Ας εξηγήσουμε πως λειτουργεί η βιομηχανία καταστροφής του Πολυπολιτισμού και της Λαθρομετανάστευσης.
Όπως αντιλαμβάνεται και ο πιο αδαής, κάθε εγχείρημα και προσπάθεια εκκινεί από μία ιδέα.
Έτσι και ο κινητήριος μοχλός οποιουδήποτε κοινωνικού φαινομένου και κοινωνικής εξέλιξης, είναι προφανώς η αντίληψη του πληθυσμού για αυτές και ουσιαστικά η πεποίθηση του, πως αυτές συνιστούν αναγκαιότητα και νομοτέλεια.
Και πως λοιπόν θα μπορούσε να δεχθεί οποιοσδήποτε νοήμων και καλλιεργημένος λαός, την κατάλυση του κράτους του και της αποκλειστικότητας ή έστω της πρωτοκαθεδρίας του εντός
αυτού.
Μα φυσικά και πρωταρχικά μέσω της Παιδείας του. Και συγκεκριμένα μέσω
της υποβάθμισης της αυτόνομης νόησης και βούλησης που αυτή προσφέρει
στους νέους πολίτες και παράλληλα της αποκοπής του από την ανθρω-πιστική παράδοση του ελληνοκεντρικού πολιτισμού, το εχέγγυο δηλαδή του δυτικού κράτους δικαίου και της ατομικής και συλλογικής ελευθερίας.
Η διαδικασία είναι μακρόχρονη όμως ακραία επιτυχημένη. Πολιτική στράτευση της νεολαίας, κατάληψη των Πανεπιστημίων και ιδίως των ανθρωπιστικών σχολών, παραγωγή συνεχόμενων φουρνιών αριστεριστών εκπαιδευτικών, απλοποίηση της γλώσσας και της διδακτέας ύλης,
συστηματική κατήχηση των παιδιών σε κάθε είδους αριστερό σκοπό και κίνημα και πάνω από όλα η ατελείωτη ενοχοποίηση τους για όλα τα δεινά της ανθρωπότητας.
Ο δυτικός παις διδάσκεται πως φταίγει για το Ολοκαύτωμα, για την Αποικιοκρατία, για τη φτώχεια στον Τρίτο Κόσμο, για τη δουλεία , ακόμη και για το κλίμα, με αποτέλεσμα να απαξιώνει τον πολιτισμό που γέννησε την ελευθερία και να νιώθει υποχρέωση του την καταστροφή της κοινωνίας που γέννησε τις υποτιθέμενες αυτές αδικίες.
Η προπαγάνδα αυτή βέβαια δεν περιορίζεται μόνο στην Παιδεία. Η τελευταία αποτελεί ένα μόνο από τα πολλά πλοκάμια της μουλτικούλτι κατήχησης του πληθυσμού. Η τηλεόραση, το σινεμά, τα μέσα κονωνικής δικτύωσης, μ.κ.ο., πολυεθνικές, πολιτιστικά ιδρύματα, καλλιτέχνες και μουσικοί και κάθε τέλος πάντων μέσο εκφοράς δημόσιου λόγου και διαμόρφωσης συνειδήσεων αθωώνουν και εξανθρωπίζουν τους εισβολείς, κανονικοποιούν μια πλασματική νέα πολυεθνική δημογραφία, μέχρι και αντικαθιστούν σαν νέο υπουργείο αλήθειας τη λαϊκή μας κουλτούρα ακόμη και τους ήρωες μας.
Μα θα μου πείτε δεν υπάρχει αντίδραση σε τόσο προφανείς διαδικασίες αποδόμησης της Κοινωνίας και του Κράτους;
Προφανέστατα. Γι’αυτό και εγκαθιδρύεται σταδιακά μι αστυνομία σκέψης υπό τη μορφή της Πολιτικής Ορθότητας και ιδίως του αντιρατσισμού, στο όνομα του οποίου απαγορεύεται κάθε αναφορά και ανάλυση των αρνητικών
χαρακτηριστικών των εισβολέων ως ξενοφοβία και μισάνθρωπος φασισμός.
