TAXO PARI

Η κίνηση της Αυστραλιανής κυβέρνησης προς ακύρωση της γιγάντιας παραγγελία συμβατικών επιθετικών υποβρυχίων γαλλικής σχεδίασης και προτίμησης αντ’ αυτού πυρηνοκίνητων αμερικανικής και αγγλικής τεχνολογίας θέτει σαφώς καίρια ερωτήματα και απορίες.

Είναι προτιμότερη στρατιωτικά η επιλογή αυτή;

Δε χωρά καμία αμφιβολία πως η επιλογή της πυρηνοκίνητης σχεδίασης αυξάνει κατά πολύ την ακτίνα δράσης και την αυτονομία του μελλοντικού υποβρυχιακού στόλου της Αυστραλίας, που έτσι θα συμβάλλει όχι μόνο στην άμυνα της δικής της θαλάσσιας ζώνης, αλλά και στη συγκράτηση της γιγαντούμενης ναυτικής ισχύος της Λαϊκής Βοθροκρατίας. Που βέβαια σημαίνει κατά βάση την προώθηση της αμερικανικής πολιτικής έναντι της τελευταίας, αλλά παράλληλα και μία σημαντική ενίσχυση της αυτονομίας της Αυστραλίας έναντι της Κίνας.

Πως επηρεάζει το διπλωματικό και δυνητικά οικονομικό αυτό πατατράκ τη Γαλλική Προεδρία;

Με βάση τις αχαλίνωτες πραγματικά συνεχόμενες και δυναμικές αντιδράσεις μεγάλου μέρους του Γαλλικού λαού κατά της οικονομικής δυσπραγίας, της αντιμετώπισης του κινεζοιού, και της πολιτισμικής και εθνικής πολτοποίησης της χώρας, μάλλον ομιλούμε για μία ήττα ταφόπλακα των πιθανοτήτων επανεκλογής του Μακρόν. Πόσο μάλλον αν δε συνοδευθεί από ρηξικέλευθες κινήσεις σε νατοϊκό επίπεδο, προς ικανοποίηση της φοβερής ματαιοδοξίας και μεγαλομανίας του γαλλικού λαού και πολιτικού συστήματος.Που φαντάζει όμως απίθανο με βάση της γεωπολιτικές ισορροπίες διεθνώς τη στιγμή αυτή και τις ιδεολογικές αγκυλώσεις της γαλλικής ηγεσίας.

Ομιλούμε για το επερχόμενο τέλος του Ατλαντισμού και τη σταδιακή απαγκίστρωση των Η.Π.Α. από την Ευρώπη;

Μάλλον ομιλούμε καταρχάς για τη ρεαλιστική μετατόπιση ισχύος και ενδιαφέροντος των Η.Π.Α. στην περιοχή του κόσμου που επί της ουσίας θα κρίνει την παγκόσμια ηγεμονία, που συνεχίζεται σταθερά από την εποχή Ομπάμα και εντατικοποιήθηκε επί Τραμπ, και δευτερευόντως για την περιχαράκωση προκαταρκτικά της αγγλοσαξονικής σφαίρας ως ενιαίου μπλοκ εξουσίας έναντι της ανάδειξης όλο και περισσότερου ενός πολυπολικού κόσμου. Οι Η.Π.Α. προφανώςθα παραμείνουν εκτός συγκλονιστικού απροόπτου για πολλά χρόνια επικυρίαρχες της άοπλης αναλογικά Ε.Ε., και παρά τις συνεχόμενες προσπάθειες του Βερολίνου να παίξει διπλό παρασκηνιακό και πλέον και φανερό παιχνίδι με τη Μόσχα.

Βέβαια πρέπει πάντα να έχουμε υπόψη μας, πως όλα τα παραπάνω όπως και κάθε τι άλλο αναφορικά με τις Η.Π.Α. σχετίζεται και με την διπλωματική ικανότητα διαχείρισης εχθρών και συμμάχων και την επιβολή του σεβασμού στην αμερικανική ισχύ, που δυστυχέστατα για αυτές και τη Δύση, βρίσκονται στα χέρια ενός ανθρώπου με γεροντική άνοια.

Η Συμφωνία των Πρεσπών πρέπει να ακυρωθεί.

Είναι το πρόβλημα ο ίδιος ο κινεζοϊός;

Όχι! Καθότι τούτος ήρθε για να μείνει!

