Ας μιλήσουμε για τον δαίμονα της ισότητας.

Έχετε αλήθεια αναρωτηθεί ποτέ, ποιος είναι ο μεγαλύτερος πνευματικός εχθρός μας;

Ποια είναι η κινητήριος δύναμη που ωθεί τους Αριστεριστές και Δικαιωματιστές ειδικότερα, αντιπάλους μας, σε τόσο φρενήρεις προσπάθειες μετασχηματισμού της Κοινωνίας μας και παρά το φαινομενικό παραλογισμό των ίσων κηρύσσουν;
Η ιδιοτέλια;
Υπόγειες συνωμοσίες;
Το μίσος τους για όσους φαντάζουν φυσιολογικοί και επιτυχημένοι σε σχέση με αυτούς;

Ναι, σίγουρα όλα τα παραπάνω αποτελούν ως ενός βαθμού παράγοντες δράσης των φανατισμένων αυτών μειονοτήτων. Εν τέλει όμως, χρειάζεται ένα ιδεολογικό επίκεντρο, ένας χιλιαστικός στόχος για τη μη ορθολογική
και φανατισμένη κινητοποίηση τόσων ανθρώπων, που δεν είναι άλλος από την μόνιμη επιδίωξη εξίσωσης όλων έναντι όλων, σε κάθε νοητή διάσταση και κατάσταση.
Η ίδια δηλαδή ασταμάτητη δύναμη, που μετασχηματίζει σταθερά τις ανθρώπινες συνειδήσεις και κοινωνίες, από την Αρχαιότητα ως και σήμερα.
Και όπως κάθε τι άλλο σχετικό με την οργανωμένη ανθρώπινη συνύπαρξη, έτσι και η ισότητα ανάγει την ύπαρξη της στους αρχαίους προγόνους μας και ειδικότερα τη σύλληψη της φυσικής ισότητας των ανθρώπων, ενισχυόμενη φυσικά στη πορεία και από την έλευση του Χριστιανισμού και από το κήρυγμα του περί ίσης αξίας και ευκαιρίας σωτηρίας των πάντων, έναντι του Κυρίου και ειδικά την ώρα της Κρίσης.
Και μπορεί η παρακμή της Ρώμης και η έλευση των βαρβάρων να αφάνισε προσωρινά τα φώτα του αρχαίου πνεύματος και να έθεσε φραγμό στην πορεία εξίσωσης, αυτή όμως συνέχισε αργά και σταθερά το έργο της και στη δυτική βαρβαρική αυταρχικότητα, χάρη στη διαβρωτική στην κοινωνική και κρατική ιεραρχία δράση της Εκκλησίας και στο συνεχόμενο οικονομικό μετασχηματισμό και την εκ νέου αστικοποίηση της Δύσης.

Ώσπου φθάνουμε στην Αναγέννηση και ιδίως στην εποχή του Διαφωτισμού, οπότε και ανακαλύπτονται ξανά και κηρύττονται ασταμάτητα οι έννοιες της ισότητας, της ελευθερίας και της λαϊκής κυριαρχίας, συνεπαίρνοντας ακόμη και τους ευγενείς και μονάρχες της Ευρώπης, που αυτοκτονικά εντελώς υπήρξαν πρωτεργάτες της ίδιας της Γαλλικής Επανάστασης, του απόλυτου σχεδόν θριάμβου της ισότητας στη σύγχρονη ιστορία.