Η επιβολή δε αυτής της πολιτικής ορθότητας, γίνεται κατά βάση από ορδές εξαγριωμένων και ακραία θυματοποιημένων ακτιβιστών, μπροστά στις οποίες κάθε πράος και φυσιολογικός άνθρωπος απλά επιλέγει τη σιωπή και τη συγκατάβαση. Και επειδή φυσικά πάντα υπάρχουν αντιφρονούντες και ήρωες της λογικής, νομοθετείται και αντίστοιχη αντιραστιστική νομοθεσία.
Και το Σύνταγμα, η Νομοθεσία, η ίδια η Πολιτεία; Αυτά δεν αποτελούν εμπόδια στην επιτελούμενης εθνικής και κρατικής αυτοκτονίας;
Φυσικά. Γι’αυτό καταλαμβάνεται το ήδη συγκεντρωτικό Κράτος με σοσιαλιστικά εκλογικά αφηγήματα και παροχολογίες, γιγαντώνεται και αποικίζεται με πλήθη νομιμοφρόνων προοδευτικών και ον εν τέλει απόλυτος κύριος του παραγόμενου πλούτου και της διοίκησης, μοιράζει αυτόν αφειδώς σε πολυπολιτισμικές και διεθνιστικές δράσεις, μεταξύ αυτών προφανώς και η συντήρηση των εισβολέων και την εγκατάσταση τους.
Μα ακόμη και το κράτος δεν έχει ένστικτα αυτοσυντήρησης;
Λογικότατα. Γι’αυτό και οι συνεχόμενες προοδευτικές κυβερνήσεις
θέτουν αυτό σε μόνιμη ομηρία διεθνιστικών και δικαιωματικών διεθνών νομοθεσιών και οργανισμών, που το καθιστούν ανίκανο να εφαρμόσει τον ίδιο το νόμο του, να προστατέψει ακόμη και τα ίδια του τα σύνορα.
Και οι ίδιοι οι ιθαγενείς δικαιωματιστές; Γιατί δείχνουν τόση αυτοκτονικότητα, διακινδυνεύοντας τα κατακτημένα τους δικαιώματα
με την έλευση εκατομμυρίων ρατσιστών, σεξιστών και θρησκευτικά μισαλλόδοξων αλλογενών;
Γιατί πολύ απλά θεωρούν μέγιστο σκοπό τους την εθνική ισότητα και πολτοποίηση, μπροστά στην οποία ωχριά κάθε άλλη αδικία, που
άλλωστε και υποτιθέμενα θα οφείλεται σε αυτήν. Και αν έχουν κάποιους ενδοιασμούς, θα τους χάσουν και αυτούς με κάποιες χιλιάδες ευρώ το μήνα στο Δημόσιο ή σε μ.κ.ο..
Αν βαλουμε δε στη συνταγη και εναν επι δεκαετιες καλλιεργημενο ατομικισμο και υλιστικο ειρηνισμο και τη
παντελη απουσια πολτικοποισηης, εχουμε εν τελει μια κοινωνια ηθικολογων, φαντασιοπληκτων και αδιαφορων υπηκόων στην καλύτερη,
δεχομενων καθε αφηγημα ταλαιπρωιας και αδικιας των εισβολεων, αρκει αυτο να μην επιβαρυνει την αμεση ευμαρεια και την κοιννωικη
τους αποδοχη.
Και έτσι λοιπόν αγαπητοί φίλοι και μετά από δεκαετίες νοητικού και ηθικού αυτοακρωτηριασμού, αυτοκτονεί μια κοινωνία και ένα έθνος, αντικαθιστάμενα από έναν διεθνιστικό πολτό ελεγχόμενο από τις Βρυξέλλες.
Πότε βέβαια δεν είναι αργά για αντίδραση και αντίσταση. Αλλά και ακόμη και να είναι αργά, τούτο δε μειώνει την αξία της προσπάθειας και τη δόξα των τελευταίων Ευρωπαίων και Ελλήνων.
Η Συμφωνία των Πρεσπών πρέπει να ακυρωθεί.