Είναι δεδομένο και πλήρως αποδεκτό πλέον, πως η νόσος αυτή θα βάλλει σταθερά και περιοδικά την ανθρωπότητα, όπως αντίστοιχα και η εποχική γρίπη, με ένα μεγαλύτερο και πρόσθετο προφανώς ρίσκο ως προς την υγεία του πληθυσμού. Είναι δε ολοφάνερο, πως όποιο μέτρο και αν λαμβάνουμε ως προς την αντιμετώπιση της ασθένειας, αυτή καταφέρνει σταθερά να προσβάλλει μέρος του πληθυσμού σε κάθε εποχή της εμφάνισης και έξαρσής της, με χαρακτηριστικότερο προφανώς παράδειγμα τη βρισκόμενη μόνιμα σε καραντίνα Αυστραλία.

Είναι το πρόβλημα τα πάσης φύσεως εμβόλια και η μαζική λήψη τους από τον πληθυσμό;

Όχι! Καθότι γίνεται ήδη εμφανές πως προσφέρουν μερική μόνο προστασία!

Οι πειραματικές γονιδιακές θεραπείες, που κακώς ονομάζονται εμβόλια, πέραν του γνωστού πλέον ρίσκου των θρομβώσεων σε νεαρούς άρρενες και των άγνωστων μακροπρόθεσμων συνεπειών για την υγεία των εμβολιασμένων-που είναι ακριβώς ο σκοπός των μακροχρόνιων δοκιμών κάθε νέου εμβολίου-εκ του αποτελέσματος δεν εμποδίζουν επαρκώς τη μετάδοση της νόσου-όπως δείχνουν οι συνεχόμενες νέες επιβολές μέτρων σε χώρες όπου υπάρχει τεράστια πλειοψηφία εμβολιασμένων, όπως η Χιλή και το Ισραήλ-ούτε κυρίως καλύπτουν τους εμβολιασμένους από νέες φονικότερες μεταλλάξεις του ιού, που πιθανότερα μάλιστα θα προκύπτουν από τους ίδιους (βλέπε νόσος του Μάρεκ).

Είναι το πρόβλημα οι ”αρνητές” του κινεζοϊού;

Όχι! Η ύπαρξη τους συνιστά ένδειξη υγείας στις κοινωνίες μας!

Φανταστείτε πόσο συνειδησιακά νεκρή και δυστοπική θα ήταν η κοινωνία μας, αν το σύνολο του πληθυσμού δεν αμφισβητούσε στο ελάχιστο την οποιαδήποτε κυβερνητική πολιτική και κυρίως κάθε μονόπλευρο και μονοδιάστατα προβαλλόμενο αφήγημα, όπως εκείνο με το οποίο βομβαρδιζόμαστε νυχθημερόν από όλους τους διαύλους του δημόσιου λόγου και μάλιστα κατόπιν κρατικής επιχορήγησης! Φανταστείτε επίσης τον τεχνοκρατικό εφιάλτη που συνιστά η μονομερής και νομοτελειακή αποδοχή της οποιασδήποτε επιστημονικής θεωρίας, χωρίς κανένα περιθώριο αμφισβήτησης αυτής-που αποτελεί άλλωστε την ουσία της επιστημονικής διαδικασίας-και με την άτεγκτη δαιμονοποίηση του κάθε λελογισμένου αντιρρησία! Να θεωρείτε ευτυχές που υπάρχουν συνάνθρωποι σας, που δεν επιλέγουν το δρόμο της ευκολίας, της δημοφιλίας και της μηδενικής αντιπαράθεσης!

Χάρη σε ανθρώπους σαν και αυτούς, δε ζούμε ακόμη σε σπηλιές και δέντρα, και υπό φαραωνικούς δεσπότες!

Ποιο είναι λοιπόν το πρόβλημα, το ουσιώδες θέμα και ζήτημα του μόνιμου εφιάλτη που βιώνουμε;

Μα προφανώς η αδιέξοδη και ατελέσφορη προσπάθεια μηδενισμού ενός νομοτελειακού ρίσκου για την ύπαρξη μας, που συνιστά ο κινεζοιός!

Και σε αυτήν ακριβώς την παγίδα έχουν πέσει όλες σχεδόν οι κυβερνήσεις του Κόσμου, μεταξύ αυτών και η δική μας!