Και μπορεί η τελευταία πράγματι να εκφυλίστηκε εξαιτίας της μονόπλευρης επιδίωξης της ισότητας και της πλήρους ταυτόχρονης απαξίωσης της πολιτικής ελευθερίας. Οι σπόροι όμως της ισότητας, που αυτή διέσπειρε στην Ευρώπη, συνέχισαν να ανθίζουν και παρά τη συνεχόμενη συντηρητική αντίδραση στην ήπειρο, κινητοποιώντας ξέφρενα τα πάθη εξίσωσης σε αυτήν και φυσικά τον εκδημοκρατισμό των θεσμών, των οποίων άλλωστε αποτελεί προαπαιτούμενο.
Την ίδια μάλιστα εποχή εμφανίζεται δυναμικά και οργανωμένα στο προσκήνιο, μια άλλη κατακλυσμική δύναμη εξίσωσης, αυτή τη φορά στο επίπεδο της υλικής ευμάρειας, ο Κοινωνισμός ή αλλιώς Σοσιαλισμός, ο οποίος και άφησε και συνεχίζει να αφήνει στο πέρασμα του, εντατικές θεραπείες και τάφους κρατών και κοινωνιών, στο όνομα της ισότητας.
Και μπορεί πράγματι να υπήρξε εν τω μεταξύ, μια δυναμική προσπάθεια φραγμού στην ισότητα, εκφρασμένη απο τον Εθνικοσοσιαλισμό
και στο όνομα της φυσικής ανισότητας των ανθρώπινων φυλών και εκείνος όμως τελικά συντρίφθηκε απο τις δυνάμεις τις εξισωσης, κύρια φυσικά χάρη στους παράλογους ιπεριαλισμούς των εκφραστών του.
Επί της ουσίας όμως ζούμε σε έναν Κόσμο, που σταθερά και επί αιώνες μετασχηματίζεται σε ένα σύνολο ίσων, άλλα όλο και πιο απομονωμένω
εγώ, τα οποία εξαιτίας ακριβώς της απομόνωσης τους από σύνολα και παραδόσεις, αδιαφορούν όλο και περισσότερο για την ελευθερία τους,
αρκούμενοι αντ’αυτού σε δικαιώματα που τους παρέχει το κομματικοποιημένο κράτος μητέρα τους.
Θα μου πείτε πολλοί, «μα τόσο κακή είναι η σημερινή κατάσταση ισότητας στο δυτικό κόσμο; Δεν έχουμε φτάσει στο ύψιστο επίπεδο
ευμάρειας και σχετικής ελευθερίας για το άτομο στην ανθρώπινη ιστορία;» Προφανώς και ναι. Δεν είμαι μηδενιστής. Ενώ όμως θα μπορούσαμε
ίσως να συζητούμε και να διαφωνούμε ατελείωτα για την ισορροπία ισότητας και πραγματικής ελευθερίας, σίγουρα όμως δεν πρόκειται ποτέ ως νοήμονες άνθρωποι να διαφωνήσουμε για την καταστρεπτική μορφή και πορεία, που έχει πάρει η επιδίωξη της ισότητας στη σύγχρονη εποχή και η οποία δείχνει άλλωστε και τη διαχρονική και αυτοτελή δύναμη, που έχει η
εξίσωση ως ιδέα και σκοπός.
Η Ισότητα δηλαδή και πάρα το γεγονός, πως έχει επιτύχει την πλήρη σχεδόν εξίσωση συνθηκών, οικονομικών και κοινωνικών, δε σταματά να πηδά ασταμάτητα σε νέους σκοπούς, απλά και μόνο με την υπόθεση της αδικίας και της ανισότητας.

Έτσι, επιδιώκεται πλέον η εξίσωση των εθνών και των λαών, μεσώ της συνύπαρξης τους στις ίδιες κοινωνίες, η εξίσωση συμπεριφοράς και μορφής των φύλων, η εξίσωση σεξουαλικών συμπεριφορών και παρεκκλίσεων, ακόμη και ηλικιακά και ακόμη πιο προχωρημένα, η εξίσωση ανθρώπων και ζώων ή και ανθρώπων και έξυπνων μηχανών.


Θα με ρωτήσετε φυσικά και εύλογα, μα τι μπορούμε να κάνουμε μπροστά σε αυτόν το οδοστρωτήρα της Ιστορίας;
Μα φυσικά να χρησιμοποιήσουμε τη βδελυγματική του κατάληξη, ώστε να αποδημήσουμε την ίδια την έννοια της ανεξέλεγκτης ισότητας και
μέσω και χάριν των φυσιολογικών ενστίκτων αυτοσυντήρησης του πληθυσμού, να καλλιεργήσουμε την αξία και τη χρησιμότητα της συντήρησης και παράδοσης, ως μέσου εξισορρόπησης και εξομάλυνσης της Προόδου.
Να δούμε δηλαδή εν τέλει τη σημερινή ιλαροτραγωδία του Δικαιωματισμού, ως ευκαιρία σωτηρίας, παρά ως κατάληξη του δυτικού και ελληνικού, ουσιαστικά, ανθρωποκεντρικού πολιτισμού.

Φτάνει λοιπόν η ισότητα.
Ώρα για ελευθερία.

Η Συμφωνία των Πρεσπών πρέπει να ακυρωθεί.

Βίντεο: https://www.bitchute.com/video/jao8CTLkwo4Y/ https://www.brighteon.com/67b69e02-f7ab-477b-81f0-a75c992d4bee