Ας μιλήσουμε για το χρηματισμό των βοθροκάναλων ως προς τον κινέζικο ιό.

Ακούω και διαβάζω συνεχόμενα απόψεις του τύπου: ”τα κανάλια έπρεπε να κάνουν καμπάνια για τον κινέζικο ιό από μόνα τους και χωρίς δημόσιο χρήμα.”

Είναι προφανές πως όσοι ομιλούν έτσι έχουν μαύρα μεσάνυχτα ως προς το ρόλο του Τύπου και την έννοια της ελευθεροτυπίας.

Δεν είναι υποχρέωση του Τύπου να αναμασά αδιαμαρτύρητα το αφήγημα της εκάστοτε Κυβέρνησης, ακόμη και όταν πρόκειται για σχέδιο αντιμετώπισης μιας επιδημίας.

Είναι όμως υποχρέωση του-εφόσον φυσικά θέλει να λειτουργεί ως επόπτης της Εξουσίας- να θέτει ερωτήματα και αμφιβολίες και να προβάλλει και την πιο αιρετική και μειοψηφική γνώμη.

Ο Τύπος και εξαιτίας της μηδαμηνότητας του ατόμου στη σύγχρονη κοινωνία μας, είναι το μόνο μέσο έκφρασης και προβολής ουσιαστικά, που διαθέτει εκείνο, προκειμένου να μη συντρίβεται κάτω από το βάρος της κοινής γνώμης και της αδυσώπητης πλειοψηφίας, πόσο μάλλον για αμφιλεγόμενες καταστάσεις, που ενέχουν σημαντικούς κινδύνους για την προσωπική του ευμάρεια και ευζωία.

Αν είχαμε λοιπόν πραγματικά ελεύθερο και ανιδιοτελή Τύπο, θα έπρεπε να ακούγονται όλες οι φωνές περί της επιδημίας σε αυτόν, ακόμη και εκείνες του μηδενισμού της ή της αδιαφορίας έναντι αυτής.

Κάτι μάλιστα, που θα βοηθούσε και το ίδιο το αφήγημα της καραντίνας και των μέτρων προστασίας, καθ’ότι θα αποκτούσε περαιτέρω αληθοφάνεια και αξιοπιστία, μέσω της αντιπαράθεσης του με συνωμοσιολογικές και ακραία υλιστικές ρητορικές.

Αντ’αυτού, έχουμε Τύπο που εξαγοράζεται προκειμένου να πουλά μηχανικά ακραία κινδυνολογία και εκφοβισμό ως προς την επιδημία και μηδενική κριτική ως προς τη γενικότερη πολιτική της Κυβέρνησης.

Λογικός απολύτως λοιπόν είναι ο ξεδιάντροπος χρηματισμός των τηλεοπτικών καναλιών, με βάση την προσπάθεια επιβολής της Εξουσίας και την αδηφάγα επέκταση της σε κάθε δραστηριότητα των Πολιτών.

Παράλογος εντελώς είναι όποιος θαρρεί πως ο Τύπος και το δημοκρατικό πολίτευμα στη χώρα βαίνουν καλώς.

Η Συμφωνία των Πρεσπών πρέπει να ακυρωθεί.