Είτε λόγω της φοβερής τρυφηλότητας και του δοξαζόμενου κυριολεκτικά συναισθηματισμού των μεταπολεμικών γενεών, είτε λόγω της ακραίας υπερβολής και της αέναης τάσης προς το δράμα των βοθρομέσων, είτε λόγω της απίστευτης κυριαρχίας στο σύγχρονο νου που ασκεί η αυθεντία της ”κανονικής” επιστήμης, είτε λόγω όλων των παραπάνω, οι δυτικές ιδίως κυβερνήσεις έταξαν στους λαούς τους την πάση θυσία οριστική εξάλειψη ενός ρίσκου για την υγεία τους, που σε άλλες πιο λελογισμένες εποχές θα φάνταζε απολύτως αποδεκτό και διαχειρίσιμο.

Και στη βεβιασμένη, κατά βάση, αυτή απόφαση και πολιτική τους, έκαναν τα επιπλέον λάθη, να βάλουν ακόμη περισσότερο νερό στο μύλο του τρόμου, προκειμένου να δικαιολογήσουν τη δρακόντεια και ανελεύθερη πολιτική τους, και κυρίως να αναθέσουν τη διαχείριση της κρίσης σε ”κανονικούς” επιστήμονες, που μόνο στόχο έχουν την εξασφάλιση της υστεροφημίας τους, δια του περιορισμού κατά το δυνατό των βραχυπρόθεσμων ανθρώπινων απωλειών, χωρίς καμία ουσιαστικά αναφορά και έγνοια για τα δυσβάσταχτα μακροπρόθεσμα βάρη της όλης αυτής πολιτικής.

Η δε δική μας κυβέρνηση, ζώντας με τη ψευδαίσθηση της θαυματουργής κυριολεκτικά ελάχιστης θνησιμότητας του πρώτου κύματος της νόσου στη χώρα, επένδυσε ακόμη περισσότερο επικοινωνιακά στην υποτιθέμενη ικανότητά της να ”μηδενίζει” τη νόσο, με αποτέλεσμα να εκτίθεται συνεχόμενα λόγω των νέων και φυσιολογικά πιο θανατηφόρων επελάσεων αυτής, χωρίς μάλιστα να διαθέτει τους οικονομικούς πόρους άλλων πλουσιότερων δύσμοιρων κρατών και λαών, προκειμένου να συντηρεί το θέατρο αυτό του παραλόγου!

Και πως προσπαθούν λοιπόν οι κυβερνώντες μας να ξεφύγουν από τις απραγματοποίητες υποσχέσεις τους;

Αποδεχόμενοι και διακηρύσσοντας τη νομοτέλεια της κατάστασης και του πρόσθετου διαχειρίσιμου ρίσκου;

Όχι φυσικά! Δεν έχουν το στομάχι και την αξιοπρέπεια για κάτι τέτοιο!

Απλούστατα, βρίσκουν συνεχόμενα, και θα βρίσκουν μέχρι νεωτέρας, αποδιοπομπαίους τράγους για τη φυσιολογική και αναπότρεπτη διάδοση και δράση της νόσου, ακόμη και με τον κίνδυνο της διαίρεσης του λαού και της περιθωριοποίησης των αντιφρονούντων, ωσάν νέων Εβραίων του Τρίτου Ράιχ!

Πρώτα έφταιγε η μη απόλυτη και ατελείωτη χρήση της μάσκας!

Μετά, έφταιγε ο μη ολοκληρωτικός εγκλεισμός των πάντων στα σπίτια τους!

Τώρα και κυρίως το φθινόπωρο, θα φταίγουν οι μη έχοντες λάβει τις πειραματικές γονιδιακές θεραπείες, που υποτιθέμενα έχουν καταστήσει ασφαλείς, όσους δεν αποδέχονται το επιπλέον ρίσκο στην ύπαρξη τους!!!

Και όλα αυτά, ενώ θα μπορούσαν κάλλιστα να καμουφλάρουν την αναδίπλωσή τους, διοχετεύοντας-και δικαιολογημένα και δίκαια μάλιστα-το ενδιαφέρον της κοινής γνώμης στις ευθύνες του Λαϊκού Βοθροκρατικού καθεστώτος της Κίνας, που προφανέστατα έχει προκαλέσει εν πολλοίς το παγκόσμιο αυτό χάος και οδύνη, και θα έπρεπε-και θα μπορούσε-, να αποζημιώσει συνολικά την ανθρωπότητα, για ότι της έχει προκαλέσει.

