυτικών και όχι μόνο συμφερόντων και σε αντάλλαγμα ίσως και ευνοϊκής στάσης αυτών σε άλλα μέτωπα…

Συν τοις άλλοις, οι Τούρκοι πλέον χρησιμοποιούν τους Αζέρους και ως μέσο πίεσης και συναλλαγής έναντι της Ρωσίας, για το αντίστοιχο τουρκορωσικό μέτωπο στη Συρία. Αποκτούν δηλαδή διαπραγματευτικά χαρτιά-ενόψει πιθανώς και μίας τελικής διαιτησίας του Συριακού Εμφυλίου-για τη διατήρηση των επισφαλών θυλάκων που διατηρούν εντός της συριακής επικράτειας και της προστασίας ειδικότερα του ”αντάρτικου” Ιντλίμπ, απειλώντας τη Ρωσική Ομοσπονδία και με κλιμάκωση του Καυκάσιου συνόρου της.

Ένα ακόμη δηλαδή από τα πολλά επεισόδια της ταραχώδους και επισφαλούς συμμαχίας των δύο χωρών, που ίσως όμως και τελικά ατσαλώνουν τη σχέση τους, μέσω των συνεχόμενων συνεννοήσεων και συμβιβασμών τους.

Εν τέλει δεν πρέπει να αποκλείουμε και την εμπλοκή και υπομόχλευση της αντιπαράθεσης κατά περίπτωση, από πλευράς Η.Π.Α. και δευτερευόντως του Ισραήλ, στα πλαίσια του γενικότερου ανταγωνισμού τους με τη Ρωσία. Ισραήλ δε ειδικότερα που αποτελεί και έναν από τους κύριους προμηθευτές του Αζερμπαϊτζάν και συγκεκριμένα σε υψηλής τεχνολογίας οπλισμό, που δύσκολα παρέχεται από τη Ρωσία, προκειμένου να μη διαταράσσεται αποφασιστικά η ισορροπία.

Όπως και να έχει, ένα είναι σίγουρο. Πως η Ελλάς είναι παντελώς απούσα από μία σύγκρουση που την αφορά άμεσα, καθώς συναρτάται με την ύπαρξη μίας ανταγωνίστριας της Τουρκίας και συνεπώς δυνητικής ελληνικής συμμάχου, που μάλιστα έχει κοινό σχεδόν δόγμα με αυτήν.

Απουσία της χώρας μας, που όπως και στην περίπτωση της απάθειας ως εχθρότητα προς την άλλη και ακόμη μεγαλύτερη εχθρό της Τουρκίας, Συρία, καταδεικνύει την πλήρη έλλειψη στρατηγικού σχεδιασμού του ελληνικού κράτους-αν αυτός υπήρξε ποτέ πριν και την ουσιαστική στρατηγική παραίτηση των ελληνικών πολιτικών και οικονομικών ελίτ έναντι της γείτονας.

Απαιτείται από χθες άμεση διπλωματική και όχι μόνο στήριξη της φιλικής και αντιτουρκικής Αρμενίας και παράλληλα έμμεση διάρρηξη της στενής σχέσης Τουρκίας και Ρωσίας!

Ζήτω η Αρμενία!

Ζήτω ο Αρμενικός Στρατός!

Η Συμφωνία των Πρεσπών πρέπει να ακυρωθεί.


Αλληλεγγύη και υποστήριξη στην Αρμενία χθες!

Δε χρειάζεται να είναι κανείς εμβριθής γνώστης της στρατηγικής του ελληνικού κράτους-αν υπάρχει κάτι τέτοιο-και των διαθέσεων της πολιτικής και οικονομικής ελίτ του, για να διαπιστώσει αν η Ελλάς αποτελεί ανταγωνιστή δύναμη στην Τουρκία.

Δεν έχει παρά να παρατηρήσει πως η ελληνική πολιτεία, δεν προσπαθεί ούτε στο ελάχιστο να ενισχύσει άλλες ανταγωνιστικές στην Τουρκία δυνάμεις και δυνητικούς ελληνικούς συμμάχους, όπως η Συρία-στην οποία η χώρα φέρεται ξεκάθαρα εχθρικά- και φυσικά στην Αρμενία στη σταθερή αντιπαράθεσή της με το τουρκόφιλο Αζερμπαϊτζάν.

Έχουμε παραιτηθεί στρατηγικά και απλά δε μας έχει γίνει επίσημα γνωστό από την ηγεσία μας.

Η Συμφωνία των Πρεσπών πρέπει να ακυρωθεί.


Ο δρόμος της υποχωρητικότητας βάφεται με κόκκινο.

Όπως καταλαβαίνετε αγαπητοί φίλοι, αν είχε δράσει ανάλογα Έλλην πολίτης σε τουρκικό σύμβολο στην μικρασιατική ακτή, η Κυβέρνηση θα είχε εκδώσει χθες τον ίδιο, πιθανώς και τους συγγενείς του πρώτου βαθμού, σε τουρκικό στρατοδικείο.

Και ναι, παρά την υπερβολή, δεν αποτελεί δα και τόσο μεγάλο άλμα λογικής, μετά την πρόσφατη δίωξη από την ελληνική δικαιοσύνη συμπολίτη μας που αντιμετώπισε μόνος του 8 Τούρκους λαθροεπενδυτές και την κριτική του κυβερνητικού αξιωματούχου στο γνωστό αντιερνοταγανικό δημοσίευμα ελληνικής εφημερίδας.

Αλίμονο. Πρέπει να φαινόμαστε πάντα ”βιασμένοι” διεθνώς και νομοτελειακά αλτρουιστές ειρηνιστές.

Καθότι αυτό προφανέστατα οδηγεί σε μείωση της τουρκικής προκλητικότητας επί δεκαετίες τώρα…

Η Συμφωνία των Πρεσπών πρέπει να ακυρωθεί.


Αντάρτικο Λάιβ 25/9/20 – Η Ελλάς Μικραίνει. Εσύ Πότε Θα Ξυπνήσεις;


Στοχασμοί για την επανάσταση στη Γαλλία.

Έντμουντ Μπερκ, 1790.

Πολιτική φιλοσοφία.

⭐⭐⭐⭐⭐