Ας μιλήσουμε για τη συντηρητική ευκαιρία που συνιστά η επιδημία.
”Μα, ευκαιρία για το Συντηρητισμό η επιδημία, Πάρι;” θα με ρωτήσετε.
Κι όμως αγαπητοί φίλοι.
Μπορεί πολλοί από εσάς, είτε λόγω φόβου για την υγεία σας, είτε λόγω ανησυχίας για το μέλλον και τα οικονομικά σας, να μην αντιλαμβάνεστε ή να μη δίνετε σημασία στις κοσμοϊστορικές αλλαγές, που συμβαίνουν στο δυτικό κόσμο και ιδίως στις συνήθειες των λαών και των κρατών της Δύσης.
Αυτές όμως φυσιολογικά συμβαίνουν και παρά την αδιαφορία ή άγνοια σας.
Η κρίση του κινέζικου ιού αποδεικνύει, πως τα σύνορα μπορούν να κλείσουν.
Βέβαια, εμείς οι Έλληνες το είχαμε ήδη αντιληφθεί στην πρότερη ύπουλη επίθεση της Τουρκίας στα σύνορα μας. Πλέον όμως, τούτο αποτελεί συνολική κατάσταση και πρακτική στο δυτικό κόσμο, καταρρίπτοντας συνεπώς και επιτέλους το δικαιωματικό αφήγημα, περί νομοτελειακά ανοιχτών συνόρων, στη σύγχρονη παγκοσμιοποιημένη εποχή.
Η κρίση του κινέζικου ιού αποδομεί ως ενός βαθμού, το αφήγημα της παγκοσμιοποιημένης οικονομίας.
Και δεν αναφέρομαι τόσο στον κίνδυνο μετάδοσης επιδημικών ασθενειών, που ενέχουν οι ελεύθερες εμπορικές συναλλαγές, με κάθε σημείο του Πλανήτη. Αυτός προφανώς ήταν γνωστός και όταν αυτές συνάπτονταν.
Αναφέρομαι περισσότερο στην τάση και διάθεση πολλών κυβερνήσεων του Κόσμου, να διατηρήσουν ανοικτές τις διεθνείς εμπορικές συναλλαγές και χάριν αυτών και παρά τα δεινά που η τακτική αυτή, θα μπορούσε να επιφέρει στους αντίστοιχους πληθυσμούς και λαούς. Κάτι που όπως και να το κάνουμε, σίγουρα αποδομεί έως ενός βαθμού, το παγκοσμιοποιητικό οικονομικό αφήγημα, τουλάχιστον στη συνείδηση των βαριά πληττόμενων από την πανδημία, δυτικών λαών.
Η κρίση του κινέζικου ιού μας διδάσκει και στη σύγχρονη εποχή, τη νομοτελειακή τάση προς εθνική αυτοσυντήρηση, που δεν αποτελεί παρά επέκταση της βασικής ατομικής αυτοσυντήρησης.
Όπως δηλαδή ο άνθρωπος, το άτομο, σε περίοδο κινδύνου και λιτότητας, προστατεύει πρώτα τον εαυτό του και παρέχει κυρίαρχα στον εαυτό του και την οικογένεια, έτσι ανάλογα και τα έθνη και τα κράτη, σε περιόδους κρίσεων, πρώτα παρέχουν στους λαούς τους και έπειτα και εάν καλυφθούν οι ανάγκες αυτών, δρουν και αλληλέγγυα προς άλλους λαούς και κράτη. Με χαρακτηριστικό φυσικά παράδειγμα, την πλήρη έλλειψη υλικής αλληλεγγύης, μεταξύ των φοβερά πληττόμενων από τη νόσο, δυτικών κρατών.
Κάτι που άλλωστε αποτελεί και ζητούμενο του συντηρητικού και εθνικιστικού αγώνα στη Ελλάδα και στη Δύση συνολικά. Η εθνική δηλαδή αυτοσυντήρηση και προτεραιότητα, είτε αυτό αφορά πανδημίες, είτε την άεργη συντήρηση λαθρομεταναστών.
Η κρίση του κινέζικου ιού μας μαθαίνει και πάλι, την ανάγκη επάρκειας και αυτάρκειας των κρατών μας, στη σύγχρονη παγκοσμιοποιημένη εποχή.
Δε φαντάζομαι ειλικρινά, να υπάρχει νοήμων άνθρωπος, που βλέποντας ειδικά την επαιτική ευλάβεια, με την οποία οι κυβερνώντας μας υποδέχονται καθυστερημένα προπαγανδιστικά φορτία ιατρικού υλικού από το βοθροκράτος της Λαϊκής Δημοκρατίας, να αμφιβάλλει, πως η Ελλάς πρέπει να αποκτήσει τάχιστα αυτάρκεια σε βασικό ιατροφαρμακευτικό υλικό, προς μελλοντική αντιμετώπιση ανάλογης κρίσης, όπως και επάρκεια εγχώριας παραγωγής, σε κάθε άλλο ζωτικό τομέα προμηθειών του Κράτους.
Η κρίση του κινέζικου ιού αποδομεί ακόμη περισσότερο, τα σαθρά θεμέλια της γερμανικής κυριαρχίας στην Ευρώπη, που συνιστά ουσιαστικά η Ευρωπαϊκή Ένωση.
Δε χωρά αμφιβολία, πως η ποταπή έλλειψη οικονομικής αλληλεγγύης-προς το παρόν τουλάχιστον-της Γερμανίας και των βασάλων της, προς τις σκληρά δομιμαζόμενες Ιταλία και Ισπανία, ροκανίζει ακόμη περισσότερο τα θεμέλια της τυραννίδας των Βρυξελλών, της ούτως ή άλλως αποδυναμωμένης, λόγω της πρότερης αποχώρησης του Η.Β..
Η κρίση του κινέζικου ιού αποδεικνύει, τουλάχιστον στην Ελλάδα, πως δεν αποτελούμε ένα τσούρμο δυτικών ατομικιστών, παρά έναν λαό, που έχει κοινωνική και συλλογική συνείδηση και που μπορεί ακόμη, να λειτουργεί με γνώμονα το συνολικό καλό· με ότι αυτό συνεπάγεται για μελλοντικές συνολικές προσπάθειες εθνικής ανάταξης.
Η κρίση του κινέζικου ιού εν τέλει, αναδεικνύει σε ήρωες της ύπαρξης μας, πιστούς Χριστιανούς, οικογενειάρχες και επιτυχημένους επιστήμονες και όχι άεργους, άθλιους και άθεους συνδικαλιστές και ακτιβιστές της Αριστεράς.
Καταστάσεις και συμπεριφορές, που σαφέστατα αποτελούν ενδείξεις και κυριότερα εχέγγυα, μιας συνολικής στροφής της ελληνικής και δυτικής συνολικά κοινωνίας, προς την εθνική αυτοσυντήρηση και γενικότερα το συντηρητισμό και τον εθνικισμό.
Και αντί να ηγείται και να είναι μπροστάρης όλων αυτών των αλλαγών, ο δικός μας, υποτιθέμενα δεξιός, συντηρητικός και εθνικιστικός χώρος, αυτός αντ’αυτού βυθίζεται ολοένα και περισσότερο στο βούρκο της ατελείωτης συνωμοσιολογίας και άσχετων με το συντηρητισμό υλιστικών ανησυχιών, αφήνοντας προφανώς πλήρη ελευθερία στην αστική Ν.Δ., ώστε να ηγηθεί εκείνη και φυσικά να ωφεληθεί αποκλειστικά, της συντηρητικής μετατόπισης του λαού.
Θα μου πείτε, έχει καμία σημασία ποιος ηγείται της ιδεολογικής αυτής στροφής;
Επί της ουσίας όχι. Και εμένα ποσώς με απασχολούν τα μικροπολιτικά συμφέροντα, παρά το καλό του τόπου και η εθνική και συντηρητική του ανάταξη.
Δε σας κρύβω όμως, πως θα προτιμούσα να ηγούνταν αυτής ο χώρος μας, απλά και μόνο, λόγω της περαιτέρω συντηρητικής και εθνικιστικής δυναμικής, που θα έδινε στην όλη ”κίνηση”.
Ίδωμεν.
Η Συμφωνία των Πρεσπών πρέπει να ακυρωθεί.