Καταληκτικά, η μόνη λύση για το αδιέξοδο της αντιμετώπισης του κινεζοιού είναι ένα σοβαρός και ισότιμος δημόσιος διάλογος ως προς το ρίσκο για την υγεία, που είμαστε διατεθειμένοι ως λαός να αποδεχθούμε στην ύπαρξη και την κανονικότητας μας.

Αλίμονο στους απαθείς.

Η Συμφωνία των Πρεσπών πρέπει να ακυρωθεί.

Ας μιλήσουμε για το κίνημα ”μι του”.

Το κίνημα και η ρητορική ”μι του” είναι τουλάχιστον ελαττωματικά και υποκριτικά.

Η λογική πλάνη στην οποία αυτά στηρίζονται, είναι πως επειδή κυρίως γυναίκες είναι θύματα σεξουαλικής κακοποίησης ή παρενόχλησης, η κοινωνία, ως αποτέλεσμα αυτού, είναι μισογυνική.

Που σημαίνει πως είτε οι άνδρες είναι εκ φύσεως σεξιστές-με το οποίο συμφωνούν πολλές φεμινίστριες 38ου κύματος-, είτε η κοινωνία μας είναι δομημένη έτσι, ώστε να προωθεί την ”εκμετάλλευση” των γυναικών.

Εφόσον λοιπόν ισχύει το δεύτερο, τότε προφανώς πρέπει να κρίνουμε το πνεύμα που διακατέχει την τελευταία.

Το οποίο όμως εκ των πραγμάτων δεν είναι δυνατόν να θεωρείται πατριαρχικό, καθ’ότι εκείνο που διακρίνει την Πατριαρχία ως προς τις γυναίκες και γενικότερα τις έμφυλες σχέσεις, είναι η συζυγική πίστη, η καταδίκη της πορνείας και της μοιχείας και η απαξίωση κάθε έκφυλης και ηδονιστικής συμπεριφοράς και στάσης ζωής, έστω και με καταπίεση των ελευθέριων ”πνευμάτων” μεταξύ ημών.

Δεν υπάρχει ούτε μία σύγχρονη πατριαρχική κοινωνία-βλέπε ισλαμική-που να κανονικοποιεί ανάλογες συμπεριφορές, παρά μάλλον τις διώκει άτεγκτα.
Και δεν υπήρξε προφανώς ποτέ ανεχόμενη τέτοιες στάσεις η πρότερη παραδοσιακή χριστιανοκεντρική ελληνική.

Οι φεμινίστριες λοιπόν, και εφόσον ήταν δίκαιες, θα έπρεπε να κρίνουν το πραγματικό πνεύμα της κοινωνίας μας, που δεν είναι άλλο από την αμφισβήτηση κάθε παραδοσιακής δομής, την ασύστολή σεξουαλική χειραφέτηση γυναικών και ανδρών, την εκθήλυνση των ανδρών προστατών τους και την πάση θυσία επίτευξη της ευμάρειας.

Που σημαίνει προφανώς την καταδίκη του ίδιου του κινήματός τους και της συνολικής μηδενιστικής κουλτούρας στην οποία υπάγονται.

Και εφόσον λογικότατα δε θα καταδικάσουν ποτέ την κοσμοθεωρία τους, απλούστατα αναπαράγουν το ψευδές πατριαρχικό αφήγημα και βαθαίνουν ακόμη περισσότερο το χάσμα των δύο φύλων που έχουν καλλιεργήσει.

Που ίσως όμως αποτελεί ευκαιρία για εμάς να επανεκτιμήσουμε τις παραδοσιακές πατριαρχικές μας αξίες.

Ίσως δηλαδή, ο κίνδυνος χαρακτηρισμού της κάθε στάσης μας απέναντι σε γυναίκες, ως σεξιστικής, να μας οδηγήσει εκ των πραγμάτων σε αναθεώρηση του τρόπου με τον οποίο προσεγγίζουμε αυτές και ανάλογα να εξαναγκάσουμε και εκείνες σε μία ηθική ”συστολή” και επανεκθήλυνση.

Ίδωμεν.

Η Συμφωνία των Πρεσπών πρέπει να ακυρωθεί.