Ας μιλήσουμε για την στάση μας απέναντι στην Κυβέρνηση στην τόσο κρίσιμη αυτή συγκυρία.

Είναι δεδομένο και αυταπόδεικτο αγαπητοί φίλοι, πως η Κυβέρνηση
αντιδρά και δρα έναντι της δόλιας και κεκαλυμμένης επίθεσης της
Τουρκίας και κατά συνέπεια και ίσως συμπτωματικά κατά της Λαθρομετανάστευσης.
Ίσως όχι στο βαθμό ακόμη που θα επιθυμούσαμε εμείς οι
ελληνόψυχοι και μάλλον επιβάλλει και το γόητρο της χώρας, αλλά
τουλάχιστον στο βαθμό της αυτονόητης αυτοσυντήρησης του κράτους,
που βέβαια δε φαντάζει και πολύ αυτονόητη στην κλόουν εποχή που ζούμε.

Μπορεί δηλαδή προς το παρόν να μη διακόπτει τις διπλωματικές σχέσεις
με τη εχθρική γείτονα και να μην της επιβάλλει κυρώσεις, σφραγίζει όμως
κατά το δυνατό τα σύνορα του Έβρου, αυξάνει τις περιπολίες στο Αιγαίο, αναστέλλει για ένα τουλάχιστον μήνα τις επιβαλλόμενες από τη
διεθνή νομοθεσία νομιμοποιήσεις εισβολών και κρατά μια ξεκάθαρα αρνητική επικοινωνιακή θέση ενάντια στην παράνομη μετανάστευση.

Παρά ταύτα όμως, παρακολουθεί κανείς πολλούς εθνικιστικές, ελευθεριστές και κατά βάση αντικρατιστές δεξιούς, να μηδενίζουν ατελείωτα τα έστω και πρώτα αυτά θετικά βήματα του ελληνικού κράτους, στον αγώνα του κατά της σύγχρονης μαζικής Λαθρομετανάστευσης και Εισβολής, αν δε στενοχωριούνται κιόλας ξεκάθαρα για την εξέλιξη αυτή.

Και ρωτώ λοιπόν, ποιο το νόημα του μηδενισμου αυτου; Γιατί αγωνίζεστε
αδέρφια; Για τον αγώνα ή για το καλό της Πατρίδας; Θα είναι πιο διαχειρίσιμο το πρόβλημα της Λαθρομετανάστευσης αργότερα, αν δε δράσει
η τωρινή Κυβέρνηση και δεν υποστηριχθεί στη δράση της αυτή; Είναι πιο σημαντική η πολιτειακή μεταρρύθμιση που επιδιώκετε, από τη σωτηρία του κράτους και της κοινωνίας αυτή τη στιγμή; Θαρρείτε εν τέλει πως θα υπάρχει κράτος και κοινωνία άξιες λόγου, να μεταρρυθμίσετε ή και να αναδομήσετε, αν η Ελλάς δε δράσει τώρα για την οριακή της αυτοσυντήρηση;

Και μη θαρρείτε πως δεν καταλαβαίνω το άσβεστο μίσος πολλών εξ υμών για το ελληνικό αστικό κράτος, το τόσο αδιάφορο διαχρονικά για τον ελληνισμό συνολικά. Και εγώ είμαι απόλυτα σύμφωνος ως προς την εθνική του αναδόμηση και κυρίως την ανάκτηση και εμπέδωση της ελευθερίας από τους πολίτες, τόσο συνολικά, όσο και κοινοτικά. Τούτο όμως αγαπητοί φίλοι, είναι μία επίπονη εξελικτική διαδικασία ετών, πολύ αμφίβολη μάλιστα ως προς το αποτέλεσμά της, σε λαό τόσο εθισμένο στην υποτέλεια και υπακοή.
Και επειδή ακριβώς δε διαθέτουμε την πολυτέλεια της έκτασης και των δημογραφικών και ηθικών αποθεμάτων του παλαιότερου ελληνισμού, δεν είναι δυνατό να θυσιάζουμε κανένα μέρος των εναπομείνουσων δυνάμεων του Έθνους για τους ιδεολογικούς μας σκοπούς.

Τώρα πρέπει οι Έλληνες να αντισταθούν στο μέγιστο εχθρό της σύγχρονης ιστορίας τους, την έμμεση δηλαδή βιολογική τους εκτόπιση στην ίδια τη χωρά τους και αυτό είναι πιο σημαντικό από οποιαδήποτε πραγματική, πόσο μάλλον φαντασιακή εθνικιστική ή κοινοτιστική επανάσταση. Και επειδή οι τύχες του κράτους και σε μεγάλο βαθμό και του Έθνους, βρίσκονται στα χέρια της παρούσας Κυβέρνησης, δε μπορούμε παρά να υποστηρίξουμε
κάθε σωτήρια δράση αυτής και μέσω της συγκρατημένης και λελογισμένης αυτής υποστήριξης, να την ωθήσουμε ακόμη περισσότερο προς τη Λογική και την εθνική αυτοσυντήρηση.

Αυτό βέβαια δε σημαίνει πως γινόμαστε ΝεοΔημοκράτες. Φυσικά και δε ξεχνούμε τα όσα αρνητικά, ως και προδοτικά για εμάς του ελληνόψυχους έχει κάνει η παράταξη αυτή, ούτε και την πλήρη ουσιαστικά απραξία της προ του τουρκικού τετελεσμένου. Δεν έχουμε καμιά ψευδαίσθηση ως προς
τις αστικές και υλιστικές αντιλήψεις του Πρωθυπουργού της χώρας και δε θα πάψουμε να τον πολεμούμε, σε κάθε άλλο σκοπό στον οποίο παραδρομεί και βολοδέρνει διεθνιστικά και δικαιωματικά.

Εκείνος όμως είναι που κυβερνά τώρα και πρέπει να τον ενθαρρύνουμε να αντισταθεί στις δικές του ιδεολογικές ορμές και την πολιτική ορθότητα της χώρας και της Δύσης και γιατί όχι να δει και τα εκλογικά οφέλη που μπορεί να έχει, μεταστρεφόμενος στον Συντηρητισμό και το Νατιβισμό που τόσο απεχθάνεται.

Ας δούμε εν τέλει την πολιτική μεταστροφή της Κυβέρνησης ως αυτό που πραγματικά είναι, ως μετακίνηση της δηλαδή προς όσα εθνοσωτήρια και αυτονόητα κηρύττουμε οι ελληνόψυχοι επί χρόνια και ας μη στενοχωριόμαστε για το όποιο πολιτικό κέρδος αυτή μπορεί να έχει από την κρίση αυτή.
Καθώς ο πραγματικός μας στόχος είναι η συνολική ιδεολογική μετατόπιση της ελληνικής κοινωνίας και όχι απαραίτητα το κέρδος ή η απώλεια ενός συγκεκριμένου κόμματος.

Ζήτω οι φύλακες του Έβρου!

Ζήτω οι αιώνιοι φύλακες του Πολιτισμού και της Ελευθερίας Έλληνες!

Η Συμφωνία των Πρεσπών πρέπει να ακυρωθεί.