Ας μιλήσουμε για την ”προεκλογική” αντιπαλότητα Μακρόν-Ερντογάν.

Καταρχάς και εκ των πραγμάτων και παρά τις ρητορικές υποστηρίξεις κάποιων κυβερνήσεων, η όποια αντιπαλότητα έναντι της Τουρκίας δεν εκδηλώνεται ως κύρωση-ούτε καν της ίδιας της Γαλλίας- και συνεπώς είναι άνευ ουσίας για την ελληνοτουρκική αντιπαράθεση.

Όχι βέβαια πως δεν είναι θετική η όποια καλλιέργεια αντιτουρκικής διάθεσης οπουδήποτε στον Κόσμο και ιδίως στη Γαλλία.

Άλλο τα ευχολόγια όμως των βοθροκάναλων και κάθε γκρούπι της Κυβέρνησης που δικαιολογεί την ατελείωτη ελληνική υποχώρηση, τάζοντας κυρώσεις της ΕΕ που δεν έρχονται ποτέ και άλλο η πολιτική πραγματικότητα των γερμανοτουρκικών συναλλαγών…

Τώρα, ως προς τη δημοφιλία των δύο Προέδρων, αυτή προφανώς αυξάνεται εκατέρωθεν. O μουλτικούλτι Γάλλος Πρόεδρος εμφανίζεται με ακραία καθυστέρηση και ξεκάθαρη ψηφοθηρική διάθεση ως αντιισλαμιστής, ανταγωνιζόμενος προφανώς τη κ. Λεπέν και ο Τούρκος σταθερά ως ο μόνος ηγέτης-υπερασπιστής του Ισλάμ, που είναι άλλωστε και το κύριο κριτήριο εκλογής του στην Τουρκία.

Μια τόνωση της Προεδρίας Ερντογάν όμως, με διπλό και αμφίθυμο αποτέλεσμα για εμάς.

Από τη μία η Τουρκία απομακρύνεται ακόμη περισσότερο πολιτισμικά από τη Δύση. Από την άλλη όμως ο Τούρκος Πρόεδρος εμφανίζεται έναντι της κυρίαρχα ισλαμόστροφης και εθνικιστικής τουρκικής κοινής γνώμης ως μόνος αντίπαλος της ”κακής Δύσης” και συνεπώς ενισχύεται συνολικά στην εφαρμογή της όποιας πολιτικής του και έναντι της Ελλάδος.

Εν τέλει και ίσως σημαντικότερα για εμάς τους Έλληνες συντηρητικούς και Ορθόδοξους, θα πρέπει να γίνει κατανοητό, πως ο χλευασμός του Σαρλί Εμπντό και συνολικά της γαλλικής καθεστωτικής φιλελέ τάξης, απευθύνεται και στη χριστιανική πίστη, η οποία ουκ ολίγες φορές έχει γελοιοποιηθεί ανάλογα έως και χειρότερα στην ευρωπαϊκή αυτή χώρα, χωρίς την παραμικρή προφανώς βίαιη αντίδραση πιστών στον Κύριο ανά τον Κόσμο και ιδίως την υποτιθέμενα καθολική, αλλά ουσιαστικά άθεη Γαλλία.

Καταληκτικά ας αναρωτηθούμε, γιατί εμείς αποδεχόμαστε τόσο εύκολα το μηδενισμό της πίστης μας και όχι αποκλειστικά, το γιατί αντιδρούν κατά τόσο έντονο τρόπο οι Μουσουλμάνοι στο μηδενισμό της δικής τους.

Η Συμφωνία των Πρεσπών πρέπει να ακυρωθεί.