Ας μιλήσουμε για τον υποκριτικό φιλειρηνισμό του Νίκου Μπογιόπουλου.

Ο Λένιν της Άνω Ραχούλας ξαναχτυπά και αυτή τη φορά ως Μαρξιστής απόστολος της ειρήνης.
Τι είπε λοιπόν;
Ούτε λίγο, ούτε πολύ χαρακτήρισε τις ρητορικές προς το παρόν προσπάθειες της ελληνικής κυβέρνησης, για ανάσχεση του τουρκικού παράγοντα στη Λιβύη, ως ιμπεριαλιστικές, ανάλογες των δυτικών.
Έραψε χαρακτηριστικά σε ελληνικά της Κομιντέρν:
”ο ελληνικός στρατός είναι να για μην μπαίνουν ξένοι στρατοί μέσα στα σύνορα. Και όχι για να βγαίνει αυτός έξω από τα σύνορα. Τα άλλα, από Κορέα (παλιότερα), μέχρι Κόσοβο, Ιράκ, Αφγανιστάν και Λιβύη σήμερα, δεν είναι ειρήνη δίκαιο, είναι ιμπεριαλισμός πόλεμος.”

Μια δήλωση που ίσως φαντάζει αγαθή και φιλειρηνική σε πολλούς απονήρευτους και άσχετους, είναι όμως επί της ουσίας ακραία βλακώδης και κυρίως υποκριτική, βάσει της ιδεολογίας και κοσμοθεωρίας του συντάκτη της.

Πριν όμως σας πω πως θα έπρεπε πραγματικά να είναι γραμμένη, ας κάνουμε μερικές βασικές και απαραίτητες διαπιστώσεις περί
στρατιωτικής άμυνας, Μαρξισμού-Λενινισμού και σύγχρονου ιμπεριαλισμού.

Η άμυνα ενός κράτους και συγκεκριμένα η δράση του στρατεύματος αυτής, δεν είναι δυνατό να περιορίζεται αποκλειστικά και μόνο στην απόκρουση επίθεσης εχθρικού στρατεύματος στα όρια αυτού, για τον απλούστατο λόγο πως υπάρχουν περιπτώσεις επιθετικότητας και συμμαχιών δυνάμεων, που καθιστούν ατελέσφορη και απέλπιδη την άμυνα του κράτους στα όρια του. Το πιο παραστατικό ίσως παράδειγμα υποθετικής ανάγκης προληπτικής επίθεσης ή έστω ενεργητικής χρήσης του στρατεύματος μας, θα ήταν μια περίπτωση, όπου όλες οι όμορες χώρες μας συμμαχούσαν με την Τουρκία και επέτρεπαν την ανάπτυξη τουρκικών στρατευμάτων καθ’όλο το μήκος των χερσαίων ελληνικών συνόρων, με αποτέλεσμα τη νομοτελειακή καταστροφή του ελληνικού κράτους, σε περίπτωση τουρκικής επίθεσης.

Οι Μαρξ και Ένγκελς και ειδικότερα ο καλός μιμητής του Κλάουζεβιτς και εμφανισιακό πρότυπο του κ. Μπογιόπουλου Λένιν, υπήρξαν ακραίοι ρεαλιστές και καθόλου επιφυλακτικοί ως προς τη χρίση του πόλεμου ως οργάνου πολιτικής, τον οποίο θεωρούσαν συνέχεια της Πολιτικής και κατά συνέπεια της Οικονομίας και των οικονομικών ανταγωνισμών.
Ο δε Λένιν τυποποίησε και συνέδεσε τον πόλεμο με βάση τις ανάγκες του προλεταριακού αγώνα και σκοπού, διαχωρίζοντας τον σε δίκαιο ή άδικο αναλόγως της προσφοράς του στο γενικότερο εργατικό κίνημα, ανεξαρτήτως μάλιστα του αν ήταν επιθετικός ή αμυντικός ή κηρυσσόμενος από αντιδραστικό η κομμουνιστικό κράτος.

Για παράδειγμα το εργατικό κίνημα ενός αντιδραστικού κράτους, επιτρέπεται κάλλιστα να συμμετάσχει στον επιθετικό πόλεμο αυτού έναντι ακόμη και μη αντιδραστικού κράτους, εφόσον αυτό προκαλέσει εργατική επανάσταση στο δεύτερο, όπως αντίστοιχα το εργατικό κίνημα ενός αμυνόμενου κράτους μπορεί να επιλέξει την αποχή ή και τη συνεργία με τον εχθρό, εφόσον αυτός προάγει την άνοδο του προλεταριάτου στην εξουσία. Έτσι άλλωστε εξηγείται και η διαχρονική στάση του ΚΚΕ ως προς τους πολέμους του ελληνικού κράτους, που εξετάζονται αποκλειστικά και μόνο υπό το πρίσμα των συμφερόντων του κόμματος και των αντίστοιχων ΚΚ άλλων χωρών και όχι υπό το πρίσμα του εθνικού συμφέροντος και του ελληνισμού γενικότερα. Καθώς επί της ουσίας ξεχωριστό έθνος και λαό
για τους Μαρξιστές, συνιστά μόνο η εγχώρια εργατική τάξη κάθε κράτους.

Ως προς τον Ιμπεριαλισμό τέλος και ειδικότερα το νεότερο αμερικάνικο, στον οποίο αναφέρεται ο κ. Μπογιόπουλος, αυτός διαφέρει σαφώς από τον παραδοσιακό, καθώς δεν αποσκοπεί στην προσάρτηση και αφομοίωση πληθυσμών και εδαφών, παρά στην επιβολή συγκεκριμένου πολιτικού και οικονομικού συστήματος.
Οι ΗΠΑ δηλαδή μετά το Β’ ΠΠ και όποτε υπήρξαν επιτιθέμενες, απλούστατα προσπάθησαν να καταστήσουν το αντίπαλο κράτος δέκτη της κοσμοθεωρίας και οργάνωσης τους και ανάλογα να το εντάξουν σταθερά στο στρατόπεδο τους, όπως αντίστοιχα έπραττε συνεχόμενα στο Ψυχρό Πόλεμο, η αγαπητή στον κ. Μπογιόπουλο Σοβιετική Άνωση και κάθε σημαντική κομμουνιστική δύναμη στον Κόσμο.
Οι Σοβιετικοί επανειλημμένα επέβαλλαν στρατιωτικά την κυριαρχία και ιδεολογία τους στην κατακτημένη από αυτούς Κεντρικήη και Ανατολική Ευρώπη, έφτασαν δε να προσπαθούν να τις επιβάλλουν ακόμη και σε ακραία συντηρητική και ισλαμική χώρα, όπως το Αφγανιστάν.

Οι Κινέζοι κατέκτησαν διαδοχικά κάθε πρότερη κινεζική αυτοκρατορική επαρχία και προσπάθησαν να επεκταθούν, ακόμη και σε πρότερα κιζενικά προτεκτοράτα, όπως το Βιετνάμ και η Κορέα.
Οι Βορειοβιετναμέζοι μετά τη νίκη τους στον πόλεμο με το Νότο, κατέκτησαν τις δύσμοιρες χώρες του Λάος και της Καμπότζης, κυριαρχώντας σε αυτές ως την πτώση του υπαρκτού Κομμουνισμού.

Ακόμη και οι βαλκάνιοι σύμμαχοι των ιδεολογικών προγόνων του Νίκου Μπογιόπουλου πολεμούσαν σε ελληνικό έδαφος και έσφαζαν ελληνικούς πληθυσμούς, με την ελπίδα της δημιουργίας προτεκτοράτων στη χώρα μας.
Οι μομφές λοιπόν υποστηρικτών της Σοβιετίας, κατά των ιμπεριαλισμών άλλων μη κομμουνστικών δυνάμεων, είναι τουλάχιστον υποκριτικές και δογματικές.

Λέγοντας όλα αυτά, ας δούμε εν τέλει, πως πραγματικά θα έπρεπε να είναι η δήλωση του κ. Μπογιόπουλου:

Ο ελληνικός στρατός είναι για να μην μπαίνουν ή να μπαίνουν ξένοι στρατοί μέσα στα σύνορα και ανάλογα με τις ανάγκες του εργατικού κινήματος. Και όχι για να βγαίνει αυτός έξω από τα σύνορα, εκτός αν το απαιτεί το διεθνές εργατικό κίνημα. Τα άλλα, από Κορέα (όπου ξεκίνησαν τον πόλεμο οι δικοί μας παλαιότερα) μέχρι Κόσοβο, Ιράκ, Αφγανιστάν και Λιβύη σήμερα και ανάλογα με Ουγγαρία, Τσεχοσλοβακία και Αφγανιστάν χθες, δεν είναι ειρήνη δίκαιο, αλλά Ιμπεριαλισμός πόλεμος.

Η Συμφωνία των Πρεσπών πρέπει να ακυρωθεί.

Βίντεο: https://www.bitchute.com/video/MnZU0SEgFG2t/ https://www.brighteon.com/9864841c-54b2-4938-8f17-6569eff